پلوسی از پدرش توماس دالساندرو می نویسد که مردی جذاب و با استعداد و سیاستمداری آگاه بود و جزو نخستین آمریکاییان ایتالیایی تبار بود که به مجلس نمایندگان آمریکا راه یافت. از مادرش آنونسیاتا دالساندرو می گوید که باهوش، آزاد اندیش و زنی لایق بود و از زمان خودش پنجاه سال جلوتر گام برمی داشت. می نویسد با اینکه پدرش مردی روشنفکر بود و نقش زنان در سیاست را درک می کرد ولی هنوز اسیر سنت های قدیمی بود و افکار روشنفکرانه اش شامل اعضای خانواده خودش نمی شد.
با این حال مادرش به ازدواج و خانواده اش عاشقانه وفادار بود و به او آموخت از تمام موقعیتهایش استفاده کند و به عنوان یک زن به استقلال برسد. در یکی از روزهای سرد ماه ژانویه ۱۹۸۷ نانسی پلوسی به ملاقات دوست نزدیکش سالا برتون که نماینده ایالت کالیفرنیا در مجلس نمایندگان آمریکا بود رفت. برتون در بستر مرگ به وی پیشنهاد کرد جای او نامزد مجلس شود و با جسارت او را به مسیری هدایت کرد که هرگز به فکرش خطور نمی کرد.پلوسی در اين کتاب خاطرات کمپین انتخاباتی اش را به یاد می آورد و می نویسد با اینکه به مواضعش ایمان داشت زن بودنش تا حدودی او را ازتأکید بر موفقیتهایش و تواناییهایش بازمی داشت ولی حمایت گسترده مردم به او روحیه داد.
نانسی پلوسی در ۴۷ سالگی با داشتن پنج فرزند به ساختمان کنگره آمریکا، یکی از مهمترین نمادهای دموکراسی در جهان، قدم گذاشت و ۲۰ سال بعد ریاست مجلس نمایندگان آمریکا را بر عهده گرفت و لحظه ای تاریخی را برای زنان آمریکا و مجلس نمایندگان این کشور رقم زد. او در کتاب خاطراتش زیاد به مسائل سیاسی به ویژه موضوعاتی که رأی دهندگان آمریکایی به آن حساسیت دارند نپرداخته است و تنها در یک مورد از مخالفتش با پرزیدنت بوش در رابطه با طرح خصوصی سازی اعتبارات بازنشستگی می نویسد و تواناییش در رهبری را برای خواننده به نمایش می گذارد.