به فاصله چند چهارراه از کاخ سفید، باشگاه شبانه همیلتون علاقمندان موسیقی را از سراسر آمریکا و سراسر جهان به سوی خود می کشد برای تماشای بزرگترین هنرمندان موسیقی اصیل آمریکا، از بنیانگذاران انواع راک و بلوز گرفته تا هنرمندان جوان تری که تحولات تازه موسیقی جاز را شکل می بخشند.
موسیقی آمریکا، ترکیبی از جاز و بلوز و موسیقی محلی مهاجران اولیه، به شکل های مختلف در موسیقی امروز تجلی پیدا می کند. در مجموعه زنده در باشگاه همیلتون، با اساتید انواع این موسیقی آشنا می شویم، از موسیقی جاز گرفته تا موسیقی بلوز و راک اصیل.
برنامه تازه تلویزیون صدای آمریکا، «زنده از همیلتون» برگزیده ای از اجراهای فراموش نشدنی هنرمندان رشته های گوناگون موسیقی اصیل آمریکا را از باشگاه پیشرفته جاز در نزدیکی کاخ سفید، به خانه های تماشاگران در سراسر ایران می آورد. در این برنامه ها، با موسیقی دانان و نوازندگان چیره دستی آشنا می شویم که پایه های موسیقی مردمی و رایج امروز را بنا کردند یا با نوآوری خود، روی پایه های اصیل، بناهای رفیع جدید می سازند.
جای جای در این برنامه، نکته هائی از خود این هنرمندان قدیمی گنجانده شده، که به گنجینه عمیق خاطرات خود دست می یازند و همچنین از موسیقی شناسان برجسته شهر، در باره کار آنها، می شنویم.
کوارتت دیوید سنچز: جاز مدرن
نخستین برنامه که پنجشنبه ۸ فروردین ساعت ۱۲ شب پخش می شود (به جای شباهنگ) اختصاص دارد به معرفی دیوید سنچز، David Sanchez نوازنده ۴۴ ساله ساکسیفون تنور، زاده پورتوریکو است. سنچز یکی از برجسته ترین هنرمندان جاز امروز است، شیوه خاص نواختن او، ترکیبی از سرعت و دقت و خونسردی و اعتماد به نفس را منتقدها ستایش کرده اند. سنچز، هر چند تباری لاتینی دارد، و زاده پورتوریکو است، اما لزوما جاز لاتین نیست، هر چند گاهی ریتم های آشنای لاتینی را در پس زمینه ساکسیفون او می شنویم اما موسیقی او را هنرشناسان ادامه راه بدعت گذاران نسل های پیشین می دانند، به خصوص هنرمندانی نظیر مایلز دیویس و جان کولترین.
سنچز بعد از انتشار آلبوم های متعددی حاوی تعبیر شخصی و بدعت آمیزش از موسیقی آمریکای لاتین (به خصوص برزیل در آلبوم Coral)، حدود دو سال است که با کوارتت یا چهارگانه تازه خود تور می رود.
موسیقی سنچز در ده سال اخیر، ترکیبی بوده از ضربآهنگ های آفریقائی – لاتینی، که برخلاف جاز منتسب به نوازندگان آمریکای لاتین، در آن غلظت هارمونیک خط اصلی جاز مدرن، ملهم از موسیقی کلاسیک پیشتاز اروپائی، قابل تشخیص است، تا جائی که نمی توان او را در طبقه بندی جاز لاتین، یا «افرو لاتین» قرار داد.
کار سنچز با گروه جدیدش، متشکل از نوازندگان برجسته و هم عصرش را «بن ردکلیف،» منتقد جاز روزنامه نیویورک تایمز، تنها راه نظاره مهارت و کمالی می داند که او بعد از دو دهه، به آن دست یافته است.
از آنجا که دیوید سنچز در دو سال اخیر، آلبومی از صدای جدید موسیقی اش، بیرون نداده، اجراهای زنده او در باشگاه همیلتون واشنگتن، فرصت یگانه ای است برای شنیدن تحول کار این هنرمند، و موسیقی تازه او، که منتقدها آن را در مقایسه با کارهای قبلی اش، درونی تر و غریزی تر توصیف کرده اند. امتیاز سنچز، تون، یا لحن خاص نوازندگی اوست، لحنی قوی، تیره و محزون.
برادران اسپامپیناتو
Spampinato Brothers
پنجشنبه ۱۵ فروردین، ساعت ۱۱ شب، از تلویزیون صدای آمریکا
هنرمندان کهنه کار موسیقی راک معاصر، برادران اسپامپیناتو، حدود ده سال است که با گروه جدیدشان تور می روند، اما هنرشناسان این دو برادر، به خصوص جوئی اسپامپیناتوی ۶۵ ساله را به خاطر سهمی که ۴۰ سال پیش در شکل بخشیدن به موسیقی گروه NRBQ ایفا کرد می شناسند.
جوئی اسپامپیناتو و برادرش جانی، ایتالیائی تبار و زاده محله بروکلین نیویورک هستند، اما در دهه ۱۹۶۰ به کالیفرنیا رفتند تا با گروه های اصیل و ریشه ای آن دوره، از جمله NRBQ کار کنند. جوئی سی سال با گروه بنیادی NRBQ کار کرد و در تمام آلبوم های پرفروش آنها، گیتار بیس زد. جانی اسپمپیاتو، نوازنده گیتار هم ده سال از ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۴ با گروه NRBQ کار می کرد.
در میانه دهه ۱۹۶۸ هنگامی که موسیقی پاپ نوین به پسزمینه فعالیت های اجتماعی و سیاسی ضد جنگ و جنبش مقاومتی بازگشت به اصل «هیپی ها» شکل گرفت، گروه NRBQ از پیشتازان شاخه ای از موسیقی راک امروز بود که در آن الهام هائی از موسیقی فولکوریک سفیدپوست های اروپائی تبار با شیوه های نواختن گیتار به سبک بلوز در هم آمیخت. در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ جوئی اسپامپیاتو نه تنها از ترانه سازان برجسته روز تبدیل شد بلکه صدای خاص گیتار باس او، که یادآور صدای کنترباس بود، او را به عنوان یکی از نوازندگان چیره دست موسیقی راک اصیل، تثبیت کرد. بنابراین، گیتار باس جوئی اسپمپیناتو، علاوه بر موسیقی راک آن زمان، هم در میان نوازندگان جاز جای داشت هم در کنار نوازندگان موسیقی بلوز.
در اواخر دهه ۱۹۶۰، گروه های موسیقی راک، مثل Cream و Rolling Stones صدای موسیقی بلوز اصیل سیاهان آمریکا را با افزودن ملودی های جدید و اشعار باب روز، در میان شنوندگان جوان سراسر جهان رواج دادند. کیث ریچاردز که گیتارنوازی خاص اش را از نوازندگان پیشگام سیاهپوست موسیقی بلوز نظیر «مادی واترز» یاد گرفته بود، از جوئی اسپامپیناتو دعوت کرد که در گروهی که با «چاک بری» برای تجلیل از بلوز ریشه ای و اصیل تشکیل داده بود، گیتار باس بزند. ریچاردز بیست سال بعد، در اوج شهرت جهانی اش در آغاز دهه ۱۹۹۰، هنگامی که سروصدای فروپاشی رولینگ استونز بالا گرفته بود، در شکل بخشیدن به آلبوم های شخصی ای که بدون رولینگ استونز بیرون داد، با جوئی اسپامپیناتو همکاری کرد.
علاوه بر چاک بری و کیث ریچارد، جوئی اسپامپیناتو، همچنین با هنرمند برجسته بلوز راک، از جمله اریک کلپتون هم کار کرده، و هنرمندانی مثل بانی ریت، شیکینگ استیونز و خیلی های دیگر، اجراهای خودشان از ترانه های پرفروش جوئی بیرون داده اند.
بعد از تقریبا چهل سال کار با گروه NRBQ جوئی اسپمپیناتو گروه خودش را به وجود آورد، همراه با برادرش، گیتاریست و خواننده جانی اسپمیناتو، و دو نوازنده کهنه کار دیگر. جانی در این سالها در شهر نشویل بود، مشغول ترانه سازی و همکاری با هنرمندان برجسته موسیقی کاونتری، که مرکز آن در نشویل است.
حالا در اوج مهارت اش در نوازندگی گیتار، تمرکز جوئی اسپامپیناتو، بر تور رفتن و اجراهای زنده ترانه های قدیمی خودش و برگزیده ترانه های کلاسیک بلوز و بلوز راک چهل پنجاه سال اخیر است که در فرهنگ عامه ریشه دوانده اند و شنوندگان با آنها آشنا هستند.
از جاذبه های تماشای برادران اسپمپیناتو، رابطه صمیمانه وگرمی است که با یکدیگر و با تماشاگر برقرار می کنند. در اجرای زنده در باشگاه همیلتون که ۱۵ فروردین ساعت ۱۱ شب، از صدای آمریکا پخش می شود، گروه برادران اسپمپیناتو جوئی و جانی، با اجرای برگزیده ای از ترانه های قدیمی و جدید شان، دلیل ماندگاری خودشان و علت محبوبیت موسیقی بلوز راک را بار دیگر به ما یادآوری می کنند.
موسیقی گاسپل به رهبری استنلی ترنستون
پنجشنبه ۲۲ فروردین، ساعت ۱۱ شب، از تلویزیون صدای آمریکا
موسیقی گاسپل یکی از شاخه های موسیقی اصیل آمریکا است، ملهم از سرودهای مسیحی مهاجران اروپائی در ترکیب با ضرباهنگها و ملودی هائی که نسل های پیاپی بردگان سیاهپوست با خود از آفریقا به قاره جدید آوردند. ریشه موسیقی ای که امروز به نام «گاسپل» شناخته می شود، به قرن هفدهم میلادی باز می گردد، در همسرائی های مذهبی بردگان و سرودهای کار آنها. در گاسپل سیاهان، سبک فراخوان و پاسخ، از آئین های قبایل سیاهپوستان می آید و موسیقی مردمی، یا فولکلوریک که تاکیدش بر مشارکت و همصدائی و هم آوائی گروهی است. ریشه خیلی از ستارگان پاپ امروز در موسیقی کلیسائی سیاهان و موسیقی گاسپل است.
بسیاری از برجسته ترین هنرمندان موسیقی پاپ و ریتم اند بلوز امروز، کار خود را با خواندن گاسپل در کلیساها آغاز کردند.
رهبر گروه کر استنلی ترستون، از موسیقیدانان برجسته آمریکاست که هم ارکسترهای اپراخانه های آمریکا و اروپا را در اجراهای آثار آهنگسازان برجسته اپرا رهبری می کند و هم در تالارهای عمده نظیر «کارنگی هال» نیویورک، رهبری ارکسترهای بزرگ سنفونیک است، نظیر ارکستر سمفونیک واشنگتن و ارکستر سمفونیک بالتیمور. را برعهده داشته است.
چهارده سال پیش، استنلی ترستون، گروه کر «واشنگتن سیگنیچر هریتج» Washington Signature Heritage را به وجود آورد، که هدف آن حراست و احیای سنت موسیقی همسرائی سیاهان است.
ترستون همچنین یک پیانیست برجسته موسیقی کلاسیک اروپائی است. او فارغ التحصیل هنرکده رهبری ارکستر در اسپن کلرادو است. ترستون به خاطر فعالیت اش در مجامع مختلف، از جمله ریاست انجمن ملی هنرهای نمایشی، از چهره های شاخص موسیقی امروز در آمریکاست.
در برنامه «زنده در هملیتون» گروه همسرایان انجمن هنرهای نمایشی واشنگتن، به رهبری استنلی ترستون، گزینه هائی برجسته از موسیقی همسرائی سیاهان آمریکا را از کلیسا به باشگاه شبانه آورده اند.
جرج پورتر و موسیقی فانک
پنجشنبه ۲۹ فروردین، ساعت ۱۱ شب، از تلویزیون صدای آمریکا
فانک Funk یکی از شاخه های اصلی موسیقی سیاهان آمریکاست که با تکرار ریتم ها و آکوردهای مشخص گیتار بیس، شنونده را به رقصی خلسه آور دعوت می کند. در موسیقی فانک، گیتار باس حرف اول را می زند و در محور قرار دارد.
نوازنده گیتار باس، جرج پورتر George Porter که به خاطر دهه ها کارش با گروه فانک ریشه ای The Meters شهرت دارد، از اواخر دهه ۱۹۶۰ تا کنون، یکی از ستون های اصلی موسیقی فانک است. گروه میترز، شاخه ای از موسیقی فانک را بنیان گذاشت. موسیقی فانک الهام بخش شاخه های متعددی از موسیقی راک مردمی بود در کار گروه هائی نظیر The Rolling Stones و همچنین هنرمندان ریتم اند بلوز، نظیر جیمز براون و جرج کلینتون، موسیقی فانک امروزی را به وجود آوردند، اما گروه میترز، همواره به اجرای نوع اصیلی از این موسیقی ادامه داد.
نوازنده گیتار بیس و ترانه ساز، جرج پورتر، در محور گروه میترز قرار داشت که که در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ چندین آلبوم پرفروش و بنیادی موسیقی فانک را منتشر کردند، و در میان گروه های محبوب آن زمان بودند، که از جمله با تور اروپائی سال ۱۹۷۶ گروه برجسته راک ریشه ای رولینگ استونز همراه شد.
گروه میترز تاثیر زیادی روی موسیقی راک و فانک راک دهه های بعد گذاشت. این گروه که در همان دهه ۱۹۷۰ از هم پاشید، 23 سال بعد، در سال ۱۹۸۹ با بیشتر اعضای اصلی اش دوباره تشکیل شد و تور رفت و هنوز هم در جشنواره های موسیقی گاهی ظاهر می شوند، ولی انشعابی از آن گروه، به نام فانکی میترز، پایدارتر ماند.
جرج پورتر با هنرمندان برجسته ای مثل رابی رابرتسون، داکتر جان و پال مککارتنی کار کرده و با چندین گروه مختلف فانک و جاز تور می رود، ولی همیشه با گروه خودش، رانینگ پاردنرز Runnin’ Pardners در نیواورلینز برنامه اجرا می کند، که متشکل از موسیقیدانان با تجربه و دنیا دیده است.
در جدیدترین ترین آلبوم جرج پورتر و گروه اش، راننین پاردنرز، آلبومی با نام You Can’t Beat the Funk جرج پورتر ترانه هائی که با گروه د میترز در چهار سال بین ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲ - به وجود آورد را احیا می کند.
در اجرای زنده اش در تالار باشگاه همیلتون واشنگتن، جرج پورتر نمونه هائی فراموش نشدنی از این ترانه ها و چند ترانه دیگر از فانک اصیل، را همراه گروه اش رانینگ پاردنرز، زنده اجرا می کند.
موسیقی آمریکا، ترکیبی از جاز و بلوز و موسیقی محلی مهاجران اولیه، به شکل های مختلف در موسیقی امروز تجلی پیدا می کند. در مجموعه زنده در باشگاه همیلتون، با اساتید انواع این موسیقی آشنا می شویم، از موسیقی جاز گرفته تا موسیقی بلوز و راک اصیل.
برنامه تازه تلویزیون صدای آمریکا، «زنده از همیلتون» برگزیده ای از اجراهای فراموش نشدنی هنرمندان رشته های گوناگون موسیقی اصیل آمریکا را از باشگاه پیشرفته جاز در نزدیکی کاخ سفید، به خانه های تماشاگران در سراسر ایران می آورد. در این برنامه ها، با موسیقی دانان و نوازندگان چیره دستی آشنا می شویم که پایه های موسیقی مردمی و رایج امروز را بنا کردند یا با نوآوری خود، روی پایه های اصیل، بناهای رفیع جدید می سازند.
جای جای در این برنامه، نکته هائی از خود این هنرمندان قدیمی گنجانده شده، که به گنجینه عمیق خاطرات خود دست می یازند و همچنین از موسیقی شناسان برجسته شهر، در باره کار آنها، می شنویم.
کوارتت دیوید سنچز: جاز مدرن
نخستین برنامه که پنجشنبه ۸ فروردین ساعت ۱۲ شب پخش می شود (به جای شباهنگ) اختصاص دارد به معرفی دیوید سنچز، David Sanchez نوازنده ۴۴ ساله ساکسیفون تنور، زاده پورتوریکو است. سنچز یکی از برجسته ترین هنرمندان جاز امروز است، شیوه خاص نواختن او، ترکیبی از سرعت و دقت و خونسردی و اعتماد به نفس را منتقدها ستایش کرده اند. سنچز، هر چند تباری لاتینی دارد، و زاده پورتوریکو است، اما لزوما جاز لاتین نیست، هر چند گاهی ریتم های آشنای لاتینی را در پس زمینه ساکسیفون او می شنویم اما موسیقی او را هنرشناسان ادامه راه بدعت گذاران نسل های پیشین می دانند، به خصوص هنرمندانی نظیر مایلز دیویس و جان کولترین.
سنچز بعد از انتشار آلبوم های متعددی حاوی تعبیر شخصی و بدعت آمیزش از موسیقی آمریکای لاتین (به خصوص برزیل در آلبوم Coral)، حدود دو سال است که با کوارتت یا چهارگانه تازه خود تور می رود.
موسیقی سنچز در ده سال اخیر، ترکیبی بوده از ضربآهنگ های آفریقائی – لاتینی، که برخلاف جاز منتسب به نوازندگان آمریکای لاتین، در آن غلظت هارمونیک خط اصلی جاز مدرن، ملهم از موسیقی کلاسیک پیشتاز اروپائی، قابل تشخیص است، تا جائی که نمی توان او را در طبقه بندی جاز لاتین، یا «افرو لاتین» قرار داد.
کار سنچز با گروه جدیدش، متشکل از نوازندگان برجسته و هم عصرش را «بن ردکلیف،» منتقد جاز روزنامه نیویورک تایمز، تنها راه نظاره مهارت و کمالی می داند که او بعد از دو دهه، به آن دست یافته است.
از آنجا که دیوید سنچز در دو سال اخیر، آلبومی از صدای جدید موسیقی اش، بیرون نداده، اجراهای زنده او در باشگاه همیلتون واشنگتن، فرصت یگانه ای است برای شنیدن تحول کار این هنرمند، و موسیقی تازه او، که منتقدها آن را در مقایسه با کارهای قبلی اش، درونی تر و غریزی تر توصیف کرده اند. امتیاز سنچز، تون، یا لحن خاص نوازندگی اوست، لحنی قوی، تیره و محزون.
برادران اسپامپیناتو
Spampinato Brothers
پنجشنبه ۱۵ فروردین، ساعت ۱۱ شب، از تلویزیون صدای آمریکا
هنرمندان کهنه کار موسیقی راک معاصر، برادران اسپامپیناتو، حدود ده سال است که با گروه جدیدشان تور می روند، اما هنرشناسان این دو برادر، به خصوص جوئی اسپامپیناتوی ۶۵ ساله را به خاطر سهمی که ۴۰ سال پیش در شکل بخشیدن به موسیقی گروه NRBQ ایفا کرد می شناسند.
جوئی اسپامپیناتو و برادرش جانی، ایتالیائی تبار و زاده محله بروکلین نیویورک هستند، اما در دهه ۱۹۶۰ به کالیفرنیا رفتند تا با گروه های اصیل و ریشه ای آن دوره، از جمله NRBQ کار کنند. جوئی سی سال با گروه بنیادی NRBQ کار کرد و در تمام آلبوم های پرفروش آنها، گیتار بیس زد. جانی اسپمپیاتو، نوازنده گیتار هم ده سال از ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۴ با گروه NRBQ کار می کرد.
در میانه دهه ۱۹۶۸ هنگامی که موسیقی پاپ نوین به پسزمینه فعالیت های اجتماعی و سیاسی ضد جنگ و جنبش مقاومتی بازگشت به اصل «هیپی ها» شکل گرفت، گروه NRBQ از پیشتازان شاخه ای از موسیقی راک امروز بود که در آن الهام هائی از موسیقی فولکوریک سفیدپوست های اروپائی تبار با شیوه های نواختن گیتار به سبک بلوز در هم آمیخت. در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ جوئی اسپامپیاتو نه تنها از ترانه سازان برجسته روز تبدیل شد بلکه صدای خاص گیتار باس او، که یادآور صدای کنترباس بود، او را به عنوان یکی از نوازندگان چیره دست موسیقی راک اصیل، تثبیت کرد. بنابراین، گیتار باس جوئی اسپمپیناتو، علاوه بر موسیقی راک آن زمان، هم در میان نوازندگان جاز جای داشت هم در کنار نوازندگان موسیقی بلوز.
در اواخر دهه ۱۹۶۰، گروه های موسیقی راک، مثل Cream و Rolling Stones صدای موسیقی بلوز اصیل سیاهان آمریکا را با افزودن ملودی های جدید و اشعار باب روز، در میان شنوندگان جوان سراسر جهان رواج دادند. کیث ریچاردز که گیتارنوازی خاص اش را از نوازندگان پیشگام سیاهپوست موسیقی بلوز نظیر «مادی واترز» یاد گرفته بود، از جوئی اسپامپیناتو دعوت کرد که در گروهی که با «چاک بری» برای تجلیل از بلوز ریشه ای و اصیل تشکیل داده بود، گیتار باس بزند. ریچاردز بیست سال بعد، در اوج شهرت جهانی اش در آغاز دهه ۱۹۹۰، هنگامی که سروصدای فروپاشی رولینگ استونز بالا گرفته بود، در شکل بخشیدن به آلبوم های شخصی ای که بدون رولینگ استونز بیرون داد، با جوئی اسپامپیناتو همکاری کرد.
علاوه بر چاک بری و کیث ریچارد، جوئی اسپامپیناتو، همچنین با هنرمند برجسته بلوز راک، از جمله اریک کلپتون هم کار کرده، و هنرمندانی مثل بانی ریت، شیکینگ استیونز و خیلی های دیگر، اجراهای خودشان از ترانه های پرفروش جوئی بیرون داده اند.
بعد از تقریبا چهل سال کار با گروه NRBQ جوئی اسپمپیناتو گروه خودش را به وجود آورد، همراه با برادرش، گیتاریست و خواننده جانی اسپمیناتو، و دو نوازنده کهنه کار دیگر. جانی در این سالها در شهر نشویل بود، مشغول ترانه سازی و همکاری با هنرمندان برجسته موسیقی کاونتری، که مرکز آن در نشویل است.
حالا در اوج مهارت اش در نوازندگی گیتار، تمرکز جوئی اسپامپیناتو، بر تور رفتن و اجراهای زنده ترانه های قدیمی خودش و برگزیده ترانه های کلاسیک بلوز و بلوز راک چهل پنجاه سال اخیر است که در فرهنگ عامه ریشه دوانده اند و شنوندگان با آنها آشنا هستند.
از جاذبه های تماشای برادران اسپمپیناتو، رابطه صمیمانه وگرمی است که با یکدیگر و با تماشاگر برقرار می کنند. در اجرای زنده در باشگاه همیلتون که ۱۵ فروردین ساعت ۱۱ شب، از صدای آمریکا پخش می شود، گروه برادران اسپمپیناتو جوئی و جانی، با اجرای برگزیده ای از ترانه های قدیمی و جدید شان، دلیل ماندگاری خودشان و علت محبوبیت موسیقی بلوز راک را بار دیگر به ما یادآوری می کنند.
موسیقی گاسپل به رهبری استنلی ترنستون
پنجشنبه ۲۲ فروردین، ساعت ۱۱ شب، از تلویزیون صدای آمریکا
موسیقی گاسپل یکی از شاخه های موسیقی اصیل آمریکا است، ملهم از سرودهای مسیحی مهاجران اروپائی در ترکیب با ضرباهنگها و ملودی هائی که نسل های پیاپی بردگان سیاهپوست با خود از آفریقا به قاره جدید آوردند. ریشه موسیقی ای که امروز به نام «گاسپل» شناخته می شود، به قرن هفدهم میلادی باز می گردد، در همسرائی های مذهبی بردگان و سرودهای کار آنها. در گاسپل سیاهان، سبک فراخوان و پاسخ، از آئین های قبایل سیاهپوستان می آید و موسیقی مردمی، یا فولکلوریک که تاکیدش بر مشارکت و همصدائی و هم آوائی گروهی است. ریشه خیلی از ستارگان پاپ امروز در موسیقی کلیسائی سیاهان و موسیقی گاسپل است.
بسیاری از برجسته ترین هنرمندان موسیقی پاپ و ریتم اند بلوز امروز، کار خود را با خواندن گاسپل در کلیساها آغاز کردند.
رهبر گروه کر استنلی ترستون، از موسیقیدانان برجسته آمریکاست که هم ارکسترهای اپراخانه های آمریکا و اروپا را در اجراهای آثار آهنگسازان برجسته اپرا رهبری می کند و هم در تالارهای عمده نظیر «کارنگی هال» نیویورک، رهبری ارکسترهای بزرگ سنفونیک است، نظیر ارکستر سمفونیک واشنگتن و ارکستر سمفونیک بالتیمور. را برعهده داشته است.
چهارده سال پیش، استنلی ترستون، گروه کر «واشنگتن سیگنیچر هریتج» Washington Signature Heritage را به وجود آورد، که هدف آن حراست و احیای سنت موسیقی همسرائی سیاهان است.
ترستون همچنین یک پیانیست برجسته موسیقی کلاسیک اروپائی است. او فارغ التحصیل هنرکده رهبری ارکستر در اسپن کلرادو است. ترستون به خاطر فعالیت اش در مجامع مختلف، از جمله ریاست انجمن ملی هنرهای نمایشی، از چهره های شاخص موسیقی امروز در آمریکاست.
در برنامه «زنده در هملیتون» گروه همسرایان انجمن هنرهای نمایشی واشنگتن، به رهبری استنلی ترستون، گزینه هائی برجسته از موسیقی همسرائی سیاهان آمریکا را از کلیسا به باشگاه شبانه آورده اند.
جرج پورتر و موسیقی فانک
پنجشنبه ۲۹ فروردین، ساعت ۱۱ شب، از تلویزیون صدای آمریکا
فانک Funk یکی از شاخه های اصلی موسیقی سیاهان آمریکاست که با تکرار ریتم ها و آکوردهای مشخص گیتار بیس، شنونده را به رقصی خلسه آور دعوت می کند. در موسیقی فانک، گیتار باس حرف اول را می زند و در محور قرار دارد.
نوازنده گیتار باس، جرج پورتر George Porter که به خاطر دهه ها کارش با گروه فانک ریشه ای The Meters شهرت دارد، از اواخر دهه ۱۹۶۰ تا کنون، یکی از ستون های اصلی موسیقی فانک است. گروه میترز، شاخه ای از موسیقی فانک را بنیان گذاشت. موسیقی فانک الهام بخش شاخه های متعددی از موسیقی راک مردمی بود در کار گروه هائی نظیر The Rolling Stones و همچنین هنرمندان ریتم اند بلوز، نظیر جیمز براون و جرج کلینتون، موسیقی فانک امروزی را به وجود آوردند، اما گروه میترز، همواره به اجرای نوع اصیلی از این موسیقی ادامه داد.
نوازنده گیتار بیس و ترانه ساز، جرج پورتر، در محور گروه میترز قرار داشت که که در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ چندین آلبوم پرفروش و بنیادی موسیقی فانک را منتشر کردند، و در میان گروه های محبوب آن زمان بودند، که از جمله با تور اروپائی سال ۱۹۷۶ گروه برجسته راک ریشه ای رولینگ استونز همراه شد.
گروه میترز تاثیر زیادی روی موسیقی راک و فانک راک دهه های بعد گذاشت. این گروه که در همان دهه ۱۹۷۰ از هم پاشید، 23 سال بعد، در سال ۱۹۸۹ با بیشتر اعضای اصلی اش دوباره تشکیل شد و تور رفت و هنوز هم در جشنواره های موسیقی گاهی ظاهر می شوند، ولی انشعابی از آن گروه، به نام فانکی میترز، پایدارتر ماند.
جرج پورتر با هنرمندان برجسته ای مثل رابی رابرتسون، داکتر جان و پال مککارتنی کار کرده و با چندین گروه مختلف فانک و جاز تور می رود، ولی همیشه با گروه خودش، رانینگ پاردنرز Runnin’ Pardners در نیواورلینز برنامه اجرا می کند، که متشکل از موسیقیدانان با تجربه و دنیا دیده است.
در جدیدترین ترین آلبوم جرج پورتر و گروه اش، راننین پاردنرز، آلبومی با نام You Can’t Beat the Funk جرج پورتر ترانه هائی که با گروه د میترز در چهار سال بین ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۲ - به وجود آورد را احیا می کند.
در اجرای زنده اش در تالار باشگاه همیلتون واشنگتن، جرج پورتر نمونه هائی فراموش نشدنی از این ترانه ها و چند ترانه دیگر از فانک اصیل، را همراه گروه اش رانینگ پاردنرز، زنده اجرا می کند.