روتر Router سخت افزار يا نرم افزاری است که به منظور مديريت بسته های اطلاعاتی ( Data Packet ) و هدايت آنها از درون کابل يا سيم طراحی و ساخته شده است. روترها با استفاده از جدول مسير يابی در برقراری ارتباط بين کامپيوترها، چه در شبکه های شخصی در منازل و چه در شبکه های بزرگ و پيچيده، رل حياتی ايفا می کنند. اين مقاله چگونگی هدايت و انتقال اطلاعات را تشريح می کند.
ملاحظات
درک چگونگی عملکرد اينترنت برای فهم و درک نقش روتر کليدی است. اينترنت يک شبکه بزرگ و جهانی متشکل از کامپيوتر هاست که از طريق آن می توان به اطلاعاتی که بر روی کامپيوترهای مختلف در اقصی نقاط عالم ذخيره شده است دست يافت. انتقال اطلاعات (ديتا Data ) بر روی شبکه اينترنت توسط پروتکل شبکه ای TCP/IP انجام می گيرد. اين پروتکل برای نقل و انتقال اطلاعات بر روی اينترنت طراحی و ساخته شده است. برمبنای TCP/IP پيش از آنکه اطلاعات بر روی اينترنت منتقل شوند، ابتدا به تکه های کوچک تر که به آنها بسته packet گفته می شود تقسيم می شوند. اين بسته ها علاوه بر دارا بودن اطلاعات کاربر، آدرس گيرنده و فرستنده را نيز در پوششی بنام Header حفظ می کند. روترها در ارتباط با اين «بسته» ها و هدايت آنها وارد عمل می شوند.
در پوشش Header هر بسته اطلاعاتی، مشخصات ايستگاه گيرنده آن مشخص شده است. روتر پس از خواندن آدرس گيرنده، بر اساس جدول مسيريابی و لوگاريتم های مسيريابی و با توجه به بار ترافيك شبكه، بسته را از كوتاهترين و كم ترافيك ترين مسير به مقصد می رساند. روترها برای تشخيص مسير مناسب، توسط پروتكل هايی که از قبل تعيين شده، و توافق بين المللی در مورد آن وجود دارد، با يكديگر ارتباط برقرار می كنند.
عملکرد
روتر ارتباط بين کامپيوتر های داخل هر شبکه ای با يکديگر و با کامپيوترهای شبکه های ديگری که متصل به اينترنت باشند را ممکن می سازد. وظيفه روتر هدايت بسته های اطلاعاتی به مقصد است. روتر ها حلقه های رابط بين شبکه های کامپيوتری متصل به اينترنت هستند، و مسووليت تعيين کوتاه ترين و يا بهترين مسير عبور بسته های اطلاعاتی را برعهده دارند.
اندازه
روترها در اندازه های مختلف و با توانايی های متفاوتی عرضه می شوند. بزرگترين روترها در نقاط کليدی اينترنت مسووليت بيشتری برعهده دارند تا روترهای کوچک که در شبکه های خصوصی در منازل بکار می روند. از نظر قابليت های تکنيکی نيز روترها با يکديگر تفاوت هايی دارند: از روترهای ساده که صرفا بسته های اطلاعاتی را عبور می دهند تا دستگاه های بزرگ و پيچيده ای که قادرند از ميان مسيرهای متعدد بهترين و کم ترافيک ترين آنها را انتخاب کنند. مدل های کوچکتر روترها در منازل، کاربر را قادر می سازند تا با متصل کردن چند کامپيوتر به يکديگر بتواند از يک خط ارتباطی برای همه آنها استفاده کند.
انواع
بطور کلی دو نوع روتر وجود دارد: استاتيک (ايستا) و ديناميک (پويا). جدول مسيريابی روتر استاتيک را يک اداره کننده شبکه بايد تنظيم کند و آن را همراه با روترهای ديگر در مسير راه اينترنتی طوری برنامه ريزی کند تا بسته های اطلاعاتی با مانعی روبرو نشوند. روتر ديناميک نيازی به دخالت يک برنامه ريز ندارد و جدول مسيريابی آن بطور خودکار، با استفاده از پروتکل های رايج، بروز می شود تا بتواند بسته های اطلاعاتی رسيده را به مقصد بعدی هدايت کند. خاصيت روتر ديناميک اين است که جدول مسيريابی اش را همواره با جدول مسيريابی روترهای نزديک به خود مبادله می کند و از تغييرات آنها مطلع است.
ويژگی ها
روترها را می توان با سرويس های ضروری و کارآيی های خاص مورد نياز هر شبکه ادغام کرد تا مثلا آن شبکه امن تر شده و بر سرعت انتقالاتش اضافه شود. مثلا می توان يک ابزار محافظت کننده نظير فايروال ( Firewall ) را در روتر جا داد، و يا يک سرويس نظير قابليت انتقال صدا و تصوير را به آن اضافه کرد تا عملکرد شبکه بهتر شود.
