در روز شروع حمله به عراق، ۲۰ مارس ۲۰۰۳، روزنامه واشنگتن پُست در صفحه اول خود از منابعی که در کاخ سفيد دارد، در مورد هدف قرار دادن صدام با موشک کروز تاماهاک در روز قبل، جزئياتی را نوشت که بعداً توسط هيچ رسانه ديگری به اين دقت گزارش نشد و مقامات آمريکايی نيز چيزی از اين جزئيات را رسماً اعلام نکردند. خلاصه ای از اين مقاله را در اينجا آورده ايم.
حدود ۴بعدازظهر ديروز، جرج تِنِت، رئيس سازمان اطلاعاتی آمريکا به پرزيدنت بوش گفت که هرچند که ممکن است حرف او به خيالپردازی شبيه باشد، اما او معتقد است که محل دقيق پرزيدنت صدام حسين رهبر عراق را می داند؛ رئيس سيا گفت فکر می کند که شروع جنگ با يک چنين هدفی، شايد ماهيت جنگ با عراق را عوض کند.
به گفته دستياران پرزيدنت بوش، همچنان که جرج تنت منبع خبر، محدوديت های آن و دشواری پيدا کردن صدام را که در کشور خود مانند يک فراری زندگی می کند توضيح می داد، رئيس جمهوری به آرامی گوش می داد.
سرمايه ای که بوش برای اين کار گذاشت، از نظر نظامی زياد نبود: ۴۰ موشک کروز و دو خلبان که ممکن بود هواپيما و جانشان حين اجرای اين دستور به خطر بيفتد . اما سود احتمالی اين خطر کردن زياد بود.
در همان ساعات نخست پس از گزارش جرج تنت، بوش و مشاورين امنيتی ارشد او، نقشه دقيق جنگی خشونت باری را که فرماندهی ارتش ماه ها روی آن کار کرده بود پاره کردند. پرزيدنت بوش ساعت ۶.۳۰بعداز ظهر دستور حمله موشکی را امضاء کرد، دستوری که با شتابزدگی و بطور بداهه تهيه شده بود.
قرار شد نخستين شليک، از سقف و ديوار خانه ای گمنام دربغداد بگذرد و اميد به اين بود که موشک سپس بتواند وارد عمق زمين شود و با يک ضربه کار حکومت عراق را يکسره کند. در 8 کشتی جنگی مستقر در دريای سرخ و خليج فارس، مامورين عملياتی در همان حال که موشک ها در پرواز بودند، مسير آنها را که از کامپيوتر های مقر سيا در نزديکی واشنگتن می آمد، عوض کردند. از پايگاه "العُديد" در قطر، دو هواپيمای جنگی استيلت F-117 که روی رادار تقريباً ديده نمی شوند، هريک با دو بمب نهصد کيلويی به هوا برخاستند. خلبان ها بدون جلسات معمول پيش از پرواز که همه چيز را درباره هدف و مسير پرواز روشن می کند، با حداقل راهنمايی مسير خود را پيدا می کردند.
نتايج اين هدفگيری در روز های آينده مشخص خواهد شد.