گزارش: آدام فیلیپس، خبرنگار صدای آمریکا در واشنگتن
ایمی گودمن، روزنامه نگاری است که در آمریکا به عنوان یک فعال رسانه ای با نقطه نظرهای صادقانه و قابل احترام شناخته شده است. او با برنامه های رادیویی و تلویزیونی به نام « دمکراسی هم اکنون » که توسط خود او تهیه شده و از رسانه مردمی« پاسیفیکا» ، یک شبکه خبری دگرگونه که هزینه های آن توسط شنوندگان و خود مردم تامین می شود در سطح جهان پخش می شود توانسته است از آغاز این برنامه ها در سال۱۹۹۶ تا کنون، تبدیل به یکی از سرشناس ترین شخصیت های خبری رسانه ای شود. عنوان های مورد بحث ایمی گودمن از موضوع های گوناگون سرچشمه می گیرد. از جمله یکی از تازه ترین مباحث او در رادیو برنامه ای بود که در آن درباره ترور یک دکتر متخصص سقط جنین در کانزاس صحبت کرده بود. یا برنامه دیگری که در آن گودمن درباره دشواری های برزیستی برای اهالی بومی « پرو» در آمریکای جنوبی صحبت می کرد و یا خبر اعتصاب غذای معلمان و والدین بچه ها به عنوان اعتراض به کم کردن حقوق و تعداد معلمان در مدارس لس آنجلس در کالیفرنیا.گودمن می گوید:« من رادیو را به شکل یک میز مدور بزرگ و گسترده می بینم که مردمی از سراسر جهان می توانند پشت آن بنشینند و با هم به مناظره و تبادل افکار
درباره مهم ترین مسائل خود و دیگران بپردازند. جنگ و صلح، مرگ و زندگی.» ایمی گودمن می گوید که این وظیفه او به عنوان یک روزنامه نگار است که بتواند صدای مردم واقعی را منعکس کند و تا جایی که ممکن است به ریشه های مردمی این اخبار نزدیک شود:« هرچیز دیگری غیر از این خیانت به جامعه دمکراتیک جهانی محسوب می شود.»علاقه وافر ایمی گودمن به مناظره از کودکی و از خانه ای که او در سال ۱۹۵۷ در آن به دنیا آمده است در لانگ آیلند نیویورک آغاز شده است. مادراو که به تدریس در رشته های تاریخ و ادبیات زنان در یکی از دانشگاه محلی اشتغال داشت هم چنین یک فعال صلح نیز به شمار می رفت. پدر او یک پزشک بود و از اعضای شورای کتابخانه عمومی محله و نیز مدیر مجمعی که به فعالیت برای از بین بردن جداسازی های نژادی در مدارس اشتغال داشت.
در خانواده ایمی گودمن برخلاف تصور، همه از یک نوع تفکر واحد برخوردار نبودند و اغلب میز ناهارخوری خانواده تبدیل به محلی برای مناظره و تبادل افکار و بحث و جدل آزاد می شد.
ایمی می گوید:« هروقت دوستان من برای شام به منزل ما می آمدند می گفتند ما باورمان نمی شود که تو و پدر و مادر و برادرات به این شدت با هم سر میز جر و بحث می کنید و بلافاصله هم عشق و احترام خود را برای یکدیگر ابراز می کنید.» ایمی به این دوستان پاسخ می داد که مناظره و تبادل افکار به نوعی که آن ها شاهدش بوده اند جزئی از زندگی دستجمعی و خانوادگی او به شمار می رود و خانواده گودمن از این طریق نظرات خود را به راحتی و با آزادی کامل ابراز می کند و پس از آن هم بر روی عشق و احترامی که برای یکدیگر قائل هستیم تاکید می کند. « این دقیقا همان کاری است که یک رسانه گروهی باید انجام دهد.» ایمی گودمن سال های طولانی در راه اثبات نوع تفکر و دیدانداز ویژه خود تلاش کرده است و در این راه سال ها به عنوان مدیر خبر در رادیوی « دبلیوبی ای آی»که مانند پاسیفیکا رسانه ای است که با حمایت مالی مردم تقویت می شود در شهر نیویورک به کار اشتغال داشته است.
ایمی گودمن می گوید که رسانه های جریان اصلی به جای به چالش گرفتن اخبار بر آن تاکید می کنند و آن را با زرق و برق بیشتر به صورتی نمایشی و بسیار بزرگ تر از حد معمول جلوه می دهند و همین مسئله می تواند پیامدهای زیان بار و گاه غیرقابل جبرانی داشته باشد.
بنا برگفته ایمی گودمن، در پژوهش هایی که توسط گروه «حمایت از اخبار موثق و دقیق» انجام شده، پس از بررسی چهار شبکه خبری اصلی شبانه در دو هفته قبل و پس از سخنرانی وزیر امور خارجه وقت آمریکا کالین پاول در سازمان ملل متحد، در فوریه ۲۰۰۳ این رسانه ها به سوی حمایت از جنگ با عراق تمایل داشته اند.» گودمن می گوید:« از میان ۳۹۳ مصاحبه ای که در طول این دو هفته انجام شد تنها سه مصاحبه با رهبران مخالف جنگ با عراق بود. این سه مصاحبه با افراد ضد جنگ درواقع هنگامی اتفاق می افتد که نصف جمعیت این کشور برضد جنگ با عراق بودند. به نظر من این رسانه ها در این شرایط از جریان اصلی خارج شده و کلا به جریان تندرو پیوستند و خود شروع به نواختن طبل جنگ کردند.» ایمی گودمن هم چنین رسانه های جریان اصلی را متهم به تنبلی و استفاده از کارشناس های رنگارنگ کرده است: «ما احتیاج داریم که صدای مردم را از خارج از اخبار معمول و متعارف به گوش دیگران برسانیم. مردمی با افکار خلاق و مردمی که دقیقا می دانند درباره چه چیزی صحبت می کنند. این ها کسانی هستند که مصلحت اندیشی و خط مشی های سیاسی را از نزدیک تجربه کرده اند و در واقع آن را به صورتی واقعی و نه نمایشی و داستانی تجربه کرده اند. ما آنقدر در اطراف این گونه افراد تمرکز می کنیم و صدای آن ها را به گوش دیگران می رسانیم تا روزی که بالاخره خود آن ها بتوانند داستان هایشان را با زبان خود تعریف کنند.»در برنامه های ایمی گودمن در رادیو پاسیفیکا نیز چون در ستون نوشتاری او در نشریات مختلف و سه کتاب پرفروشی که تا امروز نوشته است همراه و همکار او برادرش دیوید گودمن بوده است.
ایمی گودمن برنامه ساز رادیوی مردمی پاسیفیکا می گوید:«روزنامه نگارباید در خدمت جامعه دمکراتیک باشد نه به دنبال مسابقه محبوبیت و معروفیت.»ایمی گودمن بطور حتم یکی از این افراد محبوب و معروف به شمار نمی آید. او تا کنون شخص مورد علاقه هیچ یک از پنج رئیس جمهور آمریکا که از سال ۱۹۸۴(آغاز کار ایمی گودمن در رادیو) تا کنون در دفتر ریاست جمهوری آمریکا به خدمت اشتغال داشته اند نبوده است.
بسیاری از افراد افکار و ایدئولوژی های ایمی گودمن را متمایل به چپ می خوانند و او ادعا دارد که عملکرد باراک اوباما را با همان دقت عملکرد جورج دبلیو بوش زیر نظر دارد:« کار ما این است که کسانی را که درمسند قدرت نشسته اند تحت نظر قرار دهیم.» درعین حال گودمن به عملکرد رئیس جمهور تازه ایالات متحده آمریکا تا این تاریخ امتیازات و پوئن های مثبت و منفی مختلفی داده است:« روزهای نخست ریاست جمهوری اوباما در دفتر کاخ سفید با امضای بسته شدن درهای گوانتانامو توام بوده است. اما متاسفانه او به مسئله « بازگردانی غیرعادی» که در حقیقت نام آبرومندانه ای است که کاخ سفید بجای کلمه (آدم ربائی) از آن استفاده می کند هنوز رسیدگی نکرده است. این عملیات هنوز ادامه دارد و متاسفانه این هم یکی از عملکرد های کاخ سفید اوباما به شمار می آید.» با این وجود ایمی گودمن معتقد است که در پایان روز انتخابات سال گذشته در آمریکا مردم بالاخره یک نفس عمیق وراحت کشیدند:«تفاوت بین دوران بوش و حال حاضر این است که پیش از این مردم احساس می کردند دارند سرشان را به دیوار سنگی می کوبند اما امروز در این دیوار سنگی یک دری قرار داده شده و این در به اندازه یک سانتی متر باز شده است. اما سئوال اصلی این است که آیا این در با یک لقد باز خواهد شد و یا این که یک بار دیگر به شدت بسته خواهد شد؟»هرجوابی که برای این سئوال داشته باشیم ایمی گودمن معتقد است نوع روزنامه نگاری او که به توانبخشی ضعفا و به چالش طلبیدن قدرتمندان خلاصه می شود تنها نوع روزنامه نگاری است که می تواند در آینده جهان دوام بیاورد.