گويند كسان بهشت با حور خوش است |
|
من ميگويم كه آب انگور خوش است |
|
اين نقد بگير و دست از آن نسيه بدار |
|
كاواز دهل شنيدن از دور خوش است |
|
|
|
|
گويند مرا كه دوزخي باشد مست |
|
قوليست خلاف دل در آن نتوان بست |
|
گر عاشق و ميخواره بدوزخ باشند |
|
فردا بيني بهشت همچون كف دست |
|
|
|
|
من هيچ ندانم كه مرا آنكه سرشت |
|
از اهل بهشت كرد يا دوزخ زشت |
|
جامي و بتي و بربطي بر لب كشت |
|
اين هر سه مرا نقد و ترا نسيه بهشت |
|
|
|
|
مهتاب بنور دامن شب بشكافت |
|
مي نوش دمي بهتر از اين نتوان يافت |
|
خوش باش و مينديش كه مهتاب بسي |
|
اندر سر خاك يك بيك خواهد تافت |
|
|
|
|
مي خوردن و شاد بودن آيين منست |
|
فارغ بودن ز كفر و دين دين منست |
|
گفتم به عروس دهر كابين تو چيست |
|
گفتا دل خرم تو كابين منست |
|
|
|
|
مي لعل مرابست و صراحي كان است |
|
جسم است پياله و شرابش جان است |
|
آن جام بلورين كه ز مي خندان است |
|
اشكي است كه خون دل درو پنهان است |
|
|
|
|
مي نوش كه عمر جاوداني اينست |
|
خود حاصلت از دور جواني اينست |
|
هنگام گل و باده و ياران سرمست |
|
خوش باش دمي كه زندگاني اينست |
|
|
|
|
نيكي و بدي كه در نهاد بشر است |
|
شادي و غمي كه در قضا و قدر است |
|
با چرخ مكن حواله كاندر ره عقل |
|
چرخ از تو هزار بار بيچارهتر است |
|
|
|
|
در هر دشتي كه لالهزاري بودهست |
|
از سرخي خون شهرياري بودهست |
|
هر شاخ بنفشه كز زمين ميرويد |
|
خالي است كه بر رخ نگاري بودهست |
|
|
|
|
هر ذره كه در خاك زميني بوده است |
|
پيش از من و تو تاج و نگيني بوده است |
|
گرد از رخ نازنين به آزرم فشان |
|
كانهم رخ خوب نازنيني بوده است |
|