مرس کانینگهام، یکی از پرنفوذترین، خلاق ترین و سنت شکن ترین طراحان رقص آمریکا و جهان شب گذشته در سن ۹۰ سالگی در عالم خواب درگذشت.
در یک دوره ۷۰ ساله فعالیت های هنری در زمینه رقص و کریوگرافی، مرس کانینگهام با آهنگساز آوانگارد، جان کیج که در ضمن شریک زندگی او نیز محسوب می شد همکاری های مستمری داشت که این همکاری ها تا تاریخ درگذشت کیج در سال ۱۹۹۲ ادامه داشت.
کانینگهام از شاگردان مکتب رقص مارتا گراهام ، رقاص آوانگارد آمریکایی بود که نخستین برنامه تکنفره خود را در سال ۱۹۴۴ به اجرا درآورد. او در سال ۱۹۵۳ استودیوی باله مدرن خود به نام « مرل کانینگهام» را پایه گذاری کرد. در اولین دوره از آثار ارائه شده توسط استودیوی رقص مرل کانینگهام که از همکاری تمام کسانی که تا آن تاریخ با مرس کانینگهام کار کرده بودند برخوردار بود، این هنرمند به همراه جان کیج به بهره گیری از عناصر اتفاقی و موقعیت های پیش بینی نشده روی آوردند. این نوعی بداهه سرایی بدنی است که بدون قرارهای از پیش رقصنده را برای انجام حرکات مختلف رقص آزاد می گذارد. کانینگهام از جمله در طراحی رقصی به نام « دنس ۱۶» به چنان موفقیتی دست پیدا کرد که از آن پس مسئله امر اتفاقی در طراحی رقص تبدیل به مرکز توجه آثارهنری کانینگهام در صحنه رقص شد. ازتاریخ پیدایش تا کنون، موسسه هنری مرل کانینگهام با هنرمندان سرشناس بی شماری در حوزه هنرهای تجسمی از جمله اندی وارهال، روی لیچنستاین، جاسپر جونز و رابرت روشنبرگ کار کرده است و آهنگسازانی چون گوین برایارز و گروه های پاپ راکی چون « رادیو هدز» با مرس کانیگهام همکاری داشته اند. درسال ۲۰۰۳ هنگامی که مرس کانینگهام یکی از تازه ترین آثار خود را در آکادمی هنرهای بروکلین در نیویورک به نمایش درآورد، موسیقی دانانی چون سونیک یوت و یکی از اعضای گروه لدزپلین، به نام جان پل جونز با او که در آن زمان ۸۴ سال داشت همکاری داشتند. از ديگر فعاليت ها و مشارکت هاي کانينگهام مي توان به آثار وي همراه با «گوين بريزر» اشاره کرد که باعث پیدایش نوعی هم زيستي غیرمنتظره درحرکات موزون و موسيقي شده که تا کنون سابقه نداشته است.. در آثار اين هنرمند، فضا و مکان رقص از اهميت ويژه ای برخوردار است. منتقدان و تاريخ نگاران هنر، درباره وجود فرم که یکی از وجوه ممتاز طراحی های کانینگهام به شمار می رود و نیز تفکرات مدرنیستی و ابداعات طراحی او بسیار سخن گفته اند. درهمین ماه گذشته مرس کانینگهام طرح یک برنامه را به عنوان « میراث کانینگهام» به صورت یک کنسرت و تور جهانی پیاده کرده بود که طی آن قرار بود تا ضمن گرامی داشت موفقیت های مرس کانینگهام، امکاناتی بوجود آید تا شاگردان آینده، استادان ، هنرمندان و حتی تماشاگران بتوانند ضمن مطالعه بر روی آثاراین هنرمند از تماشا و اجرای این کارها در سطح بین المللی لذت ببرند. کانينگهام درباره ايده هايش مي گويد:«آثار من هيچ ربطي به منابع ومواخذ ادبی و روان شناختی ندارند. موسيقي در هيچ جايی به شکل رسمي و عمومی پشتيبان و همراهي کننده حرکت هايم نيست. موسيقی در طرح هاي من شکلی مستقل و کاملا جداگانه دارد. چيزی که شما در آثار من مي بينيد فقط رقص و حرکت است.» مرس کانینگهام درمقاله ای در توصیف هنر خود نوشته است:« براي برقراری ارتباطي تنگاتنگ با هنر حرکات موزون ، بايد عاشق آن شويد. اين هنر چيزي به شما بازپس نمی دهد. نه سندی است برای مال اندوزی و پس انداز، نه مثل نقاشي که بتوانيد به ديوار خانه يا موزه آويزانش کنيد. نه مانند شعر که بتوانيد آن را چاپ و سپس به فروش رسانيد. رقص هيچ نيست جز آن لحظه شتابان و گذرنده در زمانی که احساس زنده بودن می کنید و به همین دلیل هم این هنر مناسبتی با جان های متزلزل ندارد.» کانینگهام می نویسد:« رقص از طريق چشم به درون ذهن راه مي يابد. اگر حرکات رقصنده نتواند مفاهیم را به تماشاگر خود برساند ذهنیت این تماشاگر در مقابل حرکات مذکور بسته شده و این مفاهیم که همان حرکات رقص باشد را از خود می راند. مفهوم بايد شفاف و زبان حرکات بايد تا بدان حد آشنا باشد که به آساني بتوان آن را فهميد. انسانیت از کنش های انسانی جدا نیست و ما نمی توانیم حرکات و فعالیت های اطراف آن را از هم جدا سازیم اما می توانیم آنچه را که باعث تنوع این کنش ها شده است، از جمله رقص را به خوبی مشاهده کنیم. با این روش های مشاهده است که انسان اجازه می یابد از چیزی به نام هنر لذت ببرد.»