در کناره دريای مديترانه در اسراييل موزه زير دريايی نادری وجود دارد که توجه جهان را به خود جلب کرده است.
جهانگردان نه برای تماشای ماهيهای دريای مديترانه، بلکه برای ديدار از خرابه های امپراطوری روم به اين موزه ٍزيردريايی می روند.
بنای بندر سزاره در زمان امپراتوری روم ١٢ سال به طول انجاميد يعنی از ٢٢ سال قبل از ميلاد مسيح تا ١٠ سال قبل از ميلاد.
اين بندر که به دستور هرود پادشاه يهوديان بنا شد به يکی از شاهراه های اقتصادی و سياسی امپراتوری روم تبديل گشت ولی سرانجام به دليل ناشناخته ای به زير آب فرو رفت.
ياد اين بندر باستانی تا ٦٠ سال پيش از خاطره ها رفته بود تا اين که در دهه ١٩٥٠ باستان شناسان کار بر خرابه های اين بندر را که در ساحل سزاره در ٤٠ کيلومتری شمال تل اويو قرار دارد آغاز کردند.
کاوش باقيمانده بناهای باستانی ، چه در زير آب و چه بر روی ساحل تا سال ٢٠٠٦ به طول انجاميد و اکنون می توان بازمانده بندر و ديگر بناهای تاريخی چون يک تئاتر متعلق به روم باستان و يا کليسای جنگجويان صليبی را مشاهده کرد.
امروزه ساکنان اسراييل و جهانگردان می توانند از اين گنجينه باستان شناسی در ساحل، و حتی در زير آب ديدار کنند.
بازديد کنندگان به طور جمعی و با راهنما با استفاده از نقشه ای که باستان شناسان تهيه کرده اند از اين آثار ديدار و شگفتی های مهندسی زمان روم باستان، بازمانده های بناهای قرون وسطا و باقيمانده کشتی های غرق شده را مشاهده کنند.
از آن جا که سطح و عمق بندر سزاره بسيار زياد است جهانگردان مجبورند برای ديدار آن دست کم در ٤ نوبت به زير آب بروند.
سارا اندرسون تاريخ شناس دريانوردی می گويد برخلاف مهندسان فنيقی و يونانی، رومی ها مخالف طبيعت عمل می کردند و برای اولين بار در تاريخ بشريت برای مقابله با امواج در اين بندر ديواری از بتن بنا کرده بودند.
گروهی از باستان شناسان متخصص در امور دريانوردی و غواصان، خرابه های اين بندر به زير آب رفته را نقشه برداری و نقاط ديدنی آن را شماره گذاری کرده اند و جهانگردان با استفاده از طناب راه خود را در زير آب می يابند.
دليل به زير آب رفتن اين بندر هنوز آشکار نشده و برخی آن را ناشی از زلزله يا سونامی عظيمی می دانند. اين احتمال نيز وجود دارد که سنگينی چنين بنای عظيمی بر روی ساحل شنی سست موجب فروريختن آن شده باشد.
بندر سزاره پس از سقوط امپراتوری روم ابتدا توسط ايرانيان و پس از آن مسلمانان فتح شد و در قرن دوازدهم بدست جنگجويان صليبی افتاد و بدنبال آن از آن امپراتوری عثمانی شد.
جهانگردان نه برای تماشای ماهيهای دريای مديترانه، بلکه برای ديدار از خرابه های امپراطوری روم به اين موزه ٍزيردريايی می روند.
***
بنای بندر سزاره در زمان امپراتوری روم ١٢ سال به طول انجاميد يعنی از ٢٢ سال قبل از ميلاد مسيح تا ١٠ سال قبل از ميلاد.
اين بندر که به دستور هرود پادشاه يهوديان بنا شد به يکی از شاهراه های اقتصادی و سياسی امپراتوری روم تبديل گشت ولی سرانجام به دليل ناشناخته ای به زير آب فرو رفت.
ياد اين بندر باستانی تا ٦٠ سال پيش از خاطره ها رفته بود تا اين که در دهه ١٩٥٠ باستان شناسان کار بر خرابه های اين بندر را که در ساحل سزاره در ٤٠ کيلومتری شمال تل اويو قرار دارد آغاز کردند.
کاوش باقيمانده بناهای باستانی ، چه در زير آب و چه بر روی ساحل تا سال ٢٠٠٦ به طول انجاميد و اکنون می توان بازمانده بندر و ديگر بناهای تاريخی چون يک تئاتر متعلق به روم باستان و يا کليسای جنگجويان صليبی را مشاهده کرد.
امروزه ساکنان اسراييل و جهانگردان می توانند از اين گنجينه باستان شناسی در ساحل، و حتی در زير آب ديدار کنند.
بازديد کنندگان به طور جمعی و با راهنما با استفاده از نقشه ای که باستان شناسان تهيه کرده اند از اين آثار ديدار و شگفتی های مهندسی زمان روم باستان، بازمانده های بناهای قرون وسطا و باقيمانده کشتی های غرق شده را مشاهده کنند.
از آن جا که سطح و عمق بندر سزاره بسيار زياد است جهانگردان مجبورند برای ديدار آن دست کم در ٤ نوبت به زير آب بروند.
سارا اندرسون تاريخ شناس دريانوردی می گويد برخلاف مهندسان فنيقی و يونانی، رومی ها مخالف طبيعت عمل می کردند و برای اولين بار در تاريخ بشريت برای مقابله با امواج در اين بندر ديواری از بتن بنا کرده بودند.
گروهی از باستان شناسان متخصص در امور دريانوردی و غواصان، خرابه های اين بندر به زير آب رفته را نقشه برداری و نقاط ديدنی آن را شماره گذاری کرده اند و جهانگردان با استفاده از طناب راه خود را در زير آب می يابند.
دليل به زير آب رفتن اين بندر هنوز آشکار نشده و برخی آن را ناشی از زلزله يا سونامی عظيمی می دانند. اين احتمال نيز وجود دارد که سنگينی چنين بنای عظيمی بر روی ساحل شنی سست موجب فروريختن آن شده باشد.
بندر سزاره پس از سقوط امپراتوری روم ابتدا توسط ايرانيان و پس از آن مسلمانان فتح شد و در قرن دوازدهم بدست جنگجويان صليبی افتاد و بدنبال آن از آن امپراتوری عثمانی شد.