گزارش: آدام فیلیپس
هنرمندان موسیقی آوانگارد همواره می کوشند تا پا از محدوده های شناخته شده موسیقی سنتی فراتر گذاشته و از ابزار و آلات موسیقی نوین و راه های تازه ای استفاده کنند. برخی از این هنرمندان، حتی یک قدم جلوتر رفته و از موسیقی که در اشیاء شناخته شده از جمله اسباب بازی وجود دارد در این راه استفاده می کنند.
بخشی از مدرن ترین آهنگ ها در صحنه موسیقی مدرن جهان امروز برای آلات و ابزار موسیقی اسباب بازی ساخته می شود. برای مثال ، آهنگی است که به نام « سمفونی اسباب بازی» شناخته شده و به احتمال قوی در نیمه قرن هفدهم میلادی توسط لئوپولد موزارت ساخته شده است. اما امروز در رسیتال هایی چون اینتروال ۲۴ در « جشنواره ماتا برای آهنگسازان جوان» در بروکلین نیویورک، ارکستری که از سازهای اسباب بازی تشکیل شده است نوایی شبیه به یک ارکستراسیون ویولن را بازتاب داده است. در قطعه « دوچرخه لی هوکر»، از ساخته های آهنگساز نوجوان اریک گریزوالد، مارگرت لنگ تن، نوازنده پیانو، در یک کنسرت تک نفره با استفاده از یک پیانوی اسباب بازی، بوق و زنگ دوچرخه و سوت یک قطار اسباب بازی این آهنگ را می نوازد. تن می گوید:« تمام زیبایی نواختن موسیقی با وسائل اسباب بازی این است که همه مردم جهان می توانند بدون هیچ نوع پیشینه ای در موسیقی کلاسیک از این آهنگ ها لذت ببرند. آهنگ هایی که با صداها و نواهایی ساخته شده که مردم با آن آشنایی کامل دارند و لازم نیست در تصورات خود دنبال آن ها بگردند.» تن در ادامه می گوید: « بسیاری از طرفداران موسیقی کلاسیک تعصب شدیدی نسبت به نواختن این نوع موسیقی با اسباب بازی دارند و آن را کاری پوچ و بی معنی می دانند. اما به نظر من نواختن موسیقی با آلات اسباب بازی یک کار بسیار جدی است.»قطعه دیگری که در کنسرت اینتروال نواخته شد، یکی از آثار آهنگساز نوجوانی به نام تریستیان پریچ و آهنگی بود که برای اجرا توسط سه پیانوی اسباب بازی ساخته شده است. پریچ تحت تاثیر علوم دقیقه ای و ریاضیاتی قرار دارد که از نواختن این سه پیانو در یک زمان واحد بوجود می آید.
تن می گوید آهنگ های او به شدت تحت تاثیر فیلیپ گلاس ساخته شده اند و از این طریق او نقبی زده است به مربی درگذشته خود، آهنگساز پست مدرن، جان کیج:« جان کیج، با استفاده از سکوت، با استفاده از سازهای کوبه ای مخصوص و با استفاده از سرو صدا، همه این عوامل را جزئی از وسائل نواختن موسیقی به شمار آورد. به خاطر هم بخشی های جان کیج است که امروز ما شاهد وجود موسیقی چون « هوی متال» که یک موسیقی از راک ریشه گرفته با استفاده از آلات و ابزار پرسروصدایی چون گیتار الکتریکی و موسیقی « ایندی راک» که یک نوع موزیک زیرزمینی و مستقل راک محسوب می شود هستیم.» تن در ادامه این سخنان می گوید: « جان کیج معتقد بود که قوانین می توانند شکسته شوند و شما می توانید به جایگاهی ماورای همه این قوانین صعود کنید. کیج ما را آزاد ساخت. به ما این اعتماد به نفس را داد که خودمان باشیم و خودمان را از قید سنگین سنت های آهنگسازی قرون وسطائی اروپایی آزاد کنیم.» آنجلیکا نگرون، آهنگساز و تهیه کننده جشنواره « اینتروال» در طول دوران تحصیل در مدرسه موسیقی پورتو ریکو، فقط به یادگیری موسیقی کلاسیک پرداخته است اما بعدها به عنوان یک دانشجوی رشته موسیقی در دانشگاه، او به آموختن موسیقی غیرکلاسیک (آزاد) از طریق آکاردئون، پیانوی اسباب بازی و کامپیوتر پرداخت و به زودی دست به کار ساختن آهنگ هایی خارج از رپرتوار و موسیقی متدوال در رشته کلاسیک شد.» نگرون می گوید: « من موسیقی کلاسیک را دوست داشتم اما خودم را به آن وابسته احساس نمی کردم و نمی توانستم وجوه مشترکی بین خودم و این نوع موسیقی پیدا کنم. اما وقتی با این صداها و آلات و ابزار موسیقی تازه آشنا شدم بی نهایت تحت تاثیر قرار گرفتم و امکاناتی را در آن دیدم که تا کنون برایم وجود نداشت. » نگرون همواره از گوناگونی صداهایی که از آلات موسیقی اسباب بازی می توان شنید دچار شگفتی می شود:« موسیقی نوین و آوانگارد از حاشیه های گسترده ای برخوردار است و هیچ نوع محدودیتی برای موسیقی دان بوجود نمی آورد.» نگرون که قطعه موسیقی به نام « می خواهم این را بگویم» را برای اجرایی توسط گروهی به نام « ترنزیت» که از سازهای کوبه ای سنتی و اسباب بازی های پلاستیکی پرسرو صدا و مگافون برای ساختن موسیقی استفاده می کنند در این جشنواره ساخته است می گوید:« در این قطعه ما می کوشیم تا سرحد بین آن چه به نام موسیقی شناخته شده است و آن چه به آن (سر و صدا) نام داده اند را عینا تجربه کنیم.» قطعه موسیقی جالب دیگری که در جشنواره امسال اجرا شد قطعه ای چالش آمیز به نام « موسیقی بادکنک به همراه صدای زیر مردانه» بود. این قطعه توسط یک هنرمند تازه وارد نوازنده بادکنک جودی دانوان به صورت دونفره با صدای خواننده و آهنگساز دیگری به نام جنیفر والشی اجرا شد.دانوان از اواخر دهه ۸۰ تا کنون تحت تاثیر اصوات پیچیده ای است که از حرکت دست بر روی سطح لاستیکی بادکنک ایجاد می شود. برای دانوان، موسیقی بادکنکی از تاریخچه ای سیاسی اجتماعی نیز برخوردار است. دانوان می گوید استفاده از بادکنک در اجرای موسیقی به او اجازه می دهد که ۱۲ نت آهنگین موجود در موسیقی غربی را به چالش بگیرد و در عین حال دادخواهی بومیان و جنگل های برزیل که به خاطر دست اندازی بشر به لاستیک در حال نابودی هستند را نیز به گوش جهانیان برساند.
دانوان می گوید:« این موسیقی چیزی نیست جز صدای آمازون، صدای زمین، فریاد زمین، در واقع این مادر طبیعت است که فریاد می زند« بس کنید!» در حقیقت من وسیله ای هستم برای انعکاس این صدا.» دانوان هم چنین خود را وسیله ای می داند که از آن طریق مردم بتوانند از « محدوده آسایش» خود خارج شده و برخلاف عادات همیشگی خود با صداها و نواهای یک نوع موسیقی تازه و غیرمتعارف آشنا شوند: « هنرمندان خلاق به آسانی می توانند خود را به فراسوی محدوده آسایش برسانند. این همان چیزی است که مردم معمولی را به سوی هنرمندان جذب می کند.»در هرحال این علاقمندی نوظهور به ابزار موسیقی اسباب بازی باعث شده است که نسل تازه ای از هنرمندان و موسیقی دان های جوان به تجربه های تازه ای در زمینه موسیقی آوانگارد دست پیدا کنند.