| گويند كسان بهشت با حور خوش است |
|
| من ميگويم كه آب انگور خوش است |
|
| اين نقد بگير و دست از آن نسيه بدار |
|
| كاواز دهل شنيدن از دور خوش است |
|
| |
|
| |
| گويند مرا كه دوزخي باشد مست |
|
| قوليست خلاف دل در آن نتوان بست |
|
| گر عاشق و ميخواره بدوزخ باشند |
|
| فردا بيني بهشت همچون كف دست |
|
| |
|
| |
| من هيچ ندانم كه مرا آنكه سرشت |
|
| از اهل بهشت كرد يا دوزخ زشت |
|
| جامي و بتي و بربطي بر لب كشت |
|
| اين هر سه مرا نقد و ترا نسيه بهشت |
|
| |
|
| |
| مهتاب بنور دامن شب بشكافت |
|
| مي نوش دمي بهتر از اين نتوان يافت |
|
| خوش باش و مينديش كه مهتاب بسي |
|
| اندر سر خاك يك بيك خواهد تافت |
|
| |
|
| |
| مي خوردن و شاد بودن آيين منست |
|
| فارغ بودن ز كفر و دين دين منست |
|
| گفتم به عروس دهر كابين تو چيست |
|
| گفتا دل خرم تو كابين منست |
|
| |
|
| |
| مي لعل مرابست و صراحي كان است |
|
| جسم است پياله و شرابش جان است |
|
| آن جام بلورين كه ز مي خندان است |
|
| اشكي است كه خون دل درو پنهان است |
|
| |
|
| |
| مي نوش كه عمر جاوداني اينست |
|
| خود حاصلت از دور جواني اينست |
|
| هنگام گل و باده و ياران سرمست |
|
| خوش باش دمي كه زندگاني اينست |
|
| |
|
| |
| نيكي و بدي كه در نهاد بشر است |
|
| شادي و غمي كه در قضا و قدر است |
|
| با چرخ مكن حواله كاندر ره عقل |
|
| چرخ از تو هزار بار بيچاره‌تر است |
|
| |
|
| |
| در هر دشتي كه لاله‌زاري بوده‌ست |
|
| از سرخي خون شهرياري بوده‌ست |
|
| هر شاخ بنفشه كز زمين ميرويد |
|
| خالي است كه بر رخ نگاري بوده‌ست |
|
| |
|
| |
| هر ذره كه در خاك زميني بوده است |
|
| پيش از من و تو تاج و نگيني بوده است |
|
| گرد از رخ نازنين به آزرم فشان |
|
| كانهم رخ خوب نازنيني بوده است |
|
