فرزانه کابلی طراح رقص ورقصنده سرشناس ایران برای اولین بار پس از انقلاب اسلامی در کانادا به روی صحنه رفت.
خانم کابلی همراه با گروه رقص وشتون در شهرهای تورانتو و مونترال به اجرای «رقصی چنین» پرداخت.
گروه رقص وشتون به ابتکار آیدا مفتاحی رقصنده، دانشجوی دکترای رقص در دادنشکاه یورک واز شاگردان پیشین فرزانه کابلی درتورنتو تاسیس شده است.
طراحی این رقص یک ساعته را فرزانه کابلی به عهده داشته است که طی هفته های گذشته با همراهی نه رقصنده زن گروه وشتون درشهرهای مختلف کانادا اجرا شد.
خانم کابلی که امروزپنجاه و نه سال سن دارد و آموزش رقص را ازدوران کودکی آغاز کرد به صدای آمریکا می گوید علاقه عمیق او به رقص و تشویق خانواده اش ازعوامل مهمی بوده اند که آتش این عشق را زنده نگهدارد.
او پس ازانقلاب اسلامی سال پنجاه وهفت، تک رقصنده باله ملی ایران بود و در درسفربه کشورهای مختلف به اجرا می پرداخت.
گرچه پس از انقلاب اسلامی در ایران، رقص و بویژه حضورزنان درآنچه که بعدها «حرکات موزون » خوانده شد با چالشها ومحدودیت های جدی روبرو بود اما درطی چند دهه گذشته نام فرزانه کابلی و رقصندگان اوهمواره درگوشه و کناراخبار کشور به گوش می رسد.
فرزانه کابلی که ماه گذشته برای طراحی و اجرای رقصی چنین به تورانتو سفرکرده بود درگفتگوی ویژه با صدای آمریکا می گوید گرچه رقص درجامعه کنونی ایران با دشواری ها ومحدودیتهای بسیاری روبروست اما چالشهای موجود و تحولات سیاسی و تغییرات اجتماعی پس از انقلاب اسلامی درایران فرصتهای مغتنمی برای یادگیری و پیشرفت وی فراهم کرده است.
خانم کابلی تاکید می کند بهره گیری ازاشعار وموسیقی اصیل ایرانی و همکاری با هنرمندان برجسته ای همچون پرویز مشکاتیان و نیز گروه کامکارها عامل غنای هنر رقص و تاثیرگذاری اجراها ی وی برصحنه وصنعت فیلم ونمایش بوده است.
او که در سال ۱۹۹۹ میلادی شرکت رقص خود را در تهران تاسیس کرد امروزعلاوه بر طراحی و اجرای رقص، مسئولیت آموزش حدود صد دانش آموز را نیز به عهده دارد.
این هنرمند به نام رقص فولکلوریک ایران تاکید می کند اگرچه درجامعه امروزایران به دلیل محدودیتهای اجتماعی و فرهنگی، رقص به عنوان یک حرفه ویا آموزش آن کماکان با معضلات عمده ای روبروست اما خانواده های ایرانی هنوز فرزندان خود را به یادگیری رقص تشویق می کنند.
فرزانه کابلی می گوید طی سی سال گذشته با مشکلات بی شماری برای ادامه حرفه مورد علاقه اش دست و پنجه نرم کرده و دربرابرتفکری که رقص را با ابتذال وبرهنگی روی صحنه برابرمی داند درحد توان خود مقاومت بسیارکرده است.
گرچه درطول دوران تاریخ ایران، رقص نیزهمچون دیگرهنرهای اصیل ایرانی با امواج جذر و مد سیلاب تحولات تاریخی، سیاسی واجتماعی به هرسو کشیده شده است اما فرزانه کابلی براین باوراست ریشه های غنی رقص فولکلوریک ایران در طول تاریخ حفظ شده و تا قرن های آینده نیز پاپرجا خواهند ماند.