لینکهای قابل دسترسی

خبر فوری
سه شنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۲ ایران ۱۱:۴۶

اسکار نیه مه یر، معمار شهیر برزیل


قصر پلانالتو در پایتخت برزیل، از طرح های معماری اسکار نی مه یر
قصر پلانالتو در پایتخت برزیل، از طرح های معماری اسکار نی مه یر

اسکار نیه مه یر، معمار پایتخت برزیل و ساختمان سازمان ملل در نیویورک، در ۱۰۴ سالگی درگذشت.

روز پنجم ماه دسامبر، دفتر یکی از درخشان ترین فصل های معماری قرن بیستم بسته شد. قلب «اسکار نیه مه یر»معمار شهیر برزیلی که ساختن بناهای با شکوه و آینده نگر شهر «برازیلیا» پایتخت کشورش، و مقرسازمان ملل در نیویورک، تنها بخش کوچکی از کارنامه درخشان و پربار زندگی اش بود، در ۱۰۴ سالگی در بیمارستانی در ریودوژانیرو ایستاد و زندگی حماسی او به پایان آمد.

«نیه مه یر» با درآمیختن مدرنیسم با عوامل و حساسیت های استوائی زادگاهش برزیل، به یکی از مهم ترین معماران قرن بیستم تبدیل شد. او منتقدان سرسختی هم برای خود دست و پا کرده بود – از جمله بسیاری از کسانی که در ساختمان هایش در برزیل با او همکاری می کردند – که می گفتند آن بناها برای آب و هوای حاره ای برزیل، بسیار گرم و نامناسبند.

«اسکار نیه مه یر» همچنین با افزودن بتون مسلح خمیده به به زاویه های تند معمول در مدرنیسم رسمی، شهرت هنرمندی آینده نگر و پیشگو را برای خود به ارمغان آورد. در سال ۱۹۸۸ ، او برنده جایزه «پریتزکر»، مهم ترین جایزه معماری دنیا شد.

«دیاما روسف» رئیس جمهوری برزیل در سوگ او گفت: «کمتر کسی از چنین نیروی تخیل و رویائی برخوردار است، و با این نیرو موجد این همه آفرینش شده است. نی مه یر انقلابی بود و الهام بخش معماری نوین، زیبا، منطقی و همانطور که خود تعریف می کرد، ابداعی.»

بیش از هر چیز از او در آینده به عنوان سر معمار ساختن شهر «برازیلیا» پایتخت آینده نگرانه وطنش یاد خواهد شد.

«برازیلیا»در سال های دهه پنجاه، از بیابان های نامسکون داخلی برزیل، سر بر آورد. یک کلیسای جامع به شکل توپ بدمینتون، و ساختمان کنگره ملی که که انگار چند شیردان عظیم بر بالایش گذاشته اند، شهر را به شکل باغ مجسمه هائی از دنیای دیگر در آورد.

یونسکو، سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد، در سال ۱۹۸۷، «برزیلیا» را میراث جهانی اعلام کرد.

«نیه مه یر» نقشه ساختمان سازمان ملل متحد را در نیویورک در سال های آخر دهه ۱۹۴۰ به اتفاق معمار تجدد گرای فرانسوی «لو کوربوزیه» (شارل ادوار ژانره) کشید. لوکوربوزیه پس از سفرش به برزیل در سال های ۱۹۳۰ ،بر کار«نیه مه یر»تأثیر گذاشت.
«نیه مه یر» اغلب می گفت بزرگترین منبع الهام او چشم اندازهای مواج زادگاهش «ریودوژانیرو» بوده است.او از بتون مسلح در تجسم خطوط تپه های شیب دار ریو و سواحل کنگره دارش ، استفاده می کرد.

در خاطراتش نوشت:«من مجذوب منحنی های لغزنده و پرشور هستم. منحنی های زمان ، انحناهائی در کوهساران زادگاهم ، در شیارهای مارپیچ رودخانه هایش، در موج های اقیانوس و بر بدن زن محبوبم.»

تأثیر شهر «ریو» از هنر «نیه می یر» فراتر می رود. او مرد خوش گذرانی بود که اغلب اشتیاقش به مصاحبت زنان را بیان می کرد. می گویند او روح بوهمی شهر را با آثارش تلفیق کرده است. «نیه می یر» که کمونیستی مادام العمر بود، از سقوط اتحاد جماهیر شوروی افسوس می خورد و با فیدل کاسترو رهبر کوبا دوستی عمیق داشت.

تمایلات سیاسی او موجب شده بود که نتواند روادید ورود به آمریکا دریافت کند، و در طول زندگی حرفه ای اش در دانشگاه های معتبر آمریکا به تدریس بپردازد.
«نیه مه یر» گفته بود بناهائی که برای برازیلیا طراحی کرده،به منظور کمک به ایجاد جامعه ای بر اساس مساوات در آینده است. او با به کار گیری برکه ها و استخرهای بازتاب دهنده، و ستون های باریک عقب نشسته از نمای ساختمان ها، توهم شناوربودن آنها را بوجود می آورد.

اما در عمل ، برازیلیا شهری مساوات گرا نیست. ساختمان های دولتی آن، با فاصله هائی غیر انسانی ، از هم دورند.عملأ برای یک کارگر غیرممکن است که بتواند این فاصله ها را ، در آفتاب داغ و بیابان های بی درخت ، پیاده بپیماید. از معماری شهر، از درون یک لیموزین دارای تهویه مطبوع ، بهتر می توان لذت برد.

«نیه مه یر»از استودیوی خود که چشم انداز ساحل «کوپاکابانا»ی ریو راداشت کار می کرد. او طرح بناهای شهر ساحلی «نیته روئی» برزیل را در سال های دهه ۹۰ تهیه کرد. در سال ۲۰۱۲، در مراسم گشایش ساختمان های ضمیمه استادیوم کارناوال ریودوژانیرو «سامبادروم»شرکت داشت.

آپارتمان «نیه مه یر» که دیوارهایش پوشیده از پوسترهای سیاسی و و طرح های بدن زنان بود، مقصد مهمی برای معماران بین المللی محسوب می شد. او به استقبال گرم از آنان برای تبادل افکار شهرت داشت.

«آلفردو بریمبورگ»، معمار و استاد دانشگاه کلمبیا، در سال ۲۰۰۹ در آنجا به دیدار «نیه مه یر» رفت. او پس از این دیدار گفت آقای «نیه مه یر» علاقه بیشتری به بناهای سال های اخیرش داشت، تا سال های دور.

«بریمبورگ» می گوید: «معمولاً همه انتقادها از آثار معماری، از دیدگاه غرب انجام می گیرد.با این حال، کارهای «نیه مه یر» ما را وادار می کند که این جریان را وارونه کنیم ، و برزیل را به عنوان یک کانون جدید جهانی فرهنگ بپذیریم.»

«اسکار نیه مه یر» در سال ۱۹۰۷، در یک خانواده مرفه ریو زاده شد. یکی از شش فرزند خانواده بود.به روایت خودش، کودکی آسوده ای را حول محور فوتبال و آبجوخانه های ریو که تا دم صبح باز بودند گذراند.آن شب ها اغلب به محله چراغ قرمز شهر منتهی می شد.

او در ۲۱ سالگی، در دانشکده هنرهای زیبای ریو نام نوشت، و شاگردی «لوخیو کوستا» ، معمار و شهرساز برجسته برزیلی را کرد. سپس یک سال با «کوستا» همکاری کرد.«نیه مه یر» بعد ها ، کاری بی مواجب در استودیوی «کوستا» گرفت.

در سال ۱۹۳۶، «لوکوربوزیه»وارد ریو شد تا یک رشته سخنرانی ایراد کند. «نیه مه یر» و «کوستا» با او در طراحی بنای جدید وزارت بهداری و آموزش برزیل ، که اکنون جزو دیدنی های ریو است، همکاری کردند.آن پروژه نقطه عطف زندگی حرفه ای «نیه مه یر» شد. پس ازطراحی غرفه برزیل در نمایشگاه جهانی نیویورک در سال ۱۹۳۹، او آغاز به جلب توجه های بین المللی کرد.

در طول آن سال ها ،«نیه مه یر» یک ارتباط مهم برقرار کرد: با «خوسلینو کوبیتچک»، سیاستمداری که ستاره اقبالش رو به صعود بود و بعدها، مهم ترین رئیس جمهوری برزیل شد که به صورت دمکراتیک انتخاب شده بود. هنگامی که «کوبیتچک» سیاستمداری محلی در ایالت «میناس خه رس» بود، «نیه مه یر» را مأمور کرد که برای شهر «به لو هوریزونته» کازینوئی در کنار دریاچه، یک کلیسا و تعدادی ساختمان دیگر بسازد.

پس از آن که «کوبیتچک» در سال ۱۹۵۵رئیس جمهوری شد، از «نیه مه یر» خواست که ساختمان های برازیلیا، پایتخت جدیدملی را که در نظر داشت در دل نواحی کم جمعیت برزیل بسازد، طرح و اجرا کند. شهر، از زمین مسطح، ، از صفر، برق آسا و در طرح اولیه ای که «کوستا» به شکل هواپیما کشیده بود، ساخته شد.

در سال ۱۹۴۷، «نیه مه یر»و «لوکوربوزیه» مشترکاً بنای مقر سازمان ملل متحد را در نیویورک، طرح کردند. بعد ها ، «نیه مه یر»گفت که در جریان طراحی آن بنا، تسلیم فشارهای «لوکوربوزیه» برای گنجاندن عقاید معمار حماسی فرانسوی در طرح بنا شده که در اصل خود به تنهائی کشیده بود.

او، سه چهارم قرن با همسرش «آنیتا»زندگی کرد و از او صاحب یک دختر شد. هر دو آن ها پیش از «اسکار مه یر» از دنیا رفتند. سپس در سال ۲۰۰۶ با همکار و دستیار قدیمی اش ازدواج کرد.

(منبع: وال استریت ژورنال)
XS
SM
MD
LG