ایالات متحده برای پاک کردن خرده ریزهای مرگبار باقیمانده از جنگ، از جمله مین های زمینی و ابزار انفجاری، با کشورهای دیگر کار می کند. از سال ۱۹۹۳، آمریکا مجموعا بیش از یک میلیارد و چهارصد میلیون دلار برای مین زدایی و از بین بردن مهمات منفجر نشده خرج کرده است. فقط در سال ۲۰۰۸، وزارت امور خارجه ۱۲۳ میلیون و یکصد هزار دلار برای کمک به چنین کاری به سی و پنج کشور پرداخت کرد.
افغانستان، یکی از این کشورها است. در آنجا در سال ۲۰۰۸، مین ها و ابزار انفجاری باقیمانده از جنگ بیش از ۴۵۰ افغان را کشت یا مجروح کرد، که بطور متوسط سی وهفت نفر درهر ماه قربانی شدند. برنامه مین زدایی سازمان مل متحد برای افغانستان، که وزارت امور خارجه آمریکا از آن حمایت می کند، تا کنون تقریبا دو سوم تمام مواد خطرناک و ابزار انفجاری را کشف کرده است، اما به دلیل ادامه مناقشه و عدم دسترسی به علت دشواری و کوهستانی بودن منطقه و جاده هایی که رو به خرابی می رود، مناطق گسترده ای همچنان آلوده هستند.
اکثریت این مناطق، زمین های کشاورزی، قنات و کانالهای آبیاری، چراگاه، و نیز جاده ها و مناطق مسکونی و تجارتی هستند. مشکلی که به همین اندازه مهم است، وجود مقادیر زیادی مهمات منفجر نشده است. و این عاملی است که کار باز سازی اجتماعی و اقتصادی افغانستان را بسیار دشوار می سازد.
اداره جمع آوری و کاهش تسلیحات در وزارت امور خارجه، در سال ۲۰۰۹ بیش از بیست و هشت میلیون دلار برای اجرای برنامه از بین بردن تسلیحات متعارف در افغانستان کمک کرد. این پول، سازمان های غیر دولتی و شریکان بخش خصوصی را قادر ساخت بقایای ابزار و مواد انفجاری را از مناطق آلوده پاک کنند، به مراقبت از قربانیان مناقشه بپردازند، و مهمات و وسائل انفجاری رها شده را از بین ببرند یا بی خطر سازند.
دفتر جمع آوری اسلحه، از آموزش، تجهیز، و تامین هزینه های ۷ تیم دیگر در از بین بردن مواد منفجره در سراسر افغانستان پشتیبانی می کند. از سال ۲۰۰۶، این تیم ها بیش از ۹ هزار تُن از چنین مهماتی را از بین برده یا بی خطر ساخته اند. افزون بر این، به پنج سازمان مین زدایی افغانستان پول داده است تا قادر شوند کارهای مشابهی را که موجب نجات جان مردم می شود انجام دهند.
مین زدایی کامل در هر کشور جنگ زده غیر ممکن است. به این دلیل است که آمریکا در پاک کردن مین ها در افغانستان و هر کشور دیگری، بر اقداماتی که بالاترین تاثیر انسانی را دارند، متمرکز است.
بنابراین، پول بجای مصرف در پاک کردن مین ها و بقایا جنگ در نواحی دور افتاده و کم جمعیت، به مناطقی اختصاص داده می شود که در آنها مین ها و مهمات منفجر نشده تهدید بزرگی برای مردم غیر نظامی هستند. این رویکردی است که تفاوتی مثبت در افغانستان و در سراسر جهان بوجود می آورد.