نوشتن خاطرات امری برازنده است.
بویژه خاطرات خبرنگاران. زیرا این عده خبر مخابره می کنند و از اینکه خود خبر شوند فاصله می گیرند.
چهار خبرنگار زن که برای رسانه های خارجی در ایران کار می کردند، خاطرات خود را پس از خروج از ایران منتشر کردند.
من هم جزو عده ای از محدود خبرنگارانی بودم که با رسانه های خارجی و با مجوز اداره کل رسانه های خارجی وزارت فرهنگ و ارشاد در ایران فعالیت می کردم.
خانم معاونی از بقیه پر کارتر است و دو کتاب درباره تجربیاتش از ایران نوشته است.
ابتدا کتاب رژلب جهاد و چند سال بعد ماه عسل در تهران را نوشت.
وی در ترجمه یکی از کتابهای خانم شیرین عبادی اولین زن برنده نوبل صلح همکاری داشته است.
در این بین خانم نوایی ایرانی- بریتانیایی است و کتابش – شهر دروغ - درباره تجربیاتش در ایران نیست، بلکه مجموعه ای از داستانهای کوتاهی است که رویدادهایشان به بخش جنوبی و یا شمالی بلندترین خیابان تهران و شاید خاورمیانه – خیابان ولی عصر – مرتبط است.
خانم صابری، بیش از ۱۰۰ روز را در زندان اوین سپری کرد. به جاسوسی متهم شد . کتابش به رویدادهای زندانی و هم بندیهایش می پردازد.
جدیدترین کتاب را خانم فتحی به رشته تحریر در آورده است.
وی در کتابش علاوه بر اینکه راوی تحولاتی که منجر به خروجش از ایران شد، کمی به تاریخ معاصر ایران، یعنی وقایع انقلاب ۱۳۵۷ پرداخته است.
متاسفانه همه این کتابها به انگلیسی نگاشته شده اند. اما بدون در نظر گرفتن توان زبان انگلیسی خوانندگان، تورق و خواندن آن توصیه می شود.
