لیموزین جدید باراک اوباما که « استیج کوچ » اسم رمز آن است یک سنگر متحرک و عظیم و چیزی مابین یک کادیلاک و سکوی موشکی مستحکم است.
موزه هنری فورد حاوی مجموعه ای از لیموزین های روسای جمهوری بازنشسته آمریکاست که در هیچ موزه دیگری یافت نخواهد شد.
در این مجموعه لینکلن کنتینانتال مدل ١٩٧٦ را که توسط رونالد ریگان استفاده می شد و یا کالسکه اسب کشی که در سال ١٩٠٢ تئودور روزولت سوار شده بود را می توان یافت. و در این جا یک راز شرم آور بر ملا می شود و آن این است که احتمالا" این کالسکه دو نفره وارداتی بوده است.
پس از یازدهم سپتامبر سال ٢٠٠١، سازمان اطلاعات و امنیت ایالات متحده، با اتخاذ سیاستی تصمیم گرفت به منظور حفاظت از اسرار لیموزین های روسای جمهوری، پس از اتمام دوره خدمت آنها را از بین ببرد.
هر ٤ سال یک بار همزمان با شروع دوره جدید، لیموزین های روسای جمهوری از رده خارج شده و با مدل جدیدتری جایگزین می شوند.
گرچه از اسرار لیموزین های روسای جمهور به شدت محافظت می شود اما در مورد لیموزین اوباما چنین می گویند: اتومبیل اوباما در واقع یکی از چند اتومبیل مشابه است که توسط جنرال موتروز ساخته شده است.
با قضاوت در مورد وزن این اتومبیل که حدود ٦ تا ٧ هزار کیلوگرم است و محور چرخ های آن، می توان به این نتیجه رسید که این اتومبیل توسط موتور تقویت شده یک کامیون متوسط به حرکت در می آید.
این اتومبیل حفاظ سنگینی دارد. در بدنه این لیموزین، لایه های چند اینچی از یک نوع رزه ارتشی به کار رفته است. احتمالا" در این لایه نوعی ماده نظامی که اصطلاحا" «ری اکتیو» نامیده می شود و برای دفع گلوله های توپ استفاده می شود، به کار رفته است.
این اتومبیل، همچون سایر اتومبیل های ضد گلوله که در بازار به فروش می رسند، به احتمال قوی یک فرش ضخیم زیرپایی دارد که از «کلوار» و نوعی ماده ضربه گیر بافته شده و در مقابل انفجار نارنجک هایی که به زیر اتومبیل پرتاب می شوند از سرنشینان محافظت می کند.
این لیموزین به شیشه ها و تایرهای ضد گلوله مجهز است.
سیستم تهویه مطبوع این اتومبیل به منظور حفاظت از حمله هایی که با گازهای سمی صورت می گیرد کاملا" درزگیری شده است.
«استیج کوچ»، در مقایسه با نسل های پیشین لیموزین های ریاست جمهوری، بسیار زشت، خشن و بدقواره است.
اگر زیبایی و جلال خیره کننده «لینکلن کنتینانتال» ریچارد نیکسون را به ستون های زیبای ساختمان کنگره که از بنا های یونان باستان الهام گرفته شده، تشبیه کنیم، لیموزین باراک اوباما به مانند یک گاراژ است.
بیشتر لیموزین های ریاست جمهوری که در قرن بیستم ساخته شدند در دو مورد با هم به رقابت می پرداختند. اول امنیت و بعد نمادین بودن. این اتوموبیل ها شاهدی بر یک جامعه دموکراتیک و آزاد است که رهبران آن به طور نسبی بین مردم کشور حضور می یابند و آزادی حرکت دارند.
تردد رییس جمهوری در اتومبیل هایی که آشکارا به تجهیزات دفاعی و زرهی مجهزاند، نماد یک ملت ناآرام و کشوری ست که توطئه و کودتا در کمین است.
فرانکلین دی روزولت، حتی در اوج جنگ جهانی دوم مکررا" با اتومبیل روباز لینکلن وی١٢ مدل ١٩٣٩ که به آن لقب «آفتاب ویژه» داده بود، تردد می کرد.
پبتر کالینزکی، دستیار طراح ترابری موزه هنری فورد می گوید :« فرانکلین احساس می کرد دیدن مردم و دیده شدن در میان مردم قسمتی از وظایف او ست.»
لینکلن سری k که بر روی شاسی بزرگتری ساخته شده بود، پایین ترین میزان ضریب حفاظتی را دارا بود.
در عقب این اتومبیل محل ویژه ای برای ایستادن ماموران امنیتی تعبیه شده و قسمتی نیز برای استقرار تفنگ ها و سلاح های خودکار در نظر گرفته شده است.
شیشه های این اتومبیل از سایر خودرو ها کمی ضخیم تر است ولی به هیچ عنوان نمی توان آنها را ضد گلوله نامید.
بدنه این خودرو پس از واقعه «پرل هاربر» با مواد ضد گلوله بازسازی شد ولی در مقایسه با استاندارد های امروزی، این اتومبیل همچنان بسیار آسیب پذیر است.
کشور در آن دوران در حال جنگ بود و ماموران امنیتی می دانستند که جاسوسان و خرابکاران آلمان در حال فعالیت هستند. با این وصف چرا روزولت با یک نفربر ضدگلوله و یا حتی یک تانک سفر نمی کرد؟
زیرا نماد های این کشور نباید مغلوب مسائل امنیتی می شد. قانون اساسی به صراحت اعلام می کرد که فرمانده کل قوا (رییس جمهوری) باید یک شهروند غیر نظامی باشد.
و در واقع آمریکا در حال جنگ با یک دیکتاتوری نظامی بود و برای همین شرایط ایجاب میکرد که حضور رییس جمهور در میان مردم با تجهیزات و تجملات غیر نظامی همراه باشد.
یکی از پر بیننده ترین اتومبیل های این موزه، لینکلن کانتینانتال مدل ١٩٦١ است که جان اف کندی در آن به قتل رسید. جالب توجه است که این اتومبیل تا زمان دولت کارتر در کاخ سفید باقی ماند.
پس از ترور کندی، با اصرار پرزیدنت جانسون رنگ این اتومبیل از آبی به سیاه تغییر کرد و بدنه لیموزین با مواد ضد گلوله پوشیده شد و برای آن سقف ثابت در نظر گرفتند. شیشه ها و تایر های این لیموزین نیز ضد گلوله شد.
با وجود اینکه به دلیل تغییرات انجام شده، این لیموزین دیگر شباهت چندانی به دوران کندی ندارد، هنوز هم بازدید کنندگان بسیاری را به خود جلب می کند.
کالینزکی می گوید :« این که هنوز هم بعضی از بازدید کنندگان با دیدن این لیموزین به شدت احساساتی شوند، کاملا عادی شده است. بسیاری از آنها از اینکه این لیموزین در اینجا به نمایش گذاشته شده است به شدت تعجب می کنند.»
کالینزکی در مورد دلایل استفاده مجدد از لیموزین کندی در ناوگان حمل و نقل ریاست جمهوری چنین می گوید :« این یک اتومبیل ویژه بود و شرایط ایجاب می کرد پس از ترور کندی، پرزیدنت جانسون هرچه سریعتر در جامعه حضور پیدا کند تا به نوعی آمریکایی ها احساس کنند همچنان به راه خود ادامه می دهندو آنها وقت کافی برای ساختن یک اتومبیل جدید نداشتند.»
ارتقاء تجهیزات حفاظتی لیموزیت های اخیر ریاست جمهوری مانند «استیج کوچ» به دلیل وجود تفنگ های پیشرفته ای است که به طور قانونی در بازار به فروش می رسند.
تفنگ دوربرد ام ٨٢ با کالیبر ٥٠ یکی از این نمونه هاست. گلوله های این تفنگ عظیم حتی از فاصله بسیار دور نیز از ضخیم ترین شیشه های ضد گلوله عبور می کند.
در همین حال، سلاح های ضد نفربر ارتشی مانند نارنجک های «راکت پراپلد»، سلاح های ضد تانک و مواد منفجره قوی به راحتی در بازار های جهانی سلاح در دسترس است.
اگر تروریست ها بتوانند مستقیما به لیموزین رییس جمهوری شلیک کنند، هیچ میزان تجهیزات دفاعی نمی تواند باعث نجات سرنشینان شود. به همین دلیل هرگاه اوباما در حال حرکت باشد، به شدت آسیب پذیر خواهد بود.
با این وجود با توجه به تدابیر حفاظتی و دفاعی که در این لیموزین به کار رفته است و فضایی که حتی هوای خارج به آن نفوذ نمی کند، می توان این لیموزین را «حباب ریاست جمهوری» و یا یک منطقه غیر قابل دسترس نامید.
رییس جمهوری جدید، کسی که حتی با تعویض تلفن همراه «بلک بری» خود مشکل داشت، از همین حالا بخاطر تدابیر امنیتی شدیدی که پیرامون او را فرا گرفته است ابراز نارضایتی می کند.