کارگردان:
برناردو برتولوچی
بازيگران: فرانسيسکو باريلّی
ايتاليا، ۱۹۶۲، سياه و سفيد و رنگی، ۱۱۰ دقيقه
پيش از انقلاب، که اولين فيلم بزرگ و جدی اين کارگردان نابغه عالم سينمای اروپا محسوب ميشود، در واقع زمانی ساخته شد که برتولوچی ۲۲ سال بيشتر نداشت و اين حکايت از پختگی کارگردان حتی در سنين جوانی ميکند.
پيش از انقلاب مخلوطی است از سبک های مختلف سينمايی که سنت روايی تک خطی را با سبک های مدرن و ضد روايی در هم می آميزد، بخصوص که مثلا در عين رمانتيک بودن ضد رمانتيک هم هست و با اينکه ۴ دهه از زمان ساختش می گذرد ذره ای از قدرت، خلاقيت و تازگی اش را از دست نداده است. نکته ای که خواننده بايد در نظر داشته باشد اين است که بدليل روشنفکرانه و نوآور بودن اين فيلم عامه پسند نيست.
کاراکتر اصلی فيلم جوانی است بنام فابريزيو که از لحاظ روشنفکری بطرف کمونيسم کشش پيدا می کند و در عين لاس زدن با افکار مارکسيستی در ضمن نسبت به عمه خود نيز عشق جنسی شديدی در خود احساس ميکند.
در تمام طول فيلم که فابريزيو يا عاشق است و يا وامانده و مستاصل، فيلم مغز بيننده را به کار می کشد و چه به لحاظ عاطفی و چه به لحاظ فکری قالی را از زير پايش می کشد تا جايی که اگر تعهد کامل به فيلم در کار نباشد بيننده را از خود زده ميکند. اما نتيجه همه اين کشمکش ها اين است که فابريزيو نسبت به رمانتيسم انقلابی مشکوک شده وبه اين نتيجه می رسد که برای او زندگی قبل از انقلاب هميشه جذابيت فوق العاده ای خواهد داشت.
