یادداشتی در واشنگتن تایمز از جوزف دِترانی*
ادعای کره شمالی مبنی بر این که برنامه موشکی و هسته ای اش واکنشی به اقدامات خصمانه آمریکا و مانورهای نظامی مشترک برای تغییر رژیم در پیونگ یانگ است، فقط بهانه ای برای توجیه ادامه برنامه های نظامی به منظور رسیدن به جایگاه یک قدرت هسته ای است. خواستی که پیونگ یانگ از دهه شصت میلادی دنبال کرده است.
دلایل قانع کننده ای وجود دارد که کره شمالی نباید به عنوان یک کشور مسلح به جنگ افزار هسته ای پذیرفته شود. این مهم کره جنوبی، ژاپن، تایوان و دیگر کشورهای شرق آسیا را فارغ از تعهد بازدارندگی هسته ای آمریکا به سوی ساخت جنگ افزار هسته ای سوق داده و مسابقه تسلیحات هسته ای راه خواهد افتاد. این احتمال وجود دارد که کره شمالی مانند نمونه رآکتور سوریه جنگ افزار هسته ای یا مواد هسته ای را به یک کشور یاغی یا سازمانی تروریستی بفروشد.
اگر ما و کره شمالی با هم حرف نزنیم و اگر پیونگ یانگ به پرتاب موشک و آزمایش های هسته ای ادامه بدهد، مناقشه نظامی عمدی یا سهوی در شبه جزیره کره یک احتمال واقعی خواهد شد.
هدف فوری ما باید مباحثات بدون پیش شرط و بازگشت به مذاکرات چند جانبه باشد. این امر پیشرفت برنامه هسته ای و موشکی کره شمالی را متوقف کرده و نگرانی های امنیتی کره شمالی از جمله یک معاهده صلح نهایی و کاستن از مانورهای نظامی مشترک را مورد رسیدگی قرار می دهد. در مقابل کره شمالی مانند تعهدات بیانیه مشترک سال ۲۰۰۵ با عاری سازی کامل، قابل تایید و بدون بازگشت شبه جزیره کره از جنگ افزار هسته ای موافقت می کند. این روند ممکن است سال ها به درازا بکشد، اما ارزش آن را دارد.
اگر کره شمالی از ورود به این مباحثات سر باز زده و به ادامه آزمایش های موشکی و هسته ای اش ادامه بدهد، آن موقع ایالات متحده و متحدانش باید به سیاست مهار سفت و سخت و بازدارندگی به همراه استقرار موشک های دفاعی مضاعف، ارتقاء رزمایش های مشترک با کره جنوبی و ژاپن و تحریم های قوی تازه ادامه بدهند. اگر کره شمالی به مباحثات محتوایی با آمریکا پا بگذارد این کارها ضرورت نخواهد داشت.
* نماینده ویژه پیشین آمریکا در مذاکرات با کره شمالی
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
