از وقتی که قرار شد صفحه بلاگ وبسایت صدای آمریکا راه اندازی بشه و چند نفر از ما که انتخاب شدیم مطالبمون رو اونجا منتشر کنیم، خیلی فکر کردم که از بین این همه موضوعی که می شه راجع بهش حرف زد، کدوم رو انتخاب کنم. چون این اولین باریه که دارم این کار رو می کنم، وسواس زیادی برای انتخاب موضوع پیدا کردم.
جدای از این کلنجاری که سر موضوع داشتم، یه دفعه متوجه شدم که ذهنم بیشتر به موضوع های جدی و غمگین می ره. و بعد این سوال اساسی برام پیش اومد که واقعا چرا؟ چرا ما حتما باید درباره خبر، اون هم خبرهای سخت حرف بزنیم؟ قبول دارم که حرفه آدم بر افکارش تاثیر می ذاره اما راستش به اندازه کافی با هم اینطوری ارتباط داشتیم و داریم .
همیشه یه استودیویی هست، یه دوربین و یه لباس رسمی. شما منو می بینید اما من نه. من با شما با جمله های بیشتر رسمی حرف می زنم و خوب متکلم وحده هم که هستم. فکر می کنم این صفحه ی بلاگ در وب سایت صدای آمریکا می تونه محفلی باشه که ما با هم گپی بزنیم ، مطالبمون رو با هم در میون بذاریم و چه دیدید! شاید این صفحه از فیسبوک برای ارتباط ما با هم، بیشتر به درد خورد.
من برای شما از داستان هام می گم، شما هم بگین چی فکر می کنین و چی می خواین بدونین و خلاصه به امتحانش حسابی می ارزه.