اولین باری که من جیسون رو تو برنامه خبری دیدم، اجلاس کشورهای اکو در تهران بود. زمان محمود احمدی نژاد.
اون وقتها برای روزنامه سان فرانسیسکو کرونیکل کار می کرد. خودش متولد همون شهره.
خیلی خبرنگار آرامیه. خصلتش اینطوریه.
تا ازش چیزی نپرسی، مساله ای رو مطرح نمی کنه. اون روز خوب تو خاطرم مونده. اسمشو روی کارت شناسایی که برایمون حراست مراسم صادر کرده بود اشتباه نوشته بودند. نوشته بودند: "جیمسون" رضائیان. خلاصه شاید این اشتباه موجب شد بچه ها دور و برش بیشتر بچرخند و حتی خبرنگار شبکه خبر بخواد ازش درباره ایران سئوال کنه! البته جیسون همیشه با صدای کمی بلندتر از صدای معمولیش می گفت که من ایرانیم!
ایران را خیلی خیلی دوست داشت و مطمئنم همین الان هم اگر ازش سئوال بشه، یعنی بعد از گذران یکسال در زندان بدشهرت اوین که پنج ماهش رو انفرادی گذرانده بود، باز هم می گه که ایران را دوست داره و از عشقش به ایران کم نشده است.
جیسون فارسی رو تو ایران یاد گرفت. لهجه غلیظ آمریکایی همواره چاشنی صحبتهاش بود. جیسون سال ۲۰۱۲ کارش رو با واشنگتن پست شروع کرد و تقریبا همون سال با یگانه صالحی ازدواج کرد.
یگانه پیش از کار برای روزنامه انگلیسی زبان اماراتی نشنال، با سایت خبری بلومبرگ همکاری می کرد.
تعداد خبرنگارانی که برای رسانه های خارجی تو تهران کار میکردند، در زمان احمدی نژاد به حد اقل رسیده بود.
خوب با سپاس از احمدی نژاد.
این زوج خبرنگار تو برنامه های خبر مکمل همدیگر بودند. یگانه بیشتر سوالات را از مقامات ایرانی که یا انگلیسی بلد نبودند و یا نمی خواستند صحبت کنند می پرسید.
من خودم سه بار اوین رفتم. دوبار با چشمان باز و یک بار با چشمان بسته.
"پذیرش در اتاق اختصاصی اوین هیچ دوست داشتنی نیست. مخصوصا اگر اتاق اختصاصی دستشویی نداشته باشد."
یکسال وقت کمی نیست. تو این مدت توافق اتمی حاصل شد. اما جیسون و یگانه هنوز دربند فرآیند قضایی مبهم هستند. در بند مقاماتی که حاضر نیستند واقعیت بی گناهی این دو را اذعان کنند.
به قول برادر بزرگتر جیسون، علی، قوه قضاییه ایران باید با آزادی برادرش پایانی به طنز دادرسی در این کشور بدهد.
