میگویند صدوهفتادویکمین روز سال بلند ترین روزسال است ودیروز به همین بهانه برای بیست وششمین سال مداوم جشن موسیقی نه تنها در فرانسه که در صد وسی شهر در جهان از جمله در نیویورک ویا در آمستردام برای اولین بار برگزار شد.
قصد از برگزاری چنین مراسمی بسیار ساده است، هر هنرمند آشنا به موسیقی با تائید کارشناسان، دریکی از محل های پیش بینی شده به تنهائی و یا گروهی به هنرنمائی میپردازد و دیشب در سراسر فرانسه هیجده هزار مکان به این امر اختصاص داده شده بود. برای مثال در میدان اتووی چهل هزار نفر گرد هم آمدند ویا که در میدان دانفر ده هزارنفر علاقمند به موسیقی راک یادی هم از خانم اینگرید بتانکور بجا آوردند .
دیشب کنسرت ها فقط به مجامع عمومی اختصاص نداشت. در بیمارستان نکر مخصوص اطفال ، در بیش از یکصد وپنجاه زندان (فرانسه زندانی سیاسی ندارد) هنرمندان به نواختن ساز ویا ترانه خوانی پرداختند. جشن پیر و جوان نمیشناخت ، در زیر برج ایفل گروه های موسیقی راک ، در کنار موزه لوور ویا دربرابر موزه اورسی موسیقی کلاسیک و آثار بتهون ،ودر کنار نهر سن مارتن هنرمندان جوان گمنام شبی فراموش نشدنی را برای حاضران به یادگار گذاشتند. رنو خواننده سرشناس به داخل یکی از زندانها وبقول خودش خانه دزد های کوچک رفت. این روز ها ترانه او بنام مانهاتان ـ کابل یکی از ترانه های پر فروش است.
خواننده دیگر یانیک نووآ قهرمان سابق تنیس به منطقه ای در حومه پاریس رفت تا برای مردم کم درآمد آواز بخواند، وضعیتی که پیش از سال پنجاه و هفت در ايران وجود داشت وهنرمندان ایرانی موظف بودند به مناطق جنوب شهر رفته روزهای پنج شنبه برای مردم آواز بخوانند ،در غیر آن ترانه هایشان از رادیو پخش نمیشد .
اگر درسحرگاه در صد وسی شهر مهم جهان جشن موسیقی پایان گرفت اما در آتن این جشن ادامه دارد زیرا در یونان جشن موسیقی دو روزبطول میکشد.
از لحاظ امنیتی با آنکه تدابیر لازم اتخاذ شده بود در فرانسه مجموعا یکصد نفر به کلانتری ها برده شدند.
در پاریس، که در عکسهای اختصاصی ما آنرا میبینید، یکی از کافه های محله هفتم فستیوالی ازموسیقی کانتری اند وسترن را ترتیب داده بود. استقبال چنان بود که حتی مردم در کوچه ها نشسته و یا ایستاده بودند.
یک شب تمام هنر توانست در سراسر جهان، مردم را در کنار هم قرار بدهد و این قابل تحمل برای همه دولت ها نیست.