هیچ هنرمند نقاش و طراح چند گذره ای تا این تاریخ نتوانسته است به اندازه اندی وارهال، موقتی بودن شهرت و معروفیت را از طریق هنر به نمایش بگذارد. هیچ هنرمندی هم به اندازه وارهال نتوانسته است از دوربین عکاسی « پولاروید» که یک وسیله برداشتن و ظاهرکردن عکس های فوری است استفاده هنری چند جانبه ببرد.
اندی وارهال نقاش، طراح و فیلمساز آوانگارد آمریکایی است که نقاشی های منحصر به فرد او از قبیل عکس هایی از قوطی کنسرو و لوازم خانگی مختلف و عکس های چند رنگی و تکراری از افراد معروفی چون مریلین مونرو و الیزابت تیلور از معروف ترین آثار هنری معاصر آمریکا به شمار می رود. ابتکار دیگر وارهال این بود که نقاشی های غیرمتعارف خود را به دست ماشین چاپ می سپارد تا با تولید صدها کپی از آن ها، عمومی بودن هنر را ثابت کند.
وارهال با چاپ تعداد بی حسابی از یک اثر هنری که در چند لحظه زودگذر خلق شده بود، این آثار را نیز با یک عکس فوری مقایسه می کرد. به این صورت او نه تنها ابدی بودن این آثار را زیر سوال می برد ، بلکه زودگذر بودن شهرت و معروفیت را نیز از طریق استفاده از چهره افراد معروف برای یک هدف مشخص در یک مدت زمان معین اثبات می کرد.
استفاده از دوربین عکس های فوری پولاروید – و گرفتن هزاران عکس فوری در آن زمان این اعتقادات اندی وارهال را به مرحله عمل رساند که هر فرد عادی در طول عمر خود قادر است حداقل ۱۵ دقیقه به نوعی معروفیت دست پیدا کند.
وارهال که شهرت خود را از طریق طراحی تبلیغاتی به دست آورد، نقاش برجسته ای بود که توانست پایه گذار سبک تازه ای از هنرهای مردمی به نام « پاپ آرت» باشد و بعدها نیز به عنوان یک فیلمساز آوانگارد در سطح جهان شناخته شد.
عکس های فوری اندی وارهال، هنرمندی که در سال ۱۹۸۷ در شهر نیویورک درگذشت، هرگز در هیچ نمایشگاهی رسما به نمایش گذاشته نشده است و این نخستین بار است که موزه هنری فیشر در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا این عکس ها را با عنوان « نگاهی به عادت های عکاسی اندی وارهال » به تماشای عموم می گذارد.
این نمایشگاه بیش از ۱۰۰ عکس فوری (پولاروید) و ۵۰ عکس چاپی سفید و سیاه را که توسط بنیاد اندی وارهال در اختیار دانشگاه قرار داده شده را به نمایش گذاشته است.
بنیاد اندی وارهال در شهر نیویورک در سال ۲۰۰۷ به مناسبت بیستمین سالگرد تاسیس، ۲۸ هزار قطعه از آثار این هنرمند به ارزش ۲۸ میلیون دلار را به بیش از ۱۸۵ موسسه هنری در سراسر ایالات متحده اهدا کرده است.
جنی مور، کیوریتور پروژه اندی وارهال می گوید: «معمولا شما می توانید برخی از این عکس های فوری پولاروید را در نمایشگاه های مختلف ببینید اما در این نمایشگاه شما می توانید پروسه عکاسی اندی وارهال را در مراحل مختلف تماشا کنید و ببینید که او چگونه از موضوع عکاسی خود استفاده کرده و چگونه یک شخصیت معروف و حتی گمنام را از یک عکس فوری تبدیل به یک اثر هنری کرده است.»
از ابتکارات موزه فیشر دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، هم آهنگ ساختن بخش هایی از مندرجات دفتر خاطرات اندی وارهال با برخی از عکس های فوری است. برای مثال در مقابل عکس پولارویدی از بیانکا جاگر که او نیز چون اندی وارهال در دهه ۸۰ میلادی از مشتری های پرو پا قرص «استودیوی ۵۴» نیویورک ، کلاب رقص محل حشر و نشر چهره های معروف آن دوران بود از قول وارهال نوشته است: «رمز زیبایی بیانکا جاگر در این بود که من هرگز ندیدم او دست به مواد مخدر بزند.»
در جایی دیگر در مقابل عکسی از یک استخر مجلل در یک قصر مسکونی در هالیوود درحالی که یک تختخواب پلاستیکی بادی روی آب آن شناور است از قول وارهال نوشته شده است: «من عاشق لس آنجلس و عاشق هالیوود هستم. همه اینجا زیبا هستند. همه اینجا جراحی پلاستیک شده و زیبا هستند. من عاشق پلاستیک هستم. من هم می خواهم پلاستیک باشم!»
ریچارد مایر، پروفسور دانشگاه ایالتی کالیفرنیا و یکی از کیوریتورهای نمایشگاه می گوید: «وارهال از طریق این عکس های فوری پولاروید به زندگی نگاه می کرد. در حقیقت دوربین پولاروید برای او حکم یک دفتر خاطرات بصری را داشت. او نمی توانست بدون نگاه کردن از دریچه یک دوربین، زندگی واقعی و روزمره را درک کند. او همیشه یک دوربین عکس فوری به دوش داشت چرا که نمی توانست مستقیما با مردم عادی روبرو شود.»
اندی وارهال در سال ۱۹۷۰ دوربین پولاروید خود را خرید و از آن پس این دوربین که از سه متر دورتر عکس نمی گرفت، تبدیل به تنها وسیله عکسبرداری او برای گرفتن عکس هایی از افرادی چون محمد علی بوکس باز معروف و جورجیا اوکیف، نقاش برجسته آمریکایی و بسیاری از شخصیت های معروف و حتی افراد گمنام دیگر شد.
بعدها اندی وارهال از این عکس های فوری برای پرده های نقاشی معروف به « یلک اسکرین» خود استفاده کرد که در آن با رنگ کردن صورت شخصیت عکس برداری شده به رنگ سفیدی شبیه به کشتی گیرهای ژاپنی، چین و چروک های آن ها را از بین برده و سپس این عکس ها را به صورت تکراری بر روی یک پرده واحد چاپ می کرد.
این طرح های عکس و نقاشی اندی وارهال، کپسول زمانی است برای حفظ بخشی از تاریخ اجتماعی معاصر آمریکا که وقایع آن در دهه هفتاد و اواخر دهه هشتاد میلادی به وقوع پیوسته است.
چندی بعد، پولاروید هم ساختن دوربین های عکاسی فوری خود را متوقف ساخت و در نتیجه این برهه از زمانی دوردست برای همیشه از طریق یک وسیله عکاسی متروکه به ثبت رسید.