اينترنت نتيجهٔ افکار و روياهای عده ای است که بر ارزش بالقوه کارآيی کامپيوتر در رد و بدل کردن اطلاعات
تحقيقاتی و توسعه دانش در زمينه‌های اجتماعی، صنعتی و نظامی از سالهای دهه ۱۹۶۰ آگاهی داشتند.
در سال ۱۹۶۲ جی. سی. ای. ليکليدر
در دانشگاه ام . آی. تی.(M.I.T) نخستين کسی بود که يک شبکهٔ اينترنتی را ارائه
داد و در اواخر سال ۱۹۶۲ به آژانس پروژه‌های پيشرفته تحقيقا تی و دفاعی برای توسعه
دادن اينترنت، دارپا DARPA))، نقل مکان کرد. لئونارد
کلاين راک، از ام. آ ی .
تی. و بعد عضو يو. سی. ا ل. ای (.U.C.L.A) فرضيه ارسال داده‌ها (packets)که اساس ارتباط اينترنتی است را ارائه داد.
در سال ۱۹۶۵، لورنس رابرت از دانشگاه ام. آ ی. تی. يک کامپيوتر در ماساچوست را از طريق خط تلفنی به يک کامپيوتر در کاليفرنيا متصل کرد. اين کار امکان پذير بودن ايجاد يک شبکه ارتباطی را ثابت کرد ولی در عين حال نشان داد که مدار مخابراتی، برای اتصال شبکه‌های کا مپيوتری ناکافی است. او نظريه ارسال داده‌های کلا ين راک را ثابت کرد. رابرتس در سال ۱۹۶۶ به دارپا منتقل شد و نقشه ای را برای آرپانت (ARPANET) گسترش داد. اين افراد و افراد ديگری که در اين مقاله نا شناخته خواهند بود بنيا ن گزاران واقعی اينترنت هستند. نطفه اوليه اينترنت که پيش از اين به عنوان آرپانت شناخته ميشد در سال ۱۹۶۹ تحت قراردادی توسط آژانس پروژه‌های پيشرفتهٔ تحقيقاتی آرپا (ARPA) به وجود آمد و هسته تشکيل دهنده آن چهار کامپيوتر در چهار دانشگاه مختلف بود که يو.سی.ال.ای. ، استانفورد، يو.سی.اس.بی. و دانشگاه يوتا را به هم وصل کرد.
در دسامبر ۱۹۶۹، قراردادی به وسيلهٔ بي. بی. ان. در کمبريج و زير نظر باب کان بسته شدکه به موجب آن تا ژوئن سال ۱۹۷۰ ام. آی. تی، هاروارد، بی. بی. ان. و شرکت توسعه ای سيستم‌ها (اس. دی.سی.) در سانتا مونيکا به اينترنت متصل شدند. تا ژانويه سال ۱۹۷۱ استنفورد، لابراتوار لينکلن در ام. آی.تی، کارنگی ملون، و کيس وسترن ريزرو به اين شبکه متصل شدند. در ظرف چندين ماه، ناسا، مايتر، بوروس ، و دانشگاه ايلينوی به شبکه اضافه شدند و بعد ها سازمان‌های بسيار ديگری به اين مجموعه اضافه شد.
اينترنت طوری طرح ريزی و ساخته شده بود که ميتوانست ارتباط بين شبکه‌ها را حتی اگر بعضی از مکان‌های کامپيوتری تحت حملهٔ بمب اتمی قرار ميگرفتند، حفظ کند. به اين ترتيب که اگر مسير مستقيمی برای برقراری ارتباط بين کامپيوترها در دسترس نبود، کامپيوترها می توانستند از طريق مسيرهای ثانوی با هم ارتباط بر قرار کنند. اينترنت ابتدا از سوی متخصصين کامپيوتر، مهندسان، دانشمندان، و کتاب داران در کتابخانه ها مورد استفاده قرار می گرفت. کامپيوتر وسيلهٔ ای نبود که مردم بتوانند به راحتی از آن استفاده کنند. در آن زمان کامپيوتر‌های شخصی در دفاتر و منازل وجود نداشتند و حتی کسی پيدا نمي‌شد که بتواند از چگونگی کاربرد آنها سر در آورد. متخصصين کامپيوتر، مهندسان، دانشمندان و کتاب داران بايد کار کردن با سيستم پيچيدهٔ کامپيوتری را ياد ميگرفتند.
در سال ۱۹۷۲ ايميل در آرپانت به وسيلهٔ ری تاملينسون (Ray Tomlinson) در بی. بی. ان. درست شد. او از علامت @ که يکی از علامت‌های در دسترس روی ماشين تله تايپ بود استفاده کرد تا اسم و آدرس استفاده کننده اينترنت را به يکديگر ربط دهد.
در سال ۱۹۷۲ زبان قراردادی تل نت نوشته شد و امکان دستيابی به کامپيوتر از راه دور فراهم شد. اين سند نخست به عنوان درخواست Request for Comments-RFC منتشر شد. درخواست برای کامنت وسيله ای است برای تشريک مساعی بر روی پروژه های جمعی. قرار داد اف. تی. پی، انتقال پرونده بين دو کامپيوتر يا دو سايت کامپيوتری را ممکن ساخت و سندش در سال ۱۹۷۳ منتشر شد و از آن در دسترس هرکس که قرارداد نامه اف. تی. پی را امضا ميکرد قرار ميگرفت.
در اواخر دهه ۱۹۶۰ کتابداران شروع به اتوماتيزه کردن و در شبکه قرار دادن فهرستهای خود به طور مستقل از آرپا کردند. کتابخانه مرکزی اوهايو در سالهای ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ رهبری کل کتابخانه‌های اوهايو را بر عهده گرفت. در اواسط سال ۱۹۷۰، شرکای بيشتری از نيواينگلند گرفته تا ايالات غربی و مرکزی آمريکا به اوهايو پيوستند و يک شبکه ملی و بعد جهانی به وجود آوردند. کاتالوگ‌ها و فهرستهای کامپيوتری کتابها که در اوايل کار مورد اسقبال مردم قرار نگرفته بود، نخست از طريق تل نت، بر روی يک مدل مخصوصی از آی. بی.ام به اسم تی. ان. ۳۲۷۰، و سپس از طريق شبکه اينترنتی در دسترس عموم قرار گرفتند.
در سال ۱۹۶۵، لورنس رابرت از دانشگاه ام. آ ی. تی. يک کامپيوتر در ماساچوست را از طريق خط تلفنی به يک کامپيوتر در کاليفرنيا متصل کرد. اين کار امکان پذير بودن ايجاد يک شبکه ارتباطی را ثابت کرد ولی در عين حال نشان داد که مدار مخابراتی، برای اتصال شبکه‌های کا مپيوتری ناکافی است. او نظريه ارسال داده‌های کلا ين راک را ثابت کرد. رابرتس در سال ۱۹۶۶ به دارپا منتقل شد و نقشه ای را برای آرپانت (ARPANET) گسترش داد. اين افراد و افراد ديگری که در اين مقاله نا شناخته خواهند بود بنيا ن گزاران واقعی اينترنت هستند. نطفه اوليه اينترنت که پيش از اين به عنوان آرپانت شناخته ميشد در سال ۱۹۶۹ تحت قراردادی توسط آژانس پروژه‌های پيشرفتهٔ تحقيقاتی آرپا (ARPA) به وجود آمد و هسته تشکيل دهنده آن چهار کامپيوتر در چهار دانشگاه مختلف بود که يو.سی.ال.ای. ، استانفورد، يو.سی.اس.بی. و دانشگاه يوتا را به هم وصل کرد.
در دسامبر ۱۹۶۹، قراردادی به وسيلهٔ بي. بی. ان. در کمبريج و زير نظر باب کان بسته شدکه به موجب آن تا ژوئن سال ۱۹۷۰ ام. آی. تی، هاروارد، بی. بی. ان. و شرکت توسعه ای سيستم‌ها (اس. دی.سی.) در سانتا مونيکا به اينترنت متصل شدند. تا ژانويه سال ۱۹۷۱ استنفورد، لابراتوار لينکلن در ام. آی.تی، کارنگی ملون، و کيس وسترن ريزرو به اين شبکه متصل شدند. در ظرف چندين ماه، ناسا، مايتر، بوروس ، و دانشگاه ايلينوی به شبکه اضافه شدند و بعد ها سازمان‌های بسيار ديگری به اين مجموعه اضافه شد.
اينترنت طوری طرح ريزی و ساخته شده بود که ميتوانست ارتباط بين شبکه‌ها را حتی اگر بعضی از مکان‌های کامپيوتری تحت حملهٔ بمب اتمی قرار ميگرفتند، حفظ کند. به اين ترتيب که اگر مسير مستقيمی برای برقراری ارتباط بين کامپيوترها در دسترس نبود، کامپيوترها می توانستند از طريق مسيرهای ثانوی با هم ارتباط بر قرار کنند. اينترنت ابتدا از سوی متخصصين کامپيوتر، مهندسان، دانشمندان، و کتاب داران در کتابخانه ها مورد استفاده قرار می گرفت. کامپيوتر وسيلهٔ ای نبود که مردم بتوانند به راحتی از آن استفاده کنند. در آن زمان کامپيوتر‌های شخصی در دفاتر و منازل وجود نداشتند و حتی کسی پيدا نمي‌شد که بتواند از چگونگی کاربرد آنها سر در آورد. متخصصين کامپيوتر، مهندسان، دانشمندان و کتاب داران بايد کار کردن با سيستم پيچيدهٔ کامپيوتری را ياد ميگرفتند.
در سال ۱۹۷۲ ايميل در آرپانت به وسيلهٔ ری تاملينسون (Ray Tomlinson) در بی. بی. ان. درست شد. او از علامت @ که يکی از علامت‌های در دسترس روی ماشين تله تايپ بود استفاده کرد تا اسم و آدرس استفاده کننده اينترنت را به يکديگر ربط دهد.
در سال ۱۹۷۲ زبان قراردادی تل نت نوشته شد و امکان دستيابی به کامپيوتر از راه دور فراهم شد. اين سند نخست به عنوان درخواست Request for Comments-RFC منتشر شد. درخواست برای کامنت وسيله ای است برای تشريک مساعی بر روی پروژه های جمعی. قرار داد اف. تی. پی، انتقال پرونده بين دو کامپيوتر يا دو سايت کامپيوتری را ممکن ساخت و سندش در سال ۱۹۷۳ منتشر شد و از آن در دسترس هرکس که قرارداد نامه اف. تی. پی را امضا ميکرد قرار ميگرفت.
در اواخر دهه ۱۹۶۰ کتابداران شروع به اتوماتيزه کردن و در شبکه قرار دادن فهرستهای خود به طور مستقل از آرپا کردند. کتابخانه مرکزی اوهايو در سالهای ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ رهبری کل کتابخانه‌های اوهايو را بر عهده گرفت. در اواسط سال ۱۹۷۰، شرکای بيشتری از نيواينگلند گرفته تا ايالات غربی و مرکزی آمريکا به اوهايو پيوستند و يک شبکه ملی و بعد جهانی به وجود آوردند. کاتالوگ‌ها و فهرستهای کامپيوتری کتابها که در اوايل کار مورد اسقبال مردم قرار نگرفته بود، نخست از طريق تل نت، بر روی يک مدل مخصوصی از آی. بی.ام به اسم تی. ان. ۳۲۷۰، و سپس از طريق شبکه اينترنتی در دسترس عموم قرار گرفتند.
از همان اوايل بوجود آمدن شبکه های اوليه اينترنتی، وجود يک سلسله قراردادها و استانداردهايی که بتواند امکانات جديدی برای توسعه اينترنت را بوجود آورده و تسهيلاتی برای ارتباط برقرار کردن بين سيستم های مختلف فراهم آورد آشکار شد. در سالهای هفتاد ميلادی، يکی از قراردادهای پيشنهادی ناظر بر نقل و انتقال بسته های اطلاعاتی به نام TCP/IP تدوين شد. معماری TCP/IP توسط باب کان Bob Kahn در B.B.N و بعد‌ها توسط وينت سرف Vint serfو افراد ديگری توسعه پيدا کرد. در سال ۱۹۸۰در وزارت دفاع آمريکا نسخه کنترل شبکه ای، جای خود را به TCP/IP داد و در سال ۱۹۸۳، TCP/IP استفاده جهانی پيدا کرد.
در لابراتور‌های بل Bell نسخهٔ کپی يونيکس به يونيکس (UUCP) اختراع شد. در سال ۱۹۷۹، Usenet بر پايه UUCP شروع به کار کرد. گروه‌های خبر در اينترنت که به کاربران اجازه گفتگو و تشريک مساعی می داد تا بر روی يک موضوع تبادل نظر می کنند، وسيله‌ای برای ردو بدل اطلاعات در دنيا شدند. با وجود اينکه Usenet برای انتقال اطلاعات از TCP/IP استفاده نميکند و به عنوان قسمتی از اينترنت شناخته نمی شود، سيستم‌های يونيکس را در دنيا به هم وصل ميکرد و سايت‌های اينترنتی از دسترس بودن اين گروه‌های خبری استفاده ميبردند و اين مساله برای ساختن شبکه های اجتماعی در اينترنت مهم بود.
به همين منوال بيت نت(Bitnet) پردازنده‌های اصلی IBM را در مراکز آموزشی و دانشگاه ها در تمام دنيا به هم وصل کرد و سرويس ايميل را در سال ۱۹۸۱ شروع کرد. نرم افزار ليست سرو(Listserv) برای ارتباط شبکه‌ای توسعه پيدا کرد. در عين حال بمنظور تسهيل ارتباط بين بيت نت و اينترنت تکنولوژی دروازه Gateway توسعه پيدا کرد و به اين ترتيب امکان ردو بدل ايميل به وجود آمد. ليست سرو و فرم‌های ديگری از ايميل که يک عنصر اصلی ديگر در شبکه ارتباطی بودند ساخته شدند.
در سال ۱۹۸۶، بنياد علوم جهانی (NSF) برروی تکنولوژی NSFNet سرمايه گذاری کرد. اين بنياد برای يک دهه عهده دار NSFNet شد و مقرراتی برای استفاده‌های غير انتفاعی دولتی و تحقيقی به ثبت رساند. وقتی که دستورالعمل‌ها (پروتکل) برای ايميل در زبان انتقال پرونده های الکترونيک يا اف تی پی (FTP) و تل نت (Telnet) استاندارد شدند، برای کاربران بالقوه ای که با الزامات تکنولوژی جديد آشنايی نداشتند يادگيری استفاده از شبکه ها آسان تر شد. در مقايسه با استانداردهای امروزی، بيست سال پيش استفاده از شبکه اينترنتی آسان نبود ولی استفاده از شبکه برای بسياری از مردم به خصوص دانشجويان دانشگاه‌ها آسان تر شده بود. بخش‌های ديگری دانشگاهی نظير کتابخانه ها، بخش‌های کامپيوتری، فيزيک و مهندسی، راه‌هايی را برای استفاده از شبکه‌های کامپيوتر ی با هدف ارتباط با همکارانشان در دنيا و برای ردوبدل کردن پرونده‌ها و اطلاعات پيدا کردند.
قبلا به دليل اينکه شمارهٔ سايت‌های اينترنتی کم بود، جستجو و دستيابی به اطلاعات مورد علاقه برای عموم آسانر بود. اما به مرور زمان به خاطر اينکه دانشگاه ها، سازمان‌ها و کتابخانه‌های بيشتری به اينترنت متصل شدند، اين امر سخت تر شد و احتياج به ابزار و وسيله‌های بيشتری بود تا اطلاعات در مورد دسترس را در فهرست های منظم و قابل استفاده جای دهد.
در سال ۱۹۸۹، نخستين تلاش برای فهرست دادن به اطلاعات اينترنتی، غير از فهرست کردن کتابخانه‌ها به وسيلهٔ پيتر دوچPeter Deutsch و همکارانش در دانشگاه مک گيل(Mc Gill) در مانترآل کانادا با به وجود آوردن يک سيستم بايگانی در سايت FTP به اسم آرچی(Archie) انجام گرفت. اين نرم افزار به طور متناوب به همهٔ سايت‌های FTP موجود دسترسی پيدا ميکرد بطوريکه يک فهرست قابل جستجو به وجود آورد. دستورالعمل برای جستجو در آرچی از يونيکس سرچشمه گرفت و برای رسيدن به هدف به اطلاعاتی از يونيکس لازم بود تا از آرچی با آخرين ظرفيتش برای اين کار استفاده شود.
در همين زمان، بروستر کال Brewster Kahle که در شرکت ماشين‌های متفکر کار ميکرد، وايس WAISَ را ارائه داد که ميتوانست يک متن کاملی از پايگاه اطلاعاتی را فهرست بدهد و به جستجوی فايل‌های مورد درخواست امکان می داد. اين امر باعث شد تا به سرعت نسخه‌های متفاوتی با درجات مختلفی از پيچيدگی و توانايی توسعه پيدا کردند و ساده‌ترين اينها در دسترس عموم قرار گرفت. در اوج اين حرکت، ماشين‌ها و دستگاه های هوشمند به ۶۰۰ پايگاه اطلاعاتی در نقاط مختلف دنيا متصل شدند و همگی به وسيلهٔ وايس فهرست داده ميشدند. اين اطلاعات، در يک دستگاه کاملUSENET در قسمت سوالات پرسيده شده مکرر و نسخه‌های کاری کاغذی مانندRFC به وسيلهٔ برنامه‌هايی که استاندارد های اينترنت را توسعه ميدهند قرار گرفتند. اين نسخه ها مانند آرچی قابل فهم نبودند و احتياج به تلاش زيادی برای يادگيری داشتند تا بتوانند به خوبی استفاده شوند.
پيتر اسکاتPeter Scott از دانشگاه سسکتچون Saskatchewan به ضرورت فراهم کردن اطلاعات درباره تمام فهرستهای کتاب خانه‌ها و همچنين اطلاعات ديگر موجود در شبکه پی برد و آن ها را در کاتالوگ هايتل نت Hytelnet جمع آوری کرد. اين عمل يک مکان مشخص برای دسترسی به فهرست کتابخانه‌ها و بقيه اطلاعات قابل دسترسی با تل نت و چگونگی استفاده از آنها را به وجود آورد. پيتر اسکات اين اطلاعات را برای سالها نگهداری کرد و در سال ۱۹۹۷ به اطلاعات شبکه‌ای با اضافه کردن HyWebCat فهرست داد.
در سال ۱۹۹۱، دانشگاه مینه سوتا، اولین مدل استفاده ساده اینترنتی را گسترش داد. دانشگاه مینه سوتا سعی کرد تا یک فهرست ساده برای دستیابی به پرونده های الکترونيکی (فايل) و اطلاعات موجود از طریق یک شبکه داخلی را به وجود آورد. مذاکراتی بین طرفدارن سیستم مرکزی و کسانی که میخواستند سیستم‌های کوچکتر اطلاعاتی را ارائه دهند به وجود آمد. در ابتدا طرفداران سیستم مرکزی مباحثه را بردند ولی وقتی طرفداران سیستم‌های کوچکتر اعلام کردند که میتوانند یک نمونهٔ اولیه آزمایشی ارائه دهند، به آنها اجازه داده شد تا سیستم خود را به آزمایش بگذارند.
سیستم اینترنتی به اسم گوفر (Gopher) که از آرم لاکپشت طلايی دانشگاه مینه سوتا اقتباس شده بود شروع به کار کرد. طرز کار با سيستم گوفر به اين ترتيب بود که برای انتخاب فهرست مورد نظر روی یک شماره کلیک میشد و یک کلمه تایپ میشد. زمانی که دانشگاه نوادا در رینو سیستم جستجوگر فهرستی ورونیکا را توسعه داد، قابلیت استفاده از گوفر تسهیل پیدا کرد.
نام ورونیکا از حروف اول VERONICA - Very Easy Rodent Oriented Nationwide Index to Computerized Archives الهام گرفته شده بود. یک بسته الکترونيکی به نام عنکبوت به طرف فهرست گوفر می خزید و شاخه‌های اطلاعاتی مختلف را جمع آوری و بعد به هم وصل میکرد. نرم افزار ورونیکا به حدی مشهور شده بود که ترافيک الکترونيکی در شبکه ها را به طرز فاحشی افزايش داد، و با وجود اينکه سایتهای بسیاری با استفاده از ورونیکا توسعه پیدا کرده بودند، ولی بازهم متصل شدن به ورونيکا هنوز دشوار بود. بعد‌ها نرم افزار فهرستی متشابهی به اسم جاگ هد (JugHead) برای سایتها توسعه پیدا کرد.
در سال ۱۹۸۹ یک اتفاق مهم دیگری در ساده ساختن اینترنت اتفاق افتاد. در کرن Cern، که یک لابراتور فیزیک هسته‌ای در اروپا است، شخصی به نام تیم بی لی Tim B Lee و همکارانش روش جديدی برای توزیع اطلاعات پیشنهاد کردند. این قرارداد در سال ۱۹۹۱ شبکه پهناور جهانی (world wide web) نامیده شد که پایه و اساس نمایشی سایتهای اینترنتی که متن یک لینک را به متن دیگر وصل میکنند است. هر بار که یک نفر لینکی را برای خواندن باز می‌کند، این سیستم مورد استفاده قرار می گيرد. با اینکه درست کردن این سیستم قبل از گوفر شروع شده بود، مدت بیشتری طول کشید تا توسعه پیدا کند.
توسعه براوزر تصویری به اسم موزایک توسط مارک اندریسن (Marc Andreseen)و همکارانش در مرکز جهانی کامپیوتر کاربردی قرار داد بالا را اعتلا بخشيد. بعد‌ها اندریسن، مغز متفکر پنهانی کمپانی نت اسکیپ (Net Scape) شد که پيش از اینترنت اکسپلورر (Internet Explorer) شرکت ميکروسافت موفق‌ترین برا وزر و سرور تصویری بود را گسترش داد.
از آنجا که بودجه اینترنت از طرف دولت تامین میشد، استفاده از اینترنت محدود به تحقیق، تدریس، و استفاده‌های دولتی بود. استفاده‌های تجاری از اینترنت مگر اینکه هدف‌های تحقیقی و تدریسی داشتند، ممنوع بود. این روش تا اوایل سال ۱۹۹۰ زمانی که شبکه‌های تجاری مستقل شروع به کار کردند، ادامه پیدا کرد. بعد‌ها اطلاعات میتوانستند از یک مرکز تجاری از یک طرف کشور به مرکز تجاری دیگری در نقطه دیگری از کشور بدون ا نظر دولت ، منتقل شوند.
دلفی (Delphi) اولین نرم افزار تجاری در جهان بود که دستیابی به اینترنت را برای مشترکانش با در دسترس قرار دادن آدرس ایمیل و سرویس اینترنتی کامل در نوامبر ۱۹۹۲ فراهم ساخت. در ماه مه سال ۱۹۹۵ وقتی بنیاد جهانی علوم از زیر حمایت اینترنت خارج شد و اینترنت به شبکه‌های تجاری متکی شد، محدودیت تجاری از اینترنت خاتمه پیدا کرد و شرکت هايی نظير AOL و Prodigy, Compuserve به وجود آمدند. از آنجا که استفاده تجاری از اینترنت رفته رفته گسترش پیدا کرد و جلو تر موسسات آموزشی برای استفاده از اینترنت پول پرداخت میکردند، عدم حمایت و ضمانت بنیاد جهانی علوم از اینترنت تاثیر محسوسی در هزینه اینترنت نداشت.
امروزه بنیاد جهانی علوم از اینترنت برای استفاده در سازمان‌های فرهنگی و در دانشگاه ها، مدارس و کتابخانه‌های دولتی و سازمان‌های تحقیقی حمایت می‌کند و این امر باعث افزایش استفاده کنندگان از اینترنت شده است. ورود همه جانبه مایکروسافت به بازار های مرورگر (براوزر)، سرور، و سرویس اینترنتی حرکت به طرف استفاده تجاری از اینترنت را تکميل کرد.
ارائه ویندوز -۹۸ در ماه ژوئن ۱۹۹۸ همراه با مرورگر میکروسافت به روی کامپيوتر ، قصد بیل گیتس برای سرمایه گذاری در رشد دادن اینترنت را آشکار کرد. در این زمان پیشرفت هنگفت اینترنت که کسب و تجارت را وارد عرصه اینترنت کرده است، نياز به پيداکردن مدل‌های مناسب اقتصادی را اشکارتر کرده است. سرویس‌های رايگان که به وسیله تبلیغات حمایت میشوند، موقتا یک مقدار از هزینه اینترنت را به سود مشتری کاهش داده اند. سرویس‌هایی مانند دلفی (Delphi)، صفحه‌های شبکه‌ای مجانی و اتاق‌های گفتگو را برای به وجود آوردن مجتمع‌های اینترنتی ارائه داده اند.
فروش کامپیوتری محصولاتی از قبیل کتاب، موزیک، و کامپیوتر به سرعت افزایش پیدا کردند ولی سود ناشی از فروش این محصولات هنوز به اندازه کافی سودمند نيست زیرا قیمت‌ها به آسانی در کامپیوتر مقایسه میشوند و همهٔ سایتها قابل اطمینان نيستند.
مدل‌های تجارتی که هر محصولی را برای هر سليقه و نيازی را ارائه میدهند و همچنین حراجی ها، مدل‌های تجاری موفقی در اینترنت هستند.
اتصال تایم وارنرTime Warner به AOL بزرگترین ادغام اینترنتی در تاریخ بود که رشد تجارت اینترنتی را آشکار کرد. مسیر کنونی اینترنت به طرف توسعه سریع تر اتصال به اینترنت حرکت می‌کند.
تا چند سال پيش مودم‌ها K56 و تهیه کنندگانی که این مودم‌ها را حمایت میکردد رواج داشت. سپس تکنولوژی دی اس ال جای مودم ها را گرفت بطوريکه اکنو در جوامع غربی ارتباط از طريق مودم کاملا از دور خارج شده و دی اس ال و کابل رواج دارد. مودم از سرعت کافی برای انتقال فایل‌های صوتی و تصویری با کیفیت عالی برخوردار نيست. در عين حال، با همه گير شدن دی اس ال و کابل، تکنولوژی فايوس ( FIOS ) نيز در حال گسترش است. در تکنولوژی فايوس، بسته های اطلاعاتی بر ر وی امواج نور سوار شده و با سرعت نور منتقل می شوند.
اینترنت بی سیم در چند سال گذشته به سرعت رشد کرده است و مسافران به دنبال مکان‌هایی برای اقامت میگردند که از تکنولوژی وای‌فای Wi-Fi برخوردارند تا بتوانند وقتی که از خانه دور هستند با سرعت بالا به اینترنت متصل شوند. بسیاری از فرودگاه ها، قهوه خانه ها، و هتل‌ها سرویس اینترنتی را به طور مجانی برای مردم فراهم میکنند. رشد بعدی اینترنت، حرکت به طرف دستیابی به یک سیستم اینترنتی بی سیم جهانی است به طوری که در هر مکانی از دنیا قابل دستیابی باشد. مساله دیگری که بر روی کار طراحان اینترنتی تاثير هنگفتی گذاشته است رشد وسیله‌های کوچک تری از قبيل تلفن های همرا، بلک بری، آيفون و آی پد است که همگی به اینترنت وصل میشوند.
صفحه‌های کوچک تر، کامپیوتر‌های شخصی جیبی، تلفن‌های هوشمند، بازی‌های کامپیوتری و حتی جی پی اس اکنون میتوانند به شبکه اینترنتی وصل شوند و اطلاعات مورد نياز هر کاربری را در دسترس وی قرار دهند.