کارگردان: لويی بونوئل
مکزيک، ۱۹۵۳، سياه و سفيد، ۹۰ دقيقه
در سال ۱۹۳۹ ويليام وايلدر فيلم بسيار خوبی از اين داستان معروف اميلی برونته ساخته بود که در چارچوب اساسی به رمان وفادار بوده و بطور کلی آن را بازتاب سينمايی اين اثر کلاسيک ميدانند. اما برداشت لويی بونوئل بکلی با فيلم وايلدر تفاوت دارد، به اين صورت که بيشتر با انرژی رام نشده و به تصوير کشيدن عجيب بودن اين داستان سروکار دارد تا موميايی کردن يک اثر ادبی در قالب فيلم داستانی.
نتيجه چنين پرداختی پيوند زدن دو مفهوم بی مزگی و زياده روی در سبکی است که سنت های دست و پاگير و آرايشی را با ناهمگونی های بی تعارف مخلوط ميکند و کاراکتر های فيلم را در نوسان بين احساسات مرموز و خرده گيری های بورژوامآبانه بطرز مضحکی نشان ميدهد.
اين فيلم کمی از حساسيت های امروزی بدور است ولی ديدنش برای شيفتگان تردستی های بونوئل واجب است.