کارگردان: ياسوجيرو اوزو
ژاپن، ۱۹۶۲ ، سياه و سفيد، ۱۱۲ دقيقه
اين آخرين فيلم اوزوست که يکسال قبل از مرگش ساخته شد و يگانه شاهد هنری بجامانده از اين نابغه عالم سينما که سعی کرد تا مجموعه خرد نهفته در ۶۰ سال فيلمسازی که ثمره اش ۵۳ فيلم داستانی جذاب و فوق العاده است را يک جا در يک اثر جمع کند و به نمايش بگذارد.
اينجا هم طبق معمول اوزو به طرح پلان مورد علاقه اش پرداخته، و پدری را نشان ميدهد که ميخواهد تنها دخترش را به خانه بخت بفرستد، اما نتيجه چنين پلان پيش پا افتاده ای غير عادی از آب در می آيد، زيرا تمرکز داستان بسط داده ميشود و حالت روايت کمتر جدی ميشود که اين خود بر ريتم فيلم اثر گذارده و از تماشاچی فاصله ميگيرد و اين حالت غريب را دست کم تا آخر های فيلم ادامه ميدهد.
در اين فيلم ژاپن مدرنيزه با آن همه دودکش های کارخانه هايش، تابلوی نئون کوکاکولا و بازی گلف روی پشت بام در کنار پرسپکتيو کهنه نشدنی ابديت قرار داده ميشود. اين شايد بهترين شاهد خلوص و پاکی سبک موخر اوزو باشد و زيبايی تودار فيلمبرداری رنگی که از اواخر دهه ۱۹۵۰ ميلادی در ژاپن رونق يافت.