رشد جمعيت، صنعتی شدن، افزايش ميزان مصرف نفت در آسيا، و بالا رفتن بهای جهانی نفت برای بسيار از کشورهای آسيائی راه ديگری جز توسل و توسعه سايرمنابع انرژی باقی نگذاشته است.
خود رو های دولتی در مالزی بنزين گياهی که از روغن درخت نخل گرفته ميشود مصرف ميکنند. در فليپين برای توليد انرژی از تفاله های نيشکر استفاده ميشود. در چين بيش از سی ميليون نفر از مردم با استفاده از آبگرمکن های خورشيدی آب گرم خود را فراهم ميکنند و سرانجام هند با استفاده از باد، بيشترين انرژی بادی را در آسيا توليد ميکند.
با توجه به صنعتی شدن سريع بسياری از کشورهای آسيائی نياز مردم تنها با منابع متداول انرژی مانند نفت، گاز طبيعی، و ذغال سنگ بر طرف نميشود و استفاده از ساير منابع انرژی بطور فزاينده ای در حال توسعه و گسترش است.
اکثر کشورهای آسيائی برای نيازهای سوختی خود نفت از خارج وارد ميکنند که با افزايش بهای نفت مسئله مواد سوختی يکی از مشکلات عمده کشورهای آسيائی در آمده است.
بعضی از کشورهای آسيائی تلاش ميکنند انرژی اتمی را جايگزين مواد نفتی و ذغال سنگ کنند.
سازمانهای انرژی ميگويند در ده سال آينده بيشترين نيروگاهای توليد انرژی اتمی در آسيا، و بويژه در چين، هند، و کره جنوبی ساخته خواهد شد.
"اريک مارتينات" کارشناس انرژی های بازيافتی، و استاد مدعو در دانشگاه "کوئين گوا" در چين ميگويد بسياری از مردم نميدانند که چين بزرگترين سرمايه گذار توسعه توليد انرژی بازيافتی در جهان است.
با توجه به محدوديت منابع نفتی در جهان کارشناسان انرژی مصراً از کشورهای جهان خواسته اند توليدات انرژی بازيافتی خود را توسعه دهند.
