کیت پاوند، پروس داسون لاپوت، خبرنگار صدای آمریکا
در حالی که اخبار بحران جهانی اقتصاد بر سقوط بانک های وال استریت متمرکز شده است، فقر ناشی از رکود اقتصادی به تدریج بر کارگران مهاجر و خانواده هایشان فشار وارد می کند.
رکود اقتصادی بر مهاجران فیلیپینی تبار خارج از کشور و خانواده هایشان در فیلیپین فشارهای بسیاری وارد کرده است.
اقتصاد ایالات متحده با جدی ترین بحران اقتصادی که از سال های ۱۹۳۰ تاکنون بی سابقه بوده، روبرو شده است.
آن چه که در ابتدا به عنوان رکود بازار مسکن آغاز شد، به مرحله انفجاری بحران جهانی وام و اعتبار مالی بدل شد.
آمار بیکاری در ایالات متحده در مقایسه با ۱۴ سال گذشته در بالاترین سطح قرار دارد و انتظار می رود این وضعیت وخیم تر شود.
بیکاری برای میلیون ها مهاجر مقیم آمریکا، بویژه آن دسته که برای خانواده هایشان در کشورهای مادری خود وجوه نقدی ارسال می کنند، اخبار بسیار ناخوشایندی ست.
در وود ساید، در کویین در قلب محله فیلیپینی نشین در نیویورک ، به این دلیل که پیامدهای رکود اقتصادی آمریکا تاثیر مستقیم بر خانواده ها در کشور مادری شان داشته، همه ساکنان منطقه نگرانند.
ادیلین رسیبه، که ۱۰ سال است مقیم نیویورک است، میزان وجوه ارسالی خود برای خانواده اش به فیلیپین را به شدت کاهش داده است، می گوید از دست دادن شغل و بیکاری مشکل جدی است و خانواده او به دلیل شنیدن گزارش های خبری وضعیت نامساعد رکود اقتصادی ایالات متحده به شدت نگرانند.
رسیبه می گوید خواهرش در فیلیپین توصیه کرده به این دلیل که احتمال دارد کارش را در آمریکا از دست بدهد، باید ارسال پول برای خانواده اش را متوقف کند.
همزمان با افت توان مالی مردم آمریکا برای خرید، میزان تقاضا برای صادرات از آسیا نیز کاهش یافته است. این به آن معناست که اقتصاد کشورهای آسیایی نیز با رکود مواجه خواهند شد.
موسسات مالی و بانک های کشورهایی همچون هنگ کنگ نیز با کاهش نقدینگی و وام اعتباری مواجه شده اند و سقوط و ورشکستگی چندین بانک بین المللی نیز وضعیت وخیم تری ایجاد کرده است.
بیش از ۱۳۰ هزار فیلیپینی در هنگ کنگ اقامت دارند و بیشتر آن ها به کارهای خانه داری اشتغال دارند.
آبه ده راموس، تحلیل گر و کارشناس امور مالی هنگ کنگ می گوید: « ارقام بیکاری در بخش اقتصادی و امور مالی افزایش یافته است و همزمان با افزایش ارقام بیکاری خانواده ها، میزان تقاضا برای استخدام و ظرفیت پذیرش کارگران خانه دار نیز کاهش می یابد.»
کارگران فیلیپینی سراسر جهان در سال ۲۰۰۷، بیش از ۱۴ میلیارد دلار، رقمی معادل ۱۳ درصد تولید ناخالص داخلی، را به این کشور ارسال کرده اند. کاهش این وجوه ارسالی به اقتصاد فیلیپین لطمه سنگینی وارد خواهد کرد.
این وجوه نقدی، در داپیتان، شهر کوچکی در جنوب فیلیپین بود که به راه اندازی صنعت ساخت و ساز محلی کمک کرده است.
آلیس بالادارس، با وجوه نقدی که دخترش از خاورمیانه ارسال کرده، یک خانه دو طبقه سیمانی با پارکینگ ساخته است.
وی نیز همچون دیگران، با دو معضل افزایش هزینه های ناشی از رشد نرخ تورم و کاهش وجوه ارسالی ناشی از افت ارزش دلار آمریکا و نرخ برابری آن با پزو واحد پول فیلیپین روبروست.
وی می گوید خانواده ام در خانه زیبایی زندگی می کنند، اما مشکل اصلی امرار معاش روزمره است.
آلیس نیز همچون بسیاری از مردم دنیا که زندگی شان به این وجوه نقدی خارج از کشور وابسته است ناچار شده تا هزینه های خود را کاهش دهد.
در عین حال، ریموند رگنر که شرکت او دست اندرکار انتقال پول از نیویورک به فیلیپین است می گوید با توجه به این امر که فیلیپینی تباران احساس مسئولیت بسیاری در قبال خانواده هایشان دارند ممکن است ارسال وجوه نقدی به فیلیپین کاهش نیابد.
رگنر می گوید یک فیلیپینی تبار حتی اگر هیچ پولی برای خودش باقی نماند، تحت هر شرایطی به این علت که خانواده اش نیازمند است برایشان کمک مالی ارسال خواهد کرد.
بسیاری از خانواده ها در فیلیپین مطمئن نیستند که خود و اقوامشان در خارج از کشور بتوانند از پیامدهای رکود اقتصادی در امان بمانند.