نيکلاس برنز معاون وزارت امورخارجه آمريکا ميگويد رژيم تهران حقايق برنامه اتمی خود را از مردم ايران پنهان نگاه ميدارد.
آقای برنز که معتقد است انزوای تهران از جامعه بين المللی در ظرف يکسال گذشته بمراتب بيشتر شده است، و بايد در انتظار تحريم های تنبيهی نه تنها از سوی آمريکا بلکه ازسوی ساير کشورها باشد، همچنين ميگويد اگر مقامات رژيم تهران باستناد اعلاميه رئيس جمهوری شان ميخواهند به مردم ايران وانمود کنند که بنحوی برنده شده اند و به اصطلاح از مات کردن سخن به ميان آورده اند بهتراست قواعد بازی شطرنج را مجددا بياموزند.
جزئيات بيشتر را از ترجمه مصاحبه ای به آگاهيتان ميرسانيم که آقای برنز در برنامه تلويزيونی خبرها و نظرها با آوی داويدی خبرنگار بخش فارسی صدای آمريکا داشته است:
آوی داویدی:
برخی از رسانه های دولتی در ایران نوشته اند، غرب در پی اعلام محمود احمدی نژاد رئیس جمهوری در مورد موفقیت ایران در غنی سازی اورانیوم "شوکه يا مات " شده است. واکنش شما چيست؟
نيکلاس برنز:
من تصورمی کنم برای مقامات دولتی ايران هنوزخيلی زود است که بخواهند فکرکنند به نوعی برنده اين بازی شده اند. درواقع، هنگامی که من به اين موضوع می نگرم، می بينم که ايران درحال حاضر دريک موقعيت استراتژيکی به مراتب ضعيف تر درمقايسه با يک سال قبل قرارگرفته است. يک سال پيش درچنين روزهائی، فقط سه کشوراروپائی درحال مذاکره با ايران بودند و مذاکرات آن ها چندان فراگيرنبود. اما ايرانيان از مذاکرات خارج شدند ودولت ايران مذاکرات را به طوريکجانبه ترک کرد. آنگاه شما شاهد تحولات بعدی بوديد وديديد که يک ائتلاف بين المللی گسترده مرکب از روسيه، چين، هند، برزيل، مصر، ژاپن، استراليا، تمامی کشورهای اروپائی، کانادا وآمريکا به وجود آمد. اين ائتلاف فقط يک چيز را می گويد: هيچ يک ازما نمی خواهد ببيند که ايران سلاح های اتمی توليد کند. همگی ما براين باوريم که دولت ايران حقيقت را درمورد برنامه محرمانه پژوهشی سلاح های اتمی خود نگفته است. همگی ما معتقديم که شورای امنيت سازمان ملل متحد حق داشته است که ايران را مورد نکوهش قراردهد. اين اقدامی است که ما نيزدرآينده مد نظرخواهيم داشت. من تصور می کنم ايران با موضع استراتژيکی امروزی خود، يعنی درآوريل ۲۰۰۶ ، درمقايسه با آوريل ۲۰۰۵ به مراتب منزوی ترشده است. بنابراين، اگرمقاماتی درايران باشند که تصورکنند به صرف اعلاميه رئيس جمهوری خود ما را مات کرده اند، بهتراست بروند و بارديگر قواعد بازی را فرا گيرند.
آوی داویدی:
بنظر شما اعلام موفقيت تهران در غنی سازی اورانیوم چه تاثیری در کوتاه مدت و دراز مدت در برخورد با ایران خواهد داشت؟
نيکلاس برنز:
شما خود اين را می دانيد ومن بايد بگويم که ما درذهن خود چنين تفاوتی را قائل هستيم. من فکرمی کنم تمامی دولت های جهان نيزهمين نظر را دارند وبين دولت ايران که البته يک دولت استبدادی است ومردم ايران تفاوت قائل هستند. بنابراين، نظرات من به دولت ايران مربوط می شود. اين اعلاميه روزبعد ايران، اعلاميه ای کاملا وقيحانه بود. زيرا شما دراين جا شاهد هستيد که ايران چه می کند. يک عضوسازمان ملل متحد که مورد انتقاد شديد شورای امنيت اين سازمان وهمچنين سازمان بين المللی انرژی اتمی وکليه قدرت های جهان قرار گرفته است وهمه اين کشورها ونهادها درمورد آن فقط يک چيزرا می گويند. به اين معنا که اشکالی ندارد ايران ومردم ايران دارای يک نيروگاه هسته ای غيرنظامی باشند، دارای يک نيروگاه هسته ای مسالمت آميزباشند که به مردم ايران کمک کند، اقتصاد آن ها را تقويت نمايد وبخش انرژی آن ها را مدرنيزه کند. اما قابل قبول نخواهد بود که ايران سلاح های اتمی توليد کند، زيرا هيچ يک از ما اعتمادی به دولت ايران نداريم. هيچ يک ازما نمی توانيم بپذيريم که دولتی، مانند دولتی که پرزيدنت احمدی نژاد قدرت را درآن دردست دارد، صاحب سلاح های اتمی شود. بنابراين، دولت متبوع من گفته است ما نمی توانيم اجازه دهيم چنين اتفاقی روی دهد. بسيار جالب است که می بينيم ظرف مدت يک سال چند دولت ديگر، ازجمله روسيه وچين، نيز همين نظر را پيدا کرده اند. اين به همان علت است که روسيه وچين نيزهمين حرف را می زنند. بنابراين، من اميدوارم مردم ايران که شاهد اين ماجرا وشاهد برنامه شما هستند، بتوانند درک کنند چه آسيبی به کشورآن ها وارد آمده است. ايران کشوربسياربزرگی است. همه ما اين موضوع را می دانيم واطلاع داريم که ايران دارای تاريخی عظيم وبرجسته است. اما اين کشور دارای دولتی است که حامی عمده حزب الله وجهاد اسلامی فلسطين است. آن ها اکنون۲۵ سال است که حملات تروريستی را عليه کشورمن، عليه اسرائيل، عليه لبنان وعليه فلسطينيان ميانه رو ترتيب می دهند وهزينه آن را فراهم می آورند. اکنون ايران با گام برداشتن به سوی برنامه سلاح های اتمی، بيشترخود را منزوی خواهد کرد ودرمورد اين برنامه،هيچ کس درجهان ازآن ها حمايت نخواهد کرد. اگرشما بنگريد که کشورهای جهان چگونه رای می دهند، می بينيد تنها کشورهائی که به نفع ايران رای می دهند عبارتند ازکوبا، ونزوئلا وسوريه. حال ببينيد چه کشورهائی عليه ايران رای می دهند. اعضا و رهبران عمده جنبش عدم تعهد، مانند مصر، هند وسريلانکا، کشورهائی ازآفريقا، آمريکای لاتين و آسيا. همه اين کشورها عليه ايران رای می دهند، چه رسد به پنج عضودائمی شورای امنيت. بنابراين من تصورمی کنم دولت ايران نيازبه آن دارد که اين حقيقت را درک کند که دراين مورد خود را در وضعيت برگشت ناپذيری قرارمی دهد وبيشترخود را منزوی می کند وبرای خود مشکل آفرينی خواهد کرد. من تصورمی کنم که متاسفانه دولت ايران درآينده با تحريم هائی مواجه خواهد بود ، نه تنها ازسوی کشورمن، وبلکه ازسوی سايرکشورها. ما خيلی اميدواريم که اين تحريم ها به گونه شديدی به مورد اجرا گذارده نشود که به مردم ايران آسيب وارد آورد وتحريم هائی باشد که بتواند توجه دولت ايران واعضای اين دولت را به خود جلب کند.
آوی داویدی:
با توجه با تفاق نظر اکثریت اعضای مجلس هفتم ایران بر سر مسئله اتمی، آیا شما تفاوتی بین گروه های مختلف مانند دوران ریاست جمهوری محمد خاتمی قائل هستید؟
نيکلاس برنز:
من خود می خواهم ازشما اين سئوال را بکنم: آيا دولت ايران حقيقت را به مجلس ايران ومردم ايران می گويد؟ دولت تهران به مردم ايران نمی گويد تمامی جهانيان معتقدند که ايران دارای تاسيسات پژوهشی محرمانه ای است که نه تنها برای انرژی وبلکه برای تسليحات اتمی طرح ريزی شده اند. آيا ايرانيان اين را می دانند؟ آيا همه ايرانيان می دانند که دولت آن ها اطلاعات مربوط به برنامه پژوهشی سلاح های اتمی خود را ازبقيه مردم جهان پنهان نگاه داشته است؟ اين همان مشکلی است که ايران بايد دربرابرچشمان مردم خود با آن مواجه شود.
آوی داویدی:
برخی از کارشناسان می گویند که دولت آمریکا معتقد است بهترین راه حل برای مسئله ایران تغییر رژیم است. به نظر شما به عنوان یکی از مهره های کلیدی در شکل گیری سیاست آمریکا در قبال ایران، آیا این موضوع صحت دارد؟
نيکلاس برنز:
ما می خواهيم که دولت ايران سياست های خود را درزمينه سلاح های اتمی وتروريسم مورد تجديد نظرقراردهد وبنابراين، کوشش می کنيم اين دولتی را که اهل مذاکره نيست منزوی سازيم. من نمی دانم که آيا مردم ايران می دانند يا نه هنگامی که اتحاديه اروپا کوشش می کرد که مذاکرات ديپلماتيک مسالمت آميزی با ايران به عمل آورد، ايران دراواخرماه اوت 2005 ازگفتگوها خارج شد. من نمی دانم آيا مردم ايران آگاه هستند يا نه که پرزيدنت پوتين رئيس جمهوری روسيه پيشنهاد بسيارسخاوتمندانه ای ارائه داد تا ايرانيان بتوانند به انرژی مسالمت آميزاتمی دسترسی داشته باشند واعلام آمادگی کرد که سوخت اتمی دراختيار نيروگاه های اتمی ايران بگذارد، اما دولت ايران گفت نه. بنابراين من تصورنمی کنم سئوال اين باشد که دولت ايالات متحده چه می گويد. اين دولت ايران است که هرگونه فرصتی را برای پيدا شدن يک راه حل ديپلماتيک، حتی درمورد کشورهائی مانند روسيه وچين، رد کرده است. من تصورمی کنم ايرانيان بالاخره به اين نتيجه خواهند رسيد که دولت آن ها چه برخورد نامطلوبی با اين مشکل داشته است.
