تد لاندیپور، خبرنگار صدای آمریکا، واشنگتن
بار دیگر فرا رسیدن عید شکرگزاری افسانه های باستانی مربوط به این سنت را یادآوری می کند.
مردم آمریکا درچهارمین پنج شنبه ماه نوامبر تعطیلی سالانه عید شکرگزاری را جشن می گیرند.
این مراسم معمولا با حضور دوستان و خانواده و صرف شام مفصل و دعای شکرگزاری به پاس نعمت برگزار می شود.
شکرگزاری در بسیاری از فرهنگ ها، بویژه آن چه که اولین مراسم شکرگزاری در دوران مستعمره در ماساچوست نام گذاشته شده است، نمونه ای از جشن های سنتی و خانوادگی فصل برداشت می باشد.
عید شکرگزاری، روایت یک روز سرد پاییزی در سال ۱۶۲۱ میلادی است که حدود ۵۰ مهاجر انگلیسی که « زائر» نام گرفته و به سختی از اولین زمستان خود در دنیای جدید جان سالم به در برده و ۵۰ تن از همتایانشان از سرما جان باخته بودند، اولین تجربه خود از جشن فصل برداشت محصول را در کنار همسایه های بومی شان در واهمپوناگ گذراندند.
این قصه شیرین و گوش نواز، نسل ها را در نوردید و به یک حکایت محبوب تعطیلات خانواده ها بدل شد.
«از رودخانه ها و از جنگل ها گذر کردیم و به خانه مادر بزرگ رسیدیم اسب مسیر راه خود را در انبوه برف های سفید می یابد»
طراح موزه تاریخ حیات موزه پلیموت پلانتیشن، واقع در منطقه ای که بیش از ۳۰۰ سال پیش زائران و بومیان اولین فصل برداشت را جشن گرفته بودند می گوید: « داستان عید شکرگزاری با افسانه ها و مبالغه گویی های بسیار زینت آرایی شده اما به طور قطع مراسم عید شکرگزاری در ماه اکتبر و همزمان با فصل برداشت ذرت برگزار می شد. »
کاتلین کورتین، کارشناس تاریخ و غذا در موزه پلیموت پلانتیشن می گوید: « در حالی که شواهدی بر حضور زنان در واهمپوناگ وجود ندارد، حدود ۹۰ مرد بومی گرد هم آمدند و به مدت سه روز با زائران غذا خوردند و به نظر نمی رسد در آن زمان روز شکرگزاری نام گذاشته شده بود. شکرگزاری برای پوریتان ها که تازه از راه رسیده بودند معنای خاص و ویژه ای داشته است. معمولا این عید پس از وقوع یک رویداد شادی آور و امیدوار کننده و نه در روزهای عادی برگزار می شد. بنابراین برداشت موفق یکی از دلایل امیدوار و چشم انتظار بودن به موهبت خداوند و برگزاری جشن شکرگزاری آن دوره بوده است. عید شکرگزاری زمانی که سپاسگزار یک واقعه خارق العاده باشیم برگزار می شود. شکست ارتش آرمادای اسپانیا در انگستان رویدادی برای برگزاری عید شکرگزاری بوده است.»
زائران ، جدایی طلبان مذهبی و شاخه ای از فرقه افراطی به نام پوریتا بودند که تصاویر رستگار و مذهبی آن ها تجسمی از میهمانی برگزار کردن در ذهن تداعی نمی کند.
کورتین می گوید:« زائران، جمعیت بسیار مذهبی ای بودند که در دوران حاکمیت مذهب از جشن های انگلستان ، با شادمانی به آمریکا مهاجرت کردند. نوشیدن آبجو و شراب و جشن و پایکوبی بخشی از زندگی شان بود و مسلما" فرقه ای اندوهگین و یا بدبخت نبودند.»
اسناد و شواهد اندکی که از سال های ۱۶۲۱ به جای مانده از مرغ نام می برد.
اما کورتین می گوید: « این حیوانات احتمالا" غاز و اردک بوده اند، اما به بوقلمون های شکم پر و پروش یافته در خانه های مردم آمریکا برای جشن های عید شکرگزاری هیچ شباهتی نداشتند. مسلما" تصاویر عید شکرگزاری که با میزهای دراز و انبوهی از نان ، کیک کدو تنبل و سس کرنبری نشان داده شده اند را باید به دست فراموشی سپرد. مردم انگلستان با کرانبری آشنا بودند و واهمپوناگ ها آن را قبلا" خورده بودند و به این علت که شکر در دسترس نداشتند، نمی توانستند سس درست کنند و چون آرد در دسترس نداشتند بنابراین کیک کدو تنبل هم نمی توانستند بپزند. در ضمن برای پختن کیک به فر احتیاج داشتند.»
در موزه پلیموت پلانتیشن، ایندا کومبز دستیار مدیر برنامه بومیان واهمپوناگ با رد افسانه هایی که به عید شکرگزاری فصل درو در سال ۱۲۶۱ منصوب شده اند می گوید: « واهمپوناگ ها با شکار گوزن دین خود را به این جشن ها ادا کردند اما بر خلاف روایت افسانه ها، ذرت نیاوردند چرا که در آن دوران در ماساچوست انواع دانه های ذرت وجود نداشت. در آن دوره مردم همچون بومیان مزارع سربندهای پردار به سر نمی گذاشتند. لباس های مردم واهمپوناگ راحت و متنوع بود و جشن های آن دوران بسیار مجلل تر از افسانه های تخیلی ست که مردم از عید شکرگزاری نقل می کنند. لب مطلب این افسانه ها این است که بومیان با آغوش باز انگلیسی ها را در قلمرو های خود پذیرفتند و بوقلمون خوردند و با خوشی و سرور در کنار هم روزگار سپری کردند. در حالی که نه در آن دوران و نه در حال حاضر واقعیت این گونه نبوده است. ائتلاف بین زائران و واهمپوناگ ها حدود ۵۰ سال طول کشید و پس از آن با شکستن های پیمان های دوجانبه، درگیر جنگ و خونریزی شدند. »
امروز پیش از یک روایت از عید شکرگزاری مطرح می شود که بسیار از واقعیت آن دوران به دور است.
عکس هایی که زائران در آن با لباس های فاخر و کفش های ورنی نشان داده شده اند، تصاویر واقعی از آن ها نیست چرا که در آن دوران فقط اقشار ثروتمند این چنین رسمی لباس می پوشیدند.
زائران جنگجو، کلاه هایی از پوست سگ آبی و کت هایی از پوست گوزن می پوشیدند و شکرگزار زنده بودن و لباس به تن داشتن خود بودند.