| گفت ليلي را خليفه كان توي |
|
| كز تو مجنون شد پريشان و غوي |
|
| |
| از دگر خوبان تو افزون نيستي |
|
| گفت خامش چون تو مجنون نيستي |
|
| |
| هر كه بيدارست او در خواب‌تر |
|
|
|
| |
| چون بحق بيدار نبود جان ما |
|
| هست بيداري چو در بندان ما |
|
| |
| جان همه روز از لگدكوب خيال |
|
| وز زيان و سود وز خوف زوال |
|
| |
| ني صفا مي‌ماندش ني لطف و فر |
|
|
|
| |
| خفته آن باشد كه او از هر خيال |
|
| دارد اوميد و كند با او مقال |
|
| |
| ديو را چون حور بيند او به خواب |
|
| پس ز شهوت ريزد او با ديو آب |
|
| |
| چونك تخم نسل را در شوره ريخت |
|
| او به خويش آمد خيال از وي گريخت |
|
| |
| ضعف سر بيند از آن و تن پليد |
|
|
|
| |
| مرغ بر بالا و زير آن سايه‌اش |
|
| مي‌دود بر خاك پران مرغ‌وش |
|
| |
|
|
| مي‌دود چندانك بي‌مايه شود |
|
| |
| بي‌خبر كان عكس آن مرغ هواست |
|
| بي‌خبر كه اصل آن سايه كجاست |
|
| |
| تير اندازد به سوي سايه او |
|
| تركشش خالي شود از جست و جو |
|
| |
|
|
| از دويدن در شكار سايه تفت |
|
| |
| سايهء يزدان چو باشد دايه‌اش |
|
| وا رهاند از خيال و سايه‌اش |
|
| |
|
|
| مرده او زين عالم و زنده خدا |
|
| |
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
| |
| اندرين وادي مرو بي اين دليل |
|
| لا احب الآفلين گو چون خليل |
|
