لینکهای قابل دسترسی

خبر فوری
پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳ ایران ۲۱:۴۴

کتاب و نمایشگاهی از عکس های نایاب  باب مارلی


گزارش : جولی تابوه، خبرنگار صدای آمریکا در واشنگتن

باب مارلی یکی از سرشناس ترین و قابل احترام ترین موسیقی دان های زمانه ماست. این هنرمند که در سال ۱۹۴۵ در جزیره جامائیکا از جزایر

کارائیب چشم به جهان گشود در سن ۱۴ سالگی به نواختن موسیقی پرداخت و تا سال ۱۹۸۱زمانی که مبتلا به بیماری سرطان شد این کار را ادامه داد.

بسیاری از مردم جهان باب مارلی را به خاطر معرفی موسیقی «رگی» که از جامائیکا برخاسته است در دهه شصت و هفتاد میلادی به آمریکا و سایر نقاط جهان می شناسند. آلبوم نخستین او یک گردآوری از موسیقی رگی به نام « لجند» که پس از مرگ باب مارلی در سال ۱۹۸۴ منتشر شد تا امروز هنوز یکی از پرفروش تری آلبوم ها تاریخ موسیقی به شمار می رود.

دیوید برنت، عکاس آمریکایی اعتراف می کند که تا سال ۱۹۷۶، یعنی زمانی که مجله تایم او را برای یک حکم گمارشی به جامائیکا فرستاد تا در مورد موسیقی رگی مطلبی تهیه کند نام باب مارلی را هم نشنیده بود.

او می گوید:«من وقتی به جامائیکا رسیدم اصلا نه می دانستم باب مارلی کیست و نه اطلاع داشتم که موسیقی رگی چه نوع موسیقی می باشد. اما موقع بازگشت از این سفر همه چیز عوض شد و من می دانستم که موسیقی رگی به صورتی جهان گیر توسعه پیدا خواهد کرد.»

دیوید برنت در این سفر توانست یک بعدازظهر کامل را با باب مارلی بگذراند و درخانه مسکونی او در کینگستون جامائیکا از او عکس بگیرد:«نیم ساعت پس از ورود به خانه مارلی و صحبت با او فهمیدم که با یک مرد بسیار باهوش روبرو هستم و سخنان او مرا به شدت تحت تاثیر قرار داد.»

برنت می گوید همانجا به نظرش آمد که باب مارلی واقعا «حرفی برای گفتن دارد» و تنها یک موزیسن راک اندرول نیست.

موسیقی باب مارلی از تم هایی کاوش گر در رابطه با موضوعاتی چون عشق و آزادی فردی برخورداراست هم چنین در این موسیقی از بی عدالتی های اجتماعی سخن فراوان رفته است و این ها همه از اعتقادات مذهبی «رستافری» او که ریشه در ادیان آفریقایی دارد سرچشمه گرفته است.

برنت می گوید باب مارلی هرچند اعتقادات بنیادی خود را به سادگی بیان می کرد اما در عین حال فردی بسیار پیچیده بود:«او این مسائل را به صورتی بیان می کرد که هر فردی می توانست به خوبی با آن ارتباط برقرار کند.»

پس از این جلسه عکاسی با باب مارلی در کینگستون جامائیکا، مارلی از برنت دعوت کرد که در تور اروپایی که با گروه خود «باب مارلی و ویلرز» در پیش داشت آن ها را همراهی کند.

برنت می گوید تماشای این گروه پرقدرت بر روی صحنه یک تجربه فراموش نشدنی بود:«به نظر می رسید هنگامی که باب مارلی شروع به خواندن می کند، روزنه ای از نور در درون او روشن می شود. اجرای برنامه توسط او واقعا تماشایی بود. بعدها که به عکس های این کنسرت نگاه می کردم متوجه شدم چیزی بر روی این صحنه وجود داشت که از قدرت و جاذبه غریبی برخوردار بود.»

سال ها پس از آن بعدازظهر با مارلی در جامائیکا و پس از پایان تور اروپایی ارکستر باب مارلی در سال ۱۹۷۷، برنت تصمیم گرفت که این عکس ها را به صورت مجموعه ای در یک کتاب تازه به همراه یک نمایشگاه عکاسی منتشر کند. این کتاب و نمایشگاه «روح شورشی-یک تصویر خودمانی از باب مارلی» نام دارد.

کریس موری، پایه گذار و کیوریتور گالری «گویندا» در شهر واشنگتن و جایی است که عکس های برنت از باب مارلی به نمایش گذاشته شده است. موری هم چنین مقدمه ای بر کتاب برنت نوشته است: «دیوید برنت یک روز با چند عکس در دست وارد این گالری شد. من از تماشای این عکس ها متحیر شدم چرا که برخی از بهترین تصاویری که تا کنون از باب مارلی گرفته شده جزو این مجموعه بود.»

موری می گوید شخصا به یکی از عکس های این کلکسیون بسیار علاقمند است:«عکسی که باب مارلی در حال رقص با یک پا است. در حال جهش در هوا و گیتار و موهای بافته شده بلند او نیز در هوا معلق است. این تنها یکی از عکس هایی است که به خوبی مشخص می کند مارلی با چه قدرت و هیبتی روی صحنه به اجرای برنامه می پرداخته است. به همین جهت من عاشق این عکس هستم.»

دیوید برنت عکاس عکس های باب مارلی خود نیز یکی از این عکس ها را بسیار دوست می دارد:«همان طور که می بینید باب مارلی دست هایی بی نهایت برازنده داشت. وقتی فکر می کنید که او چه کودکی دشواری را در زاغه های جامائیکا پشت سرگذاشته بود متوجه می شدید که چه تضادی بین این دست های ظریف چینی مانند با انگشت های کشیده و آن زندگی سخت و ناگوار وجود داشت. از تمام این ها هم یک موسیقی اعجاب انگیز شاعرانه ظهور کرده است.

موری می گوید: «مردم واقعا دنبال فرصتی بودند تا این عکس ها را از نزدیک تماشا کنند. عکس های مردی که صدها هزار تن از مردم را با موسیقی، کلام و روح عاشق خود تکان داد.»

برنت معتقد است که باب مارلی از موسیقی خود نه تنها برای پیشبرد عشق و صلح ا بلکه به عنوان یک وسیله ارتباط با مردم دیگر نیز استفاده می کرده است.

او می گوید: «یک بار ما یکی از گفته ای باب مارلی را پیدا کردیم که نوشته بود: موسیقی من برای همیشه زنده خواهد ماند. مارلی این جمله را از روی خودپسندی نزده بود بلکه اعتقاد داشت عاملی در چنین موسیقی وجود دارد که مردم به شدت از آن استقبال می کنند. امروز که این کتاب چاپ و این نمایشگاه نیز برپا شده است می بینیم که چگونه زندگی بسیاری از مردم با حضور باب مارلی لمس شده است.»

امروز بیش از ۳۲ سال از هنگامی که دیوید برنت این عکس ها را از باب مارلی گرفت گذشته است. اما هم برنت و هم مدیر گالری، موری از تاثیری که باب مارلی بر مردم داشته حیرت زده اند. نه تنها نسل این دو بلکه نسل های جوان تر نیز هنوز به موسیقی باب مارلی توجه خاصی نشان می دهند.

موری می گوید استقبال مردم از این نمایشگاه کم نظیر بوده است: «به نظر من این عکس ها می توانند در هریک از موزه های درجه یک جهان آویزان شوند. به عنوان پرتره هایی از یک موزیسین عالی، یک اجرا کننده کم نظیر روی صحنه و یک شخصیت ارزنده.»

XS
SM
MD
LG