ابو سعيد ابو الخير

وا فريادا ز عشق وا فريادا

كارم بيكي طرفه نگار افتادا

گر داد من شكسته دادا دادا

ور نه من و عشق هر چه بادا بادا

گفتم صنما لاله رخا دلدارا

در خواب نماي چهره باري يارا

گفتا كه روي به خواب بي ما

وانگه خواهي كه دگر به خواب بيني ما را

در كعبه اگر دل سوي غيرست ترا

طاعت همه فسق و كعبه ديرست ترا

ور دل به خدا و ساكن ميكده‌اي

مي نوش كه عاقبت بخيرست ترا

وصل تو كجا و من مهجور كجا

دردانه كجا حوصله مور كجا

هر چند ز سوختن ندارم باكي

پروانه كجا و آتش طور كجا

تا درد رسيد چشم خونخوار ترا

خواهم كه كشد جان من آزار ترا

يا رب كه ز چشم زخم دوران هرگز

دردي نرسد نرگس بيمار ترا

گفتي كه منم ماه نشابور سرا

اي ماه نشابور نشابور ترا

آن تو ترا و آن ما نيز ترا

با ما بنگويي كه خصومت ز چرا

يا رب ز كرم دري برويم بگشا

راهي كه درو نجات باشد بنما

مستغنيم از هر دو جهان كن به كرم

جز ياد تو هر چه هست بر از دل ما

يا رب مكن از لطف پريشان ما را

هر چند كه هست جرم و عصيان ما را

ذات تو غني بوده و ما محتاجيم

محتاج بغير خود مگردان ما را

گر بر در دير مي‌نشاني ما را

گر در ره كعبه ميدواني ما را

اينها همگي لازمه هستي ماست

خوش آنكه ز خويش وارهاني ما را

تا چند كشم غصه هر ناكس را

وز خست خود خاك شوم هر كس را

كارم به دعا چو برنمي‌آيد راست

دادم سه طلاق اين فلك اطلس را