گزارش کارولین ویر، خبرنگار صدای آمریکا در نیویورک
پیت سیگر ۹۰ ساله در دوران مختلف حیات طولانی و پربارخود ، زندگی چند گونه ای را سپری کرده است. از خواننده ای معترض گرفته تاشخصیتی مظنون در دوران تفتیش عقاید «مک کارتی» تا حامی بهبود شرایط محیط زیست و بالاخره قهرمانی در صحنه موسیقی فولکلور آمریکا.
شاید شما هم نام پیت سیگر را تا کنون نشنیده باشید اما حتما ترانه هایی که او ساخته است را می شناسید و به آن ها گوش داده اید. پیت سیگر در ۷۰ سال گذشته به طور نمونه ، ترانه های معروفی در سطح جهانی چون «چرخ چرخ چرخ» و«اگر یک چکش داشتم» را ساخته است. این دو ترانه بخش جدانشدنی از فرهنگ مردمی و چشم انداز کلی آمریکا به شمار می رود.
اجرای پیت سیگر از ترانه ملی معروفی به نام «این سرزمین، سرزمین من است» از ساخته های وودی گوتیر که اخیرا در جشن های مراسم آغاز ریاست جمهوری پرزیدنت باراک اوباما در مقابل بنای یادبود آبراهام لینکلن در واشنگتن اجرا شد، به عنوان یک سرود ملی غیررسمی در این کشور شناخته شده است. این بار نیز چون همیشه، پیت سیگر یک جمعیت چند هزار نفری را به همخوانی با خود واداشت و این ترانه را حاضران هم صدا اجرا کردند.
اخیرا در کنسرتی که به مناسبت نودمین سالگرد زندگی پیت سیگر، این چهره برجسته موسیقی فولکلور آمریکا، در «مدیسون اسکور گاردن» نیویورک برگزار شد، دوستان و همکاران این خواننده کهنسال از هر سن و سال گردهم آمدند و روی صحنه مجموعه ای از ترانه های محلی و نیز ترانه های اعتراض آمیزی را که او در طول سال ها ساخته است اجرا کردند.
سیگر می گوید: «اگر من احساس نمی کردم که موسیقی می تواند بشریت را نجات بدهد هرگز دست به کار آهنگسازی و ترانه سرایی نمی زدم.»
پیت سیگر نخستین بار در اوایل دهه ۴۰ میلادی به عنوان یکی از اعضا و خواننده گروه «ویورز» آغاز به کار کرد. او یکی از پایه گذاران جشنواره فولکلوریک نیوپورت محسوب می شود و برخی از اجراهای اولیه سیگر به تنهایی و همراه با گروه او در فیلم مستندی از ساخته های «موری لنر» به جای مانده است.
پدر ومادر سیگر یک زوج روشنفکر و نوازندگان موسیقی کلاسیک بودند. پیت سیگر در این مورد در گفتگویی که با صدای آمریکا در شهر بیکن در حومه نیویورک، جایی که از سال ۱۹۴۹ در آن زیسته است داشته است می گوید: «مادرم یک ویولونیست درجه یک بود. او ویولون های کوچکی برای دو برادر بزرگ تر من ساخته بود که با آن تمرین کنند اما آن ها که بچه های شیطانی بودند هرگز دست به ویولون نزدند. پس از تولد من پدرم گفت: بهتر است بگذاریم پیت خوش باشد و اصرار نکنیم ویولون بزند .»
سیگر می گوید با این حال پدر او همواره چندین آلت موسیقی را در گوشه و کنار خانه در دسترس او گذاشته بود:«من تا پیش از پنج سالگی می توانستم به خوبی یک آهنگ کامل را روی سوت سوتک، ماریمبا (سنتور چوبی آفریقای جنوبی)، پیانو و یا ارگ بنوازم.»
اما پیت سیگر به عنوان یک نوجوان علاقه چندانی به موسیقی نداشت بلکه بیشتر اوقات خود را در تنهایی در جنگل و در میان طبیعت می گذراند: «من در آن زمان فکر می کردم که اگر بخواهم در این دنیای فریب و دروغ و دورویی، فردی درستکار باقی بمانم، بهتر است بقیه عمرم را در انزوا و به صورت یک زاهد گوشه نشین در کنار درختان بگذرانم. واقعا تصمیم داشتم شغل جنگلبانی را انتخاب کنم و رفتم به یک مدرسه مخصوص هیزم شکنی و سه روز در هفته را در جنگل ها به کار بریدن درخت ها اشتغال داشتم.»
پیت سیگر به طور جدی هنگامی آغاز به ساختن آهنگ و شعر کرد که احساس کرد از این طریق می تواند آرمان های سیاسی خود را بیان کند. آرمان هایی در رابطه با حقوق شهروندی، عدالت اجتماعی ، صلح و بهبود محیط زیست.
سیگر می گوید که یشترین هم بخشی های او به نسل جوان در سال های دهه ۶۰ میلادی بوده است: «من به یک نسل تازه از جوانان نشان دادم که شما هم می توانید خودتان را از فریب ها، دروغ ها و دورویی ها دور نگاه دارید. بروید آدم هایی را پیدا کنید که دوست دارند با شما هم صدا شوند یا به ترانه های شما گوش بدهند. امروز ده ها هزار نفر از ما می توانیم حرف های خود را بزنیم و از طریق موسیقی و کلام آرمان های خود را پیش ببریم. ممکن است این کار درآمد هنگفتی به همراه نداشته باشد اما لااقل آن حرف های لازم گفته می شود.»
پیت سیگر که به همراه همسرش «توشی» در کلبه چوبی در کوهستان های اطراف نیویورک زندگی می کند هنوز هم چند ساعت در روز را به هیزم شکنی در جنگل های اطراف خانه خود می پردازد. در سال ۱۹۵۵ کمیته فعالیت های ضد آمریکایی از پیت سیگر به عنوان یک سیاست پیشه افراطی و یک کمونیست سابق خواست که در مقابل اعضای این کمیته در مورد دیدگاه ها و ارتباط های سیاسی خود شهادت دهد اما سیگر به این دلیل که درخواست کمیته حقوق فردی و شهروندی او رانادیده گرفته است از شهادت در مقابل آن خودداری کرد: «من خوشحال خواهم شد که درباره شغلم که ساختن و نواختن موسیقی است صحبت کنم، اما هرگز نخواهم پذیرفت که به شما بگویم چه کسی به این ترانه ها گوش می دهد یا چه کسانی در ساختن و خواندن این ترانه ها با من همکاری کرده اند. من افتخار می کنم که برای هر آمریکایی از هر طیف سیاسی که وجود دارد خوانده ام و شهادت می دهم که هرگز از خواندن برای فرد یا افرادی به خاطراعتقادات سیاسی آن ها سر باز نزده ام.»
البته امروز پیت سیگر نمی خواهد بپذیرد که ایراد سخنانی از این قبیل در آن زمان چه خطراتی به همراه داشته است: «من در موقعیت خاصی بودم که از وضعیت خیلی ها بهتر بود. مثلا کسی نمی توانست مرا از کار بیکار کند به علاوه این کار آن ها برای من مقادیری تبلیغات مجانی هم به همراه داشت !»
شش سال بعد سیگر به اتهام تحقیر کنگره آمریکا به یک سال زندان محکوم شد اما بعدها با پی گیری های قانونی از این محکومیت تبرئه شد.
این روزها پیت سیگر با نوه خود، تائو رودریگز سیگر به اجرای برنامه می پردازد. سال گذشته در جشنواره موسیقی بیکن این دو به اجرای برنامه ای پرداختند که از چند کانال تلویزیونی از جمله هادسن ولی پخش شد. عواید این برنامه خرج حمایت از کشتی های قدیمی و بزرگی شد که بر روی رودخانه هادسن به صورت کلاس های درس حراست از محیط زیست شناورند. سیگر می گوید: «اگر کره زمین تا یک صد سال دیگر بتواند دوام بیاورد امتیاز آن را باید به میلیون ها تن از افرادی بدهیم که با کارهای کوچکی از قبیل انداختن آشغال به داخل یک سطل زباله و پیدا کردن راه هایی برای عدم استفاده از اتومبیل، به آن کمک کرده اند.»