اخیرا مجموعه ای از دیدگاه ها و دانسته های گوناگون نویسندگان، شعرا و ادبای ایرانی به نام فصل نامه ادبیات و فرهنگ «جنگ زمان» به ویراستاری منصور کوشان، نویسنده، نمایش نامه نویس و روزنامه نگار ایرانی ساکن نوروژ توسط نشر مکیک در سوئد به چاپ رسیده است.
این نخستین شماره « جنگ زمان» با همکاری سعید هنرمند، نسیم خاکسار، خسرو دوامی، علی زرین و فواد نویدی شامل بخش های مختلف از جمله بازنگری و نظریه های ادبی، سه داستان به قلم عباس معروفی ، منیرو روانی پور و ناصر زراعتی ، بخشی تحت عنوان فرهنگ و جامعه، دو نقد و بررسی ادبی، طنز و شوخی و رویدادهای ادبی و فرهنگی است.
منصور کوشان، شاعر، داستان نویس، نمایشنامه نویس، کارگردان و روزنامه نگار ایرانی که تا کنون هفت مجموعه شعر، پنج مجموعه داستانی، هفت رمان، سه اثر تحلیلی و ده ها نمایشنامه بلند و کوتاه و صدها مقاله منتشر کرده است و سردبیری چهار نشریه ادبی معتبر و مستقل از جمله نشریه « تکاپو» و « آدینه» را در سال های ۶۷ تا ۷۷ در ایران به عهده داشته سردبیر و ویراستار فصل نامه ادبیات و فرهنگ جنگ زمان است که در پیش خوانی این نشریه می نویسد: « بدون هویت فردی نمی توان به هویت جمعی پویا رسید. بدون هویت جمعی نیز نمی توان هویت فردی پویایی داست. تاریخ فرهنگ و ادب بر دوش فرهیخته گانی استوار است که توانسته اند هم معرفت فردی خود را ، با تکیه به فرهنگ نیاکانی خود بر فراز جامعه زمانه ی خود بپالایند و هم از متن زندگی روزمره زمانه شان دور نیفتند.»
منصور کوشان که از سال ۱۹۹۸ در کشور نروژ اقامت دارد، در سال ۱۹۹۴ یکی از ۱۳۰ نویسنده ایرانی در داخل کشور بود که زیر درخواست نامه ای برای پایان دادن به سانسور مطبوعات در ایران را امضا کرد. پنج تن از این نویسندگان از جمله محمد مختاری و محمد جعفر پوینده در قتل های موسوم به زنجیره ای کشته شدند و ۸۰ تن از این نویسندگان نیز از یک ترور دستجمعی هنگام مسافرت به محل یک گردهم آیی مطبوعاتی جان سالم به در بردند.
در سال ۱۹۹۸، شش تن از این نویسندگان از جمله منصور کوشان کوشیدند تا ممنوعیت انجمن نویسندگان ایران را لغو کنند. کمی بعد هنگامی که کوشان برای شرکت در مراسم پنجاهمین سالگرد طرح مسائل حقوق بشری در سازمان ملل متحد به کشور نروژ سفر کرده بود، ربودن ، مفقود الاثر شدن و کشتن نویسندگان در ایران یک بار دیگر آغاز شد و همین مسئله باعث شد که کوشان مجبور شود از بازگشت به ایران خودداری کرده و در اروپا سکنی کند.
منصور کوشان در بخش دیگری از پیش خوانی « جنگ زمان » در مورد حفظ فرهنگ و ادب ایرانی امکان آموختن از آن می نویسد: «...در این که پاسخ تمام این پرسش ها، به ویژه در بیرون از مرزهای ایران، در نزد تک تک نویسندگان فارسی نویس وجود دارد، انکارناپذیر است. پرتو هراز گاهی جرقه ای، شعله ای در این جا و آن جا دلیل بارزی است برای این ادعا. اما با توجه به کمیتی که وجود دارد، با توجه به انتظاری که می رود، با توجه به اهرم مخربی که سی سال است تار و پود فرهنگ و ادب فارسی را در زیر « عبای» سنگین خود مهار کرده و به ویژه با توجه به گستردگی تولید کنندگان و مصرف کنندگان فرهنگ و ادبیات در کشورهای گوناگون قاره ها، این خطر هولناک وجود دارد که ممکن است فرهنگ وادبیات فارسی، در هم جواری و اصطکاک با فرهنگ های دیگر، بیش از آن که توانمند و صیقل خورده شود، فرسوده و ناکارا گردد.»
منصور کوشان در مقدمه خود حضور هزاران تارنما ( سایت و وبلاگ) خصوصی، گروهی و عمومی و حتی ده ها نشریه در کنار این ها نه تنها هم تراز بلکه ، « هیچ کدام را دلیلی برای جای خالی مجله هاو جنگ های فرهنگی و ادبی» نمی داند:« وجود امکان های اینترنتی ممکن است بتواند به کسانی،به ویژه به جوانان در ایران، فرصتی برای گریز از سانسور و انتشار اثرهای خود بدهد، اما به یقین هرگز نمی تواند فراهم کننده محیط و فضایی گردد که در آن امکان بروز اندیشه های نو و معرفت های شگرف وجود دارد.»
چهارشنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۳ ایران ۱۰:۵۳