جمعيت آسيا رو به پيری ميرود. سازمان ملل متحد پيش بينی ميکند شمار افراد مسن، يعنی افراد شصت و پنج ساله و مسن تر، در بين سالهای دو هزار تا سال دو هزار و پنجاه، سيصد در صد افزايش خواهد يافت.
نيمی از جمعيت شش و نيم ميليارد نفری جهان در آسيا بسر ميبرند، و اکثر جمعيت آسيادر چين و هند، پر جمعيت ترين کشورهای جهان، زندگی ميکنند.
بر اساس آمارهای صندوق جمعيت سازمان ملل متحد، ميانگين سنی جمعيت آسيا رو به افزايش است که چالشهائی را درمورد اينکه چگونه جمعيت جوانتر و کمتر کشورهای آسيائی خواهند توانست از عهده هزينه های رفاه اجتماعی جمعيت مسن تر و بيشتر اين قاره بر آيند، مطرح ميکند.
صندوق جمعيت سازمان ملل متحد ميگويد جمعيت بالای شصت و پنج ساله کشورهای آسيائی تا سال دو هزار و پنجاه بيشتر از چهار برابر خواهد شد، و از دويست و هفت ميليون نفر در سال دو هزار به هشتصد پنجاه و هفت ميليون نفر در سال دو هزار و پنجاه خواهد رسيد.
درحال حاضر، شمار افراد شصت و پنج ساله و بالاتر در ژاپن، کره جنوبی، و سنگاپور بيشتر از شمار افرادی است که سن آنها بين چهارده سال تا شصت و چهار سال است، و بر اساس پيش بينی صندوق جمعيت سازمان ملل متحد، اکثر کشورهای آسيائی ظرف پانزده تا بيست سال آينده نيز شاهد چنين روندی خواهند بود.
يکی از مسائل عمده صندوق جمعيت سازمان ملل متحد و کشورهای آسيائی مسئله فقر در آسيا است. در بسياری از کشورهای آسيائی ميزان فقير تا حدی است که اين کشورهای قادر نيستند از عهده هزينه های بالای برنامه رفاه اجتماعی و بيمه های سلامتی برآيند.
رشد ميانگين سنی جمعيت کشورهای آسيائی مستقيماً ناشی از موفقيت برنامه های جلوگيری از افزايش جمعيت در اين کشورها بوده است. تعداد زاد و ولد در کشورهای عمده آسيائی در پنجاه سال گذشته رو به کاهش گذاشته است. تعداد نوزادان در کشورهای آسيائی دريين سالهای هزار و نهصد شصت تا هزار و نهصد نود، در مقايسه با تعداد زنان، از چهار نوزاد به دو نوزاد تقليل يافته است که نشانگر کاهش نيروی کار و پرداخت ماليات کمتر به دولت است.
صندوق جمعيت سازمان ملل متحد ميگويد راه حل کليدی مسئله مراقبت از افراد مسن کشورهای آسيائی تنها با مشارکت خانواده ها، انجمن ها، سازمانهای غير دولتی، و دولتهای مسئول عملی است.