بنا به گزارش روزنامه کيهان مورخ دوم مرداد 1381، آقای دکتر محمد علی اميرزرگر رئيس سازمان بهزيستی استان همدان گفته است: «بودجه پيشنهادی ما با توجه به نيازها و مشکلات موجود و ارائه انواع خدمات به مردم، برای سال جاری شش ميليارد تومان بود که از سوی سازمان مديريت و برنامه ريزی مرکز تنها با 14 درصد افزايش نسبت به سال گذشته به 4/2 ميليارد تومان کاهش يافت...»
آقای اميرزرگر همچنين درباره اوضاع اجتماعی همدان گفته است: «برای مقابله با آسيبهای اجتماعی دفتر مداخله در بحران جهت مراجعه افراد دارای مشکلات خانوادگی و فرار از خانه و دفتر طلاق جهت راهنمايی و مشاوره متقاضيان اين امر و بازگرداندن آنها به زندگی زناشويی در استان تشکيل شده است. در خصوص کودکان خيابانی نيز قرار است 20 هزار نفر از اين کودکان امسال تحت پوشش طرح ساماندهی سازمان بهزيستی در کشور قرار بگيرند که در استان همدان نيز اجرا می شود... سال گذشته 1180 کودک خيابانی به مرکز نگهداری سازمان بهزيستی استان معرفی و تحت پوشش قرار گرفتند.»
کيهان می نويسد: «دکتر امير زرگر مشکل وجود زنان ويژه (خياباني) يا در معرض آسيب و آسيب ديده را يکی از معضلات مهم اجتماعی و ناشی او مشکلات اقتصادی و عوارض اعتياد دانست و گفت: متأسفانه طی سالهای اخير با افزايش زنان خيابانی شيوع برخی بيماريها نيز در کشور بسيار بالا رفت و لذا مراکزی برای جمع آوری اين زنان ايجاد شده که در استان همدان نيز اين مرکز فعال است.»
موضوع کودکان و نوجوانان بی خانمان که در خيابانها زندگی می کنند يکی از مشکلات اساسی نظام جمهوری اسلامی به شمار می رود و شيوه ای که مقامات برای به اصطلاح مبارزه با آن در پيش گرفته اند عملاً به گسترش فحشا و بی خانمانی و اعتياد مدد می رساند، زيرا اشخاصی که از سوی دولت اسلامی مسئول رسيدگی به اين امور می شوند بيش از آن که در فکر کودکان و نوجوانان فراری از خانه هايشان باشند، به فکر مال اندوزی و استفاده اقتصادی از آن هستند. به طور مثال سال قبل يکی از همين مراکز دولتی که برای نگهداری کودکان و نوجوانان دختر بی خانمان و خيابانی تحت نظر حجت الاسلام والمسلمين منتظری مقدم، قاضی شرع و رئيس دادگاه انقلاب اسلامی کرج در اين شهر تشکيل شده بود، زير نظر ايشان تبديل به سرويس خدمات جنسی شده بود. زمانی که خبر تشکيلات حجت الاسلام منتظری مقدم به مطبوعات تهران کشيد، نامبرده به اتهام قوادی بازداشت ولی بزودی آزاد گرديد.
معلوم نيست آيا مراکزی که آقای دکتر اميرزرگر و روزنامه کيهان از آن ياد می کنند از همان نوع مراکزی است که با جمع آوری دختران و زنان ويژه خيابانی و متمرکز کردن آنها وسيله کار و فعاليت اقتصادی برای مسئولين مراکز تامين می کند و يا اين مراکز جديد از نوع ديگری هستند که واقعا برای رسيدگی به نوجوانان فراری تشکيل خواهد شد؟علی سجادی، واحد اينترنت، بخش فارسی راديو صدای امريکا