Women’s Role in Globalization”
نقش زن در جهانی شدن
بخشِ پنجم : پريچهر فرزام
در جلسه گفت و شنود زنانی بوديم که از سرزمين خود عراق گريخته و در طلب آزادی و آزاد زيستن به آمريکا آمده بودند. آيا آنان در فاصله ميان آزادی و عدالت از يکسوی و ظلم و جور از سوی ديگر، هرگز گُمان ميکردند که کشورشان روی رهائی از خودکامگی فردی را ببيند يا نه؟ شايد اين پرسشی باشد که همه پويندگان راه آزادی به آن انديشيده اند. امّا بی شّک اگر باور نداشتند که آزادی و دادگستری بالًاخره بر ظلم، جور و خفقان پيروز خواهد شد، به پيکار بر نميخاستند
...و حالا به ادامه گفتگوی زنان عراقی ميپردازيم در حالی که حکومتِ صدام حسين در عراق سقوط کرده و با گشوده شدن درهای يک جامعه آزاد ـ هر چند که برای ساختنش راه دراز و پر فراز و نشيبی در پيشِ روی باشد ـ اميد به عملکرد دموکراسی را در آن جامعه بارور کرده است.
در بخش قبلي، خانم گيلی در پاسخ به يک پرسش ميگويد ما نمونه کوچکی از مشارکت زنان را در سازندگی جامعه تجربه کرده بوديم، البتّه نه در عراقِ صدام حسين بلکه در کردستان عراق. جائی که زنان در بخش قانون گزاری شرکت ميکنند، قضاوت و وزارت ميکنند و در ساختار جامعه خود شرکت دارند.
در ادامه جلسه، خانم دوبريانسکی Dobriansky مدير کلّ وزارت امور خارجه آمريکا در مسائل جهاني، حقوق بشر و زنان ميگويد آيا ميتوانيد ما را در جريان کارها و برنامه های بعدی خود بگزاريد؟.
ـ خانم گيلی پاسخ ميدهد، حتماً. باور من بر اينست که بهبود شرايط زندگی زنان در عراق بستگی به خودِ زنهای عراقی دارد که چه ميخواهند بکنند و يا با وضعيتی که دارند چه خواهند کرد. من فکر نميکنم که هيچکَس بتواند کاری به عوضِ آنان برايشان انجام دهد. گوينده سپس رويش را به زنان عراقی حاضر در جلسه ميکند و ميگويد خانمها: اين بستگی به ما زنانی دارد که اينجا نشسته ايم. به خودِ ما زنان عراقی بستگی دارد که چه ميخواهيم انجام دهيم و چه ميتوانيم انجام دهيم.
وظيفه مدنی ما در مقام يک زن، زنی که قادر بوده است از اين امتياز استفاده کند تا دموکراسی واقعی موجود در اروپا و ايالات متحّده آمريکا را لمس کند و بيآموزد، اينست که بايد آن اندازه از اندوخته های خود را که ميتوانيم به سرزمين خويش برده و به زنان عراقی نشان دهيم که چه وظيفه خطيری بر عهده دارند و تا چه اندازه ميتوانند در راه دموکراسی گام های مؤّثری بردارند، چرا که از نگرش و ديد ويژه ای برخوردارند و در شمار آموزش ديده ترين زنان خاور ميانه جای گرفته اند.
بدبختانه، بمناسبت خشونت و سبعيت رژيم ـ رژيمی که بتازگی از هم فرو پاشيده است ـ اين فرصت را هرگز نيافتند که در سرنوشتِ کشور خويش مشارکت کنند. سرنوشتی که از سوی حکومت صدام حسين، با کشتن، سرزدن به بهانه عدم وفاداری به همسر و مفتخر شمردن قاتلين در پيش روی زنان قرار داشت.
من مطمئن هستم با آمدن آزادی به عراق، ما زنان در سرنوشت کشور خود سهيم خواهيم شد و فراموش نکنيم که آن سرزمين بما نياز دارد، به همه ما نياز دارد.