سازمان گزارشگران بدون مرز، که از آزادی مطبوعات دفاع می کند، ایران را " بزرگترین زندان خاورمیانه برای روزنامه نگاران" نامیده است. در سال ۲۰۰۷، بیش از پنجاه روزنامه نگار زندانی شدند و در حال حاضر ۱۰ نفر در پشت میله ها بسر می برند. حد اقل یک نفر، عدنان حسن پور، به مرگ محکوم شده است.
اما، آنگونه که روزنامه اینترنتی روز اخیرأ یاد آور شد، راه های بیشتری برای خفه کردن یک نشریه مستقل وجود دارد. حسن یوسفی اشکوری، می نویسد: روزنامه نگاران هرگز با فشار از سوی رژیم باندازه ای که اینک تجربه می کنند روبرو نبوده اند. او می گوید مقامات امنیتی در تهران " برای کمک به هواداران و وابستگان به خود، از یک سو و محدود کردن دیگران، حتی اگر لازم شود، کشاندن آنها به ورشگستگی و از رقابت خارج کردن" از لایه های چند گانه قدرت استفاده می کنند.
کمک مالی بشکل وام های بلاعوض، تبلیغات گران، و کاغذ ارزان به روزنامه ها و مجلاتی که خط دولت را دننبال می کنند داده می شود. و در مورد کسانی که جرات می کنند نظریات دیگری ابراز دارند، جواز صادر نمی شود و سانسور بشدت بکار می رود. بسیاری از رسانه های منتقتد دولت تعطیل شده اند.
آقای اشکوری می نویسد : " واقعیت تلخ این است که نویسندگان، روزنامه نگاران و هنرمندان این سرزمین بی سروصدا خاموش و نابود می شوند."
آزادی مطبوعات شالوده مهمی برای جوامع موفق است. بدون جریان آزاد اطلاعات و عقاید، دولت ها نمی توانند به اراده مردم خود پاسخ گویند. اعلامیه جهانی حقوق بشر، که ایران آنرا تصویب کرده است، روشن است: " هرکسی حق دارد از آزادی بیان و اظهار نظر برخوردار باشد؛ این حق، آزادی برای بیان عقاید بدون مداخله و انتشار اطلاعات و عقاید از طریق هر رسانه ای، بدون توجه به مرزها را شامل می شود."
وقت آن است که رژیم ایران معیارهای بین المللی را که وانمود می کند حامی آنها است بکار برد و به خفه کردن رسانه های مستقل ایران پایان دهد.