یکی از بزرگترین چالشهای فعالیت در عرصه فرهنگ در یک رسانه، سلیقه های متفاوت مخاطبان است. از زمانی که بعنوان تهیه کننده برنامه های هنری در صدای آمریکا فعال هستم ، همیشه با این داستان مواجه بودم. طبیعی است که هر بیننده ای دوست داره هنرمند یا خواننده محبوبش به برنامه دعوت بشه یا مثلا موزیک ویدئوی او را پخش کنیم، ولی مشکل اینجاست که گروهی از این دوستان بدون در نظر گرفتن سلیقه سایر بیننده ها، مخالف گفتگو با هنرمندان دیگه هستند، یعنی به باور آنها هنرمندی را که دوست ندارند نباید به برنامه دعوت کرد.
در حالت عادی اعتراض می کنند که چرا فلان خواننده به برنامه دعوت شده و با ذکر دلایلی منطقی و یا غیرمنطقی خواستار حذف کامل هنرمند مربوطه از برنامه می شوند. حالا اگر به هر علتی از طرف خوششون نیاد و یا به قول معروف با او حال نکنند، وضع بدتر هم میشه، یعنی با حمله به طرف انواع و اقسام برچسبهای اخلاقی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی را هم نثارش می کنند و خلاصه مجری و تهیه کننده برنامه هم میشه شریک جرم گناهانی که نه جایی تأیید شده و نه سند و مدرکی درباره آنها وجود داره، یعنی به دلیل دعوت از هنرمندی که این عزیزان به هر علتی دوست ندارند در فهرست بدها قرار می گیریم.
در اوایل کار هضم این قضیه برام مشکل بود و از برخی از اظهارنظرها و یا پیامهای بیننده ها ناراحت میشدم، ولی الان مشکلی با این موضوع ندارم، یعنی قبول کردم که این هم بخشی از کار ماست و باید با آن کنار آمد، از طرفی هیچ وقت نمیشه همه را راضی کرد و خلاصه همیشه نظرهای منفی و انتقادی هم وجود دارد. البته من مشکلی با انتقاد سازنده ندارم و همواره از آن استقبال کردم، منظورم گروهی هستند که بعضی وقتها کم لطفی می کنند و یا توجهی به سلایق و علایق سایرین ندارند.
خوشبختانه در طول این سالها بخش عمده ای از بیننده ها با رویکرد ، معیارها و چهارچوب حرفه ای صدای آمریکا آشنا شدند، در برنامه هایی که دارم ضمن گفتگو با ستاره های مطرح و مشهور ایرانی، فرصتهای زیادی را هم در اختیار هنرمندان جوان ، نوکار و گمنام قرار دادم، خلاصه با هر کسی که حرفی برای گفتن داشته مصاحبه کردم، و این رویه ای است که در آینده همچنان ادامه خواهم داد، وظیفه ما آگاهی رسانی و برقراری ارتباط میان هنرمند و مخاطب است ، ولی قضاوت گفتار و سنجش عملکرد آنها با بیننده هاست.
سالها پیش در یک رادیویی در لس آنجلس کار می کردم، مجری و تهیه کننده یک برنامه فرهنگی و هنری بودم، در این رسانه گروهی از چهره های مطرح رادیو و تلویزیون ایران هم فعالیت داشتند، از جمله تورج فرازمند که پیش از انقلاب از مدیران ارشد تلویزیون ملی ایران بود. خاطرات خوش زیادی از آقای فرازمند دارم که شاید در آینده درباره آنها صحبت کنم، ولی یک روز حرف جالبی زد که هنوز در ذهنم هست، شنونده ای زنگ زده بود و انتقاد میکرد که چرا فلانی را به برنامه دعوت کردید و کلی ایراد از مهمان برنامه گرفت، تورج فرازمند توضیحاتی داد ولی آن شنونده محترم باز هم قانع نشد، خلاصه دقایقی این بحث و گفتگو ادامه داشت و در پایان تورج فرازمند گفت:
"دوست عزیز گیرنده شما دکمه ای داره که می تونید با فشار دادنش رادیو را خاموش کنید و از شنیدن صحبتهای مهمان برنامه عذاب نکشید، بالاخره در یکی از سیصد و شصت و پنج روز سال مهمانی در برنامه خواهیم داشت که شما دوست دارید و از شنیدن نظراتش لذت میبرید، ازتون دعوت می کنم شنونده آن برنامه باشید."