تهيه منزل آخرت حتی برای ۴۰ ميلياردر هنگ کنگی هم کار آسانی نيست، چه رسد به مردم عادی.
کمبود زمين در اوايل دهه ۱۹۷۰ ميلادی دولت هنگ کنگ را مجبور کرد ساختن گورستان های دايمی را ممنوع اعلام کند، و به گورستان های عمومی ابلاغ شد که که از آن پس بايد اطمينان حاصل کنند که اجساد دفن شده پس از ۶ سال بيرون آمده و سوزانده شوند تا جا برای دفن اجساد جديد تر باز شود.
به گزارش خبرگزاری رويترز، اين سیاست چندان تاثيری بر کمبود قبر در شهری که ۴۰ هزار نفر هر سال در آن بدرود حيات می گويند نداشته است.
برخی از مردگان اگر شانس بياورند و اقوامشان بقايای عزيز ديگری را پيش از موعد بيرون آورده و بسوزانند، جا باز می شود تا طبق يک سيستم قرعه کشی به برنده واگذار شود، اما مقبره های باز که به اين صورت با قرعه کشی واگذار می شوند هر چند سال يک بار در دسترس قرار دارند و پاسخگوی تقاضا نيست.
تنها راه دیگر این است که اگر متوفی عضو کلیسايی باشد که قبرستان خصوصی دارد، در صورتی که مقبره ای در آن قبرستان وجود داشته باشد، که به ندرت اتفاق می افتر، آن مقبره تقريبا به قيمت ۴۰۰ هزار دلار در اختيار متوفی قرار می گيرد.
مدير يک موسسه به خاکسپاری و تدفين به خبرگزاری رويترز گفت، «مردم حتی اگر همه پول دنيا را هم داشته باشند نمی توانند در هنگ کنگ مقبره داشته باشند. حکومت نه تنها مجبور است فکری برای اسکان مردم زنده بکند، بلکه بايد برای جا دادن مردگان هم طرحی داشته باشد.»
در هنگ کنگ که ۷۰ ميليون نفر فقط ۳۰ درصد زمين را اشغال کرده اند، عدم تخليه مقبره پس از ۶ سال به معنی اين است که دولت جسد را از خاک در آورده و می سوزاند و خاکستر آن را در گورهای جمعی نگاهداری می کند.
در حالی که اين سیاست موجب افزایش شمار جسد سوزی شده است (۹۰ درصد مردگان شهر در سال ۲۰۱۳ ميلادی سوزانده شدند، که نسبت به سال ۱۹۷۵ ميلادی ۳۸ درصد افزايش داشت) سوزاندن مرده به هیچ وجه پاسخ برای کسانی که به دنبال مقبره و استراحتگاه ابدی اند نيست.
کمبود زمين در اوايل دهه ۱۹۷۰ ميلادی دولت هنگ کنگ را مجبور کرد ساختن گورستان های دايمی را ممنوع اعلام کند، و به گورستان های عمومی ابلاغ شد که که از آن پس بايد اطمينان حاصل کنند که اجساد دفن شده پس از ۶ سال بيرون آمده و سوزانده شوند تا جا برای دفن اجساد جديد تر باز شود.
به گزارش خبرگزاری رويترز، اين سیاست چندان تاثيری بر کمبود قبر در شهری که ۴۰ هزار نفر هر سال در آن بدرود حيات می گويند نداشته است.
برخی از مردگان اگر شانس بياورند و اقوامشان بقايای عزيز ديگری را پيش از موعد بيرون آورده و بسوزانند، جا باز می شود تا طبق يک سيستم قرعه کشی به برنده واگذار شود، اما مقبره های باز که به اين صورت با قرعه کشی واگذار می شوند هر چند سال يک بار در دسترس قرار دارند و پاسخگوی تقاضا نيست.
تنها راه دیگر این است که اگر متوفی عضو کلیسايی باشد که قبرستان خصوصی دارد، در صورتی که مقبره ای در آن قبرستان وجود داشته باشد، که به ندرت اتفاق می افتر، آن مقبره تقريبا به قيمت ۴۰۰ هزار دلار در اختيار متوفی قرار می گيرد.
مدير يک موسسه به خاکسپاری و تدفين به خبرگزاری رويترز گفت، «مردم حتی اگر همه پول دنيا را هم داشته باشند نمی توانند در هنگ کنگ مقبره داشته باشند. حکومت نه تنها مجبور است فکری برای اسکان مردم زنده بکند، بلکه بايد برای جا دادن مردگان هم طرحی داشته باشد.»
در هنگ کنگ که ۷۰ ميليون نفر فقط ۳۰ درصد زمين را اشغال کرده اند، عدم تخليه مقبره پس از ۶ سال به معنی اين است که دولت جسد را از خاک در آورده و می سوزاند و خاکستر آن را در گورهای جمعی نگاهداری می کند.
در حالی که اين سیاست موجب افزایش شمار جسد سوزی شده است (۹۰ درصد مردگان شهر در سال ۲۰۱۳ ميلادی سوزانده شدند، که نسبت به سال ۱۹۷۵ ميلادی ۳۸ درصد افزايش داشت) سوزاندن مرده به هیچ وجه پاسخ برای کسانی که به دنبال مقبره و استراحتگاه ابدی اند نيست.