۱۶ مارس ۱۹۸۸. جنگ ایران و عراق هشتمین سال مرگبار خود را می گذراند. در خطوط جبهه آن مناقشه، در نزدیک مرز ایران، شهر عراقی ۵۰ هزار نفری حلبچه قرار داشت. بمباران شدید هوائی آنرا بلرزه در آورد و ساکنانش را ناچار ساخت به پناهگاه های زیرزمینی فرار کنند.
وقتی هوا تاریک شد، هلیکوپترها و بمب افکن های عراقی سلاح های شمیائی را فرو ریختند. "نوری حما علی"، یک بازمانده حملات، وحشت پس از آن را بیاد می آورد: "مرگ بسیاری از زنان و کودکان آغاز شد. ابرهای سنگین شیمیائی زمین را پوشاند. بسیاری از کودکان، در کنار جاده، روی زمین رها شدند. سالمندان نیز چنین بودند، آنها می دویدند، بعد از نفس میافتادند، و می مردند."
حدود ۵ هزار مرد، زن و کودک کرد عراقی بدست رژیم صدام حسین کشته شدند. حدود ۱۰ هزار نفر دیگر معلول، کور، یا بشدت مجروح شدند و تغییر قبافه دادند. حملات شيمیایی مواد غذایی و آب را آلوده کرد. کارشناسان پزشکی دریافته اند که بازماندگان حلبچه از افزایش سطح سرطان روده بزرگ، و بیماری های تنفسی رنج می برند، و نرخ سقط جنین و نازایی در میان زنان بالا است.
حمله به حلبچه نه یک کژراهی بود، نه عمل مستاصلانه رژیمی که در یک جنگ به بن بست رسیده، گرفتار شده باشد. برعکس، بخشی از کمپین آگاهانه ای بنام " الانفار" بود، که صدام حسین برای کشتن و دربدر ساختن ساکنان کرد شمال عراق طرح کرد و به اجرا گذاشت.
گزارشی که سازمان دیده بان حقوق بشر در سال ۱۹۹۴ منتشر کرد نشان می داد که کمپین الانفار به مرگ دست کم ۵۰ هزار نفر، شاید هم بالغ بر ۱۰۰ هزار نفر منجر شد. حلبچه و الانفار یادآوران وحشت مرگباری هستند که نفرت و قدرت مستبدانه و مطلقه می تواند ببار آورد. جهان هرگز نباید آنرا فراموش کند.