آندرو فریمن، تحلیلگر سیاسی - واشنگتن
سفر نیکی هیلی، سفیر ایالات متحده در سازمان ملل متحد به وین و دیدارهایی که با رئیس آژانس بین المللی انرژی اتمی یوکیا آمانو و کارشناسان امور اتمی در آن نهاد بین المللی داشت، توجه جهانی را برانگیخت. بسیاری از کارشناسان آمریکایی احتمال می دهند که ایران واقعیات زیادی را در مورد فعالیت های اتمی خود پنهان نگاه می دارد و در عین حال، همان تعداد گزارش هایی را نیز که به آژانس ارائه می دهد، پرده پوشی می شود و به صورت کامل به آگاهی کشورهای عضو آژانس و به ویژه اعضای شورای حکام آن قرار نمی گیرد.
از هنگامی که پرزیدنت ترامپ وارد کاخ سفید شده، این اتهام نیز علیه ایران مطرح است که با گسترش بخشيدن به توان موشکی، خود را برای روزی آماده می سازد که تعهداتش در چارچوب برجام پایان گیرد، و یا به علتی برجام باطل شود وایران فعالیت های اتمی را از سر گیرد.
کره شمالی می تواند نمونه خوبی برای توجیه نگرانی های بین المللی در برابر رفتارهای ایران باشد و سوء ظن های ایالات متحده در این رابطه را تقویت می بخشد.
ولی در حالی که رژیم کمونیستی کره شمالی، صنایع موشکی و اتمی را برای حفظ موجودیت خود می خواهد، رژیم ايران روزى به دست گرفتن رهبری جهان اسلام را در سر می پروراند و «مبارزه با استکبار جهانی» و نابودی اسرائیل را طلب می کند و بر این باور است که با مسلح شدن به جنگ افزارهای کشتار همگانی، می تواند به این اهداف نزدیک شود.
حمایت از گروه های ترور اسلامی، همراه با ادامه برنامه های موشکی و حفظ توان بالقوه برای بازگشت به تولید سلاح هسته ای، ترکیب خطرناکی را ایجاد می کند که دولت جدید ایالات متحده از نخستین روز آغاز کار خود از خطرات فاجعه بارش سخن گفته و خواهان پایان بخشیدن به آن شده است.
نیکی هیلی در بیانیه ای که روز پنجشنبه ٩ شهریور در سازمان ملل انتشار داد، به از سرگیری همکاری های گسترده تروریستی بین جمهورى اسلامی با حماس اشاره کرد و با استناد به سخنان اخیر محمد یحیی السنوار سرکرده حماس در غزه نوشت: «یک بار دیگر ایران از چهره واقعی خود پرده برداشت» و افزود: «حکومت ایران باید تصمیم بگیرد که آیا می خواهد عضو مسوولیت پذیر جامعه بین المللی باشد و یا نقش سرکردگی گروه های ترور جهادی را ایفا کند. این هر دو، در یک چارچوب نمی گنجد».
جمهورى اسلامی و نهادهای وابسته به آن در جهان (و از جمله در ایالات متحده) ادعا می کنند که پرزیدنت ترامپ در پی بهانه ای برای باطل کردن برجام است. ولی دیدگاه دولت واشنگتن آن است که حتی اگر ایران «از نظر فنی» برجام را رعایت می کند، ولی «روح برجام را با برنامه های موشکی گسترده خود نقض کرده است.»
برخلاف ادعای ایران، «برجام» تنها یک «توافق فنی» نیست، بلکه هدف از آن رسیدن به راهکاری برای سلب این امکان بوده که ایران بتواند با توان موشکی و اتمی، کشورهای دور و نزدیک را مورد تهدید قرار دهد و به کلاشی بپردازد.
این خطر، «فنی» نیست، بلکه جنبه «نظامی، امنیتی و سیاسی» دارد و حتی در مورد برخی کشورها «خطر موجودیتی» محسوب می شود. هدف دولت جدیدامريكا خنثی کردن این خطر برای امنیت خویش و دیگر کشورهای جهان است.
باز هم باید به نمونه کره شمالی و خطرات آن نگریست. دنیا نباید اجازه دهد که ایران به این مرحله برسد، و امريكا خود را در این راستا مسوول احساس می کند و به آن عمل خواهد کرد.
ایران ادعا می کند که برای حفظ امنیت مردم کشور و تمامیت ارضی ایران زمین، به توان موشکی (و اتمی؟) نیاز دارد. ولی آیا موشک هایی که به اروپا و دیگر کشورهایی می رسد که با ایران مرز مشترک ندارند، می توان به این هدف یاری برساند؟
آیا بمب اتمی و توان گسترده موشکی کره شمالی، موجب «امنیت» مردم آن کشور شده، و یا به عکس این امنیت را کاملا از میان برده است؟
آیا خود رژيم ایران نیست که کشورهای دیگر را به نابودی تهدید می کند و به فعالیت های تخریبی در کشورهای دور و نزدیک می پردازد تا امنیت و ثبات آن جا را مختل کند – به این آرزو که خود بتواند خلاء به وجود آمده را پر کند؟
در مجموع، همه شبکه های موشکی ايران، نه تنها امنیت ایران و مردم آن را افزایش نمی دهد، بلکه آن ها را بیش از پیش به خطر می اندازد – زیرا کشورهایی که امنیت خود را از این تجاوزکاریایران در خطر می بینند، ممکن است به اقدامات پیشگیرانه دست بزنند.
تحریم های بین المللی علیه یک رژيم فتنه گر (همان گونه که در مورد کره شمالی شاهد آن هستیم) موجب فقر مردمان آن کشور می شود. اختصاص دادن بودجه های کلان به اجرای برنامه های موشکی و اتمی، از بودجه رفاه و آسایش مردم کشور هزینه می شود.
بنابراین، تلاش آمريكا و دیگر کشورها برای مهار کزدن این ماجراجویی های ايران ، بیش از هرچیز دیگر به سود ملت ایران وسرزمین ایران است.
خواسته ایالات متحده مبنی بر این که باید پایگاه های نظامی ایران نیز در چارچوب نظارت آژانس بین المللی قرار گیرد، یک خواست کاملا منطقی و هوشیارانه است. زیرا تجربه سال های گذشته نشان می دهد که همه تلاش های اتمی و موشکی رژیم ایران در این پایگاه ها انجام می گیرد – که اگر به بازرسان آژانس اجازه ورود داده نشود، عمدۀ برنامه های تسلیحاتی (موشکی و اتمی) رژیم ایران از دید آنان پنهان خواهد ماند.
نمونه این مراکز نظامی منطقه وسیع «پارچین» است که ایران قاطعانه از ورود بازرسان به آن جا جلوگیری می کند و این در حالی که حتی خبرگزاری «ایسنا» درباره آن نوشت: «صنایع مهم دفاعی ایران در این مجموعه، همراه با نگاهداری ذخایر موشک و دیگر مهمات، موجب شده که کارشناسان بین المللی آن را جزو تاسیسات راهبردی نظام (ایران) تلقی کنند». (ایسنا، اول مهرماه ۱۳۹۳– کد خبر: ۹۳۰۷۰۱۰۰۵۵۳)
ایسنا در این گزارش مشروح، تلویحا تائید کرد که بخش مهمی از فعالیت های اتمی نیز در پارچین صورت می گیرد.
یادآوری می شود که سیزده سال پیش انفجار مشکوکی در پارچین رخ داد که ایران هرگز به بازرسان بین المللی اجازه بازدید از آن جا را (با این ادعا که پارچین یک منطقه نظامی است) نداد و این در حالی که سازمان های اطلاعاتی جهانی حتم دارند که این انفجار هنگام آزمایش دستگاهی برای مهار کردن مرحله اول انفجار اتمی در یک محفظه بسیار بزرگ رخ داده است. چنین آزمایشی برای ساخت چاشنه انفجاری بمب هسته ای بسیار ضروری است.
تا چند هفته دیگر سیاستمداران ارشد و کارشناسان امور اتمی و تسلیحاتی ایالات متحده در واشنگتن گرد می آیند که همه این جنبه های برجام و دیگر فعالیت های «دفاعی» ایران را مورد بررسی قرار داده و سیاست آینده ایالات متحده در قبال آن را مشخص سازند.
