داستان ازفرودگاه بین المللی فلوریدا آغاز می شود... طبیعت زیبای خلیج گوانتانامو را می پیماید و با حقیقت تلخ زندان و روایتهای پنهانی که برلحظه های دلهره آسای هر زندانی سایه افکنده است به پایان می رسد.
«خاطرات من از گوانتانامو» در واقع سفرنامه ای است از گوانتانامو تا افغانستان تا زندگی زندانیانی که نا امیدانه روزها و سالها به انتظار نشسته اند... در انتظار محاکمه. .. شاید هم تبرئه...
مهوش خان نویسنده این کتاب می گوید به عنوان یک آمریکایی پس از حمله تروریستی یازدهم سپتامبر ضرورت حمله به افغانستان و نابودی طالبان و القاعده را می فهمید ولی از سوی دیگر به عنوان یک افغانی نمی تواند درد و رنج مردمی را که کشورشان هدف بمب قرار گرفته را فراموش کند و هنگامی که می بیند کسانی در سیاه چالهای غیر قابل تحمل زندانی شده اند، که بسیاری از آنها بی گناه هستند و مدرکی در اثبات تروریست بودنشان وجود ندارد، احساس می کند آمریکا قدم اشتباه برداشته است.مهوش خان می نویسد پیش از سفر به گوانتانامو انتظار داشت با مکانی ممنوع و آمیخته با خشونت و مردان تروریستی که اکثراً اهل خاورمیانه هستند روبرو شود ولی در عوض خورشید را دید که سوزان می تابید. سربازان جوانی را دید که لبخند بر لب داشتند و با زندانیانی آشنا شد که هر یک داستانی نهفته داشتند و آنطور که خود می گوید «چهره انسانی مبارزه با تروریسم» را پیش چشم او قرار دادند.
مهوش خان می گوید در زندان هویت انسانی هر فرد به طور سیستماتیک سلب می شود و آنها با عدد و رقم و در قالب مفاهیم زندان شناخته می شوند. او در کتاب «خاطرات من از گوانتانامو» هر زندانی را با شماره اش معرفی و سپس داستان زندگیش را برای خواننده روایت می کند.