جمهوری اسلامی ایران پس از گروگان گیری با مشکلات اقتصادی فراوانی روبرو میشود. در کنار آن بی حرمتی به زنان و نفی کردن حقوق سیاسی و اجتماعی شهروندان را اعمال میکند و اندک اندک برای صدور انقلاب خود به حمایت از تروریسم بین المللی میپردازد؛ هر چند که نظام خود همیشه این مسئله را رد میکند.
اما شاید مهم ترین رویداد، جاه طلبی های هسته ای ایران است.
هیچ شخص حقیقی یا حقوقی نمیتواند حق مشروع ملت ها را در استفاده از انرژی اتمی صلح آمیز رد کند، اما اگر این مسئله برای پوشش برنامه تولید بمب اتمی باشد؛ آنوقت معادله بهم میخورد. جامعه بین المللی ایران را از تولید سلاح اتمی بر حذر میدارد. اما ایران میگوید برنامه اش برای دستیابی به تکنولوژی پیشرفته اتمی است.
" محمد البرادعی" رئیس آژانس بین المللی انرژی اتمی در گزارش خود به هیئت حکام آژانس در تاریخ بیست و هفتم نوامبر سال ۲۰۰۸ میلادی در بخش خلاصه گزارش در ماده ۲۱ از دولت ایران خواست که باید فعالیت های اتمی ایران شفاف بوده و بصورتی عمل کند که اطمینان جامعه بین المللی را جلب کند.
آیا اکنون ایران در صدد آنست که خود را از سرآشیبی یک انزوای بین المللی که پی آمدهای منفی آن تنها بر مردم ایران تحمیل میشود؛ بیرون بیآورد؟.
آینده ای نه چندان دور این مسئله را روشن خواهد کرد که آیا نظام جمهوری اسلامی ایران پس از ۳۰ سال در جهت کسب اعتبار ملی و حفظ منافع مردم خود حرکت خواهد کرد یا باز هم به انزوای بین المللی بیشتری تن در خواهد داد. انزوائی که با جاه طلبی های اتمی ایران شکل گرفته است.
و در همان دوره ریاست جمهوری آقای خاتمی است که ایران گرفتار مشکل عمده یا در حقیقت معضل برنامه اتمی شده است.
.... و چنین است که در مرداد ماه سال ۱۳۸۰ خورشیدی خبر وجود برنامه اتمی ایران در جهان پخش میشود.
تصویرهای ماهواره ای پخش شده در رسانه های همگانی آمریکا توجه جامعه بین المللی را به دو مرکز اتمی
ایران- یکی در اراک و دیگری در نطنز - جلب میکند.
ایران بازرسی آژانس بین المللی انرژی اتمی را در مورد این دو مرکز می پذیرد.
بیستم بهمن ماه سال ۱۳۸۱ خورشیدی
سید محمد خاتمی، رئیس جمهوری اسلامی ایران اعلام میکند که کشور متبوعش غنی سازی اورانیوم را برای ساختن مراکز اتمی صلح آمیز در ایران دنبال میکند و پس از آن، بحث بر سر بازرسی مراکز اتمی توسط کارشناسان آژانس بین المللی انرژی اتمیIAEA))آغاز میشود؛ بازرسی برای آنکه مشخص شود ایران در پی دستیابی به سلاح اتمی نیست.
بیستم خرداد ماه سال ۱۳۸۲ خورشیدی
آژانس بین المللی انرژی اتمی از ایران میخواهد که پروتکل الحاقی به قرار داد منع تولید و گسترش سلاح های اتمی(NPT) را امضا کرده و اجازه دهد نظام نظارتی آن سازمان بر برنامه اتمی ایران اعمال شود.
در روزها و ماه های بعد پیدا شدن آثار اورانیوم غنی شده که میتواند به مصرف ساختن بمب اتمی برسد؛ دادن ضرب الاجل به ایران برای تبعیت از تعهدات بین المللی خود، ایستادگی ایران در برابر فشار جامعه بین المللی برای تعلیق غنی سازی اورانیوم و... ادامه می یابد.
با این همه، در ۱۹ آذر ماه سال ۱۳۸۲ خورشیدی، ایران پروتکل الحاقی را امضا میکند. این در دومین دوره ریاست جمهوری آقای خاتمی است.
اکنون در سی سال پس از انقلاب اما، اتخاذ سیاست های جمهوری اسلامی در مورد برنامه اتمی خود، ایران را به انزوا کشانده است.
انزوائی که سنگینی آن تنها بر دوش شهروندان ایرانی سنگینی میکند.
