دنبه و استخوان نقد، يا چيزی که موخره می نامند، يا ain’t I in love with sub-titles, sub-sub titles, sub-sub-sub titles
۱- مرز بين عين و ذهن اغلب در قضاوت مه آلود است؛ ذهن انسان به گونه ای سيم پيچی نشده که دقيقاً بفهمد عينيت جهان بيرونی کجا تمام می شود و کجا ذهن با ارزشگذاری هايی که فکر می کند خيلی دقيق و بی طرفانه است، روايت شخصی خود از واقعيت را ارائه می دهد. آيا اگر اوضاع هفته های اخير نبود، ممکن بود داوری متفاوتی از فيلم های ذکر شده بعمل آورم؟
۲- Who cares. يک نظريه پرداز تئوری های نقد، زبان، فرهنگ و ادبيات به نام تئودوروف، که بر خلاف قاطبه منتقدين آکادميک، نوشته هايش قابل خواندن است، در جايی می نويسد که برای اکثريت مردم، فرق زيادی بين کتاب آشپزی با کتاب ادبی وجود ندارد. او اضافه می کند که ادبيات حقيقی خواننده های زيادی ندارد؛ ساموئل بکت، کتاب های آخرش را در دويست نسخه چاپ می کرد. نقد ادبيات، از آن هم کمتر خواننده دارد. رشته مورد علاقه تئودوروف، نقدِ نقد يا نقد ناقد است، که به قول خودش، اين يکی ديگر از همه کمتر مشتری دارد. نقد جدی فيلم هم در زير اين مقوله آخر قرار می گيرد.
۳- ۸آوريل که جوائز معتبر ادبی، فرهنگی و ژورناليستی پوليتزر را دادند، استفن هانتر، منتقد فيلم "واشنگتن پست" نيز بی بهره نماند. اين منتقد خوش ذوق و خوش قلم که رمان و نقد های غير سينمايی بسيار خواندنی دارد، درباره نقد فيلم می گويد:"کار من اين است که يک متن خوب بنويسم. ممکن است نظری که آدم درباره فيلمی می دهد، درست باشد يا غلط؛ هر کس در اينباره نظری دارد که ارزش توجه دارد. من واقعاً هدفم فقط نوشتن يک مقاله خوب است. تنها چيزی که برای فروش عرضه می کنم، قدرت تخيل است که محصول کوچک و ناچيزی است." هانتر قبول دارد که نظراتش گاه شبيه به يک پيرمرد غرغرو است، اما می گويد:"خوش قلب تر و نرمخوتر از آنم که يک پيرمرد غرغروی واقعی باشم."
۵- ابوالفضل بيهقی، صاحب يکی از دقيق ترين، زيباترين و سليس ترين نثر های فارسی، که ضمناً بوروکرات و تاريخدان با وجدانی نيز بود، در کتاب تاريخ خود می نالد که وقتی شنبه ها پس از تعطيل آدينه و يک روز مرخصی دادن به قلم، به کار ديوانی و منشی گری خود باز می گردد، قلم خود را ضعيف تر و نادقيق تر از هفته قبل می بيند.