کارگردان: موريزيو نيکتی
ايتاليا، ۱۹۸۹، رنگی و سياه و سفيد، ۹۰ دقيقه
دزد قنديل دليل خوبی است که چرا به موريزيو نيکتی لقب «وودی آلن ايتاليا» داده اند؛ اين فيلم کمدی اقتباس گل و گشاد و خنده آوری است از فيلم «دزد دوچرخه» با تداخل تلويزيون در زندگی روزمره مردم عادی.
داستان فيلم از اين قرار است که يک زن بلوند و زيبا از درون يک آگهی تبليغاتی رنگی و خوش زرق و برقی بيرون می جهد و به دنيای سياه و سفيد و تاريک نئورآليسم پا می گذارد و باعث چنان هيجانات و آشوبهايی می شود که همه کاراکتر های داستان می خواهند از اين دنيای سياه و سفيد فرار کرده و به داخل دنيای تميز و رنگی و پر زرق و برق آن طرف صفحه تلويزيون وارد شوند.
دزد قنديل فيلمی است ماهرانه با تردستی ها و تمهيدات بکر و جالب با پيامی هرچند رقيق اما بالاخره متعهدانه که از سينمای ايتاليا هميشه می توان انتظارش را داشت.
