در پی درگذشت آفاق خسروی‌زند، شهروند بهائی، ۱۴ تن از زنان زندانی سیاسی در نامه‌ای با عنوان «در سوگ مادری از جنس رنج و استقامت» با خانواده او ابراز همدردی کردند.
به گفته برخی فعالان حقوق بشر، خانواده آفاق خسروی‌زند در واکنش به فشار حکومت ایران برای دفن او در خاوران اعلام کردند که پیکر او را برای «وقف یادگیری دانشجویان پزشکی» اهدا می‌کنند.
کامران رحیمیان، فرزند این شهروند بهائی، در یادداشتی اینستاگرامی دلیل این اقدام را «حفظ استقلال جامعه بهائی» و «احترام به حریم روح خاوران» ذکر کرده است.
رحیم رحیمیان، شهروند بهائی و همسر آفاق خسروی‌زند، در سال ۱۳۶۳ تیرباران شد و دو فرزند این زوج بهائی، کامران و کیوان، هم چندین بار بازداشت و زندانی شده‌اند.
این ۱۴ زندانی سیاسی زن در نامه خود که روز ۷ آبان منتشر شد، آفاق خسروی‌زند را زنی «در ستیز» با «بی‌عدالتی و خشونت» و «ضعف و زبونی» و زندگی او را «سراسر استقامت» توصیف کرده‌اند.
این ۱۴ زندانی سیاسی زن با کیوان رحیمیان، فرزند زندانی آفاق خسروی‌زند، و دیگر سوگواران درگذشت این شهروند بهائی ابراز همدردی کرده‌اند.
امضاکنندگان این نامه مهوش ثابت، فریبا کمال‌آبادی، نرگس محمدی، گلرخ ایرایی، سپیده کشاورز، مهوش عدالتی، سپیده قلیان، فائزه هاشمی، ناهید تقوی، شکیلا منفرد، محبوبه رضایی، رضوانه خان بیگی، زهرا توحیدی، و هدا توحیدی هستند.
کیوان رحیمیان، از اساتید دانشگاه مجازی بهائیان ایران، که پیشتر هم سابقه تحمل حبس داشته در ۲۷ تیر سال جاری در تهران بازداشت و در زندان اوین محبوس شده است.
به گزارش کانال تلگرام «منشور آزادی، رفاه، برابری»، دفن پیکر شهروندان بهائی در گورستان خاوران «از دو سال پیش با وجود مخالفت جامعه بهائی» ادامه داشته و «هدف جمهوری اسلامی» از این اقدام «نابودی سند جنایت کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی در سال ۶۷ است که در گورهای دسته جمعی در خاوران دفن شده‌اند.»
بنا بر این گزارش، «خانواده‌های خاوران بارها نسبت به این اقدام اعتراض کرده و آن را محکوم کرده‌اند» و از جمله «در اردیبهشت ۱۴۰۲ جمعی از خانواده‌های خاوران در داخل با انتشار نامه‌ای این حرکت را محکوم کردند و خواستار توقف تلاش حکومت برای نابودی آثار جنایت در خاوران شدند.»
در این گزارش تاکید شده است که این روند «در گورستان‌های مشابه در شهرهای دیگر ایران مانند تبریز، مشهد، اهواز، و آمل نیز» جریان دارد.
فرهاد ثابتان، سخنگوی جامعه جهانی بهائیان، محرومیت بهائیان در ایران «از تقریبا همه حقوق مدنی و شهروندی‌شان» و این که حتی پس از مرگ هم «به آنها اجازه کفن و دفن داده نمی‌شود» را مسئله‌ای نگران‌کننده دانست.
