در ايالات متحده آمريکا سه نوع انتخابات صورت می گيرد.
۱- انتخابات مقدماتی، که در آن رای دهندگان به نامزدهای حزبی رای می دهند.
۲- انتخابات عمومی، که نامزدهای انتخاباتی احزاب رقيب در آن با يکديگر به مبارزه می پردازند.
۳- انتخابات درباره يک يا چند «مورد خاص سياسی» که در آن رای دهندگان به تصحيح و يا تصويب لوايح بخصوصی رای می دهند.
انتخابات تعيين کننده «مورد خاص سياسی» و رقابت در آنها در سال های اخير در بسياری از ايالات آمريکا اهميت بسياری پيدا کرده است.
اگرچه قانون اساسی آمريکا راه حلی برای رد يا تصويب برخی پرسش های مشخص سياسی پيش بينی نکرده است، اما تحقق چنين امری در قرن بيست و يکم امکان پذير شده است، همانگونه که مثلا در دمکراسی های اروپايی راهی برای به همه پرسی گذاشتن موضوعات مهمی چون واحد پولی اتحاديه اروپا (يورو) پيدا کرده اند.
سالهاست که مراجعه مستقيم به آرای عمومی در بسياری از ايالات آمريکايی راهی برای تعيين تکليف پاره ای مصوبات ايالتی است. برای اين کار دو راه وجود دارد: رفراندوم و تهيه تومار Initiative Petition، که شامل جمع آوری امضا دستکم به تعداد ده درصد شرکت کنندگان در آخرين انتخابات ايالتی است. يعنی اگر مثلا در آخرين انتخابات يک ايالت يک ميليون نفر شرکت کرده بودند، برای اينکه توماری درباره تصويب يا اصلاح ماده ای به رای گذاشته شود، بايد صد هزار امضا (ده درصد يک ميليون) پای تومار را امضا کنند تا آن مورد در انتخابات آينده ايالتی به رای عمومی و مستقيم مردم گذاشته شود.
ابتکار تهيه و به امضا رساندن تومار، قانون گذاری از پائين به بالا تعبير می شود، زيرا مردم دستور کار سياسی را تعيين و تحت کنترل خود می گيرند. يعنی شهروندان می توانند تصميم گيری درباره موضوعی که قانون گذاران ايالتی درباره آن کوتاهی کرده اند را به سياستمداران تحميل کنند. در حال حاضر، بيست و چهار ايالت، عمدتا در غرب آمريکا، رای دهندگان را از اين طريق توانمند ساخته اند. معروفترين نمونه پيشنهاد ۱۳ (Proposition 13) کاليفرنياست، که در سال ۱۹۷۸ميلادی تکليف مساله ماليات بر زمين در کاليفرنيا را روشن ساخت و برای آن سقف تعيين کرد.
در سال ۲۰۰۸ ميلادی در سراسر آمريکا مردم ابتکار های بسياری در موارد گوناگون بکار بستند. رای دهندگان در کاليفرنيا، فلوريدا، و آريزونا قوانينی عليه ازدواج همجنس گرايان به تصويب رساندند. در آرکانزاس، رای دهندگان قانونی را به تصويب رساندند که به موجب آن زوج های ازدواج نکرده نمی توانند کودکی به فرزندی بپذيرند.
تومارهای ديگری در داکوتای جنوبی و کلرادو محدوديت شديد سقط جنين بر زنان باردار را شکست داد. ميشيگان در مورد اجازه دادن به استفاده از ماری جوانا برای مصارف درمانی به دوازده ايالت ديگر پيوست. ايالت واشنگتن راه را برای کمک به مرگ خود خواسته افراد مبتلا به بيماری های کشنده هموار نمود. و در ماساچوست، فعالين حقوق حيوانات موفق به اعمال ممنوعيت مسابقات سگ دوانی شدند.
با وجود اينکه چنين ابتکارهايی نياز به اکثريت آرا دارد، برخی محققين استدلال کرده اند که اين موفقيت ها بيش از هر چيز مديون فداکاری تمام وقت فعالين سياسی متعهد است. مثلا يک زن خانه دار بنام باربارا آندرسون، بدون هيچگونه تجربه سياسی، توماری را در ماساچوست آغاز کرد که در صورت کسب رای اکثريت مردم به عنوان يکی از راديکال ترين لوايح در زمينه کم کردن ماليات در تمام آمريکا محسوب خواهد شد.
نمونه هايی از اين دست ابتکارات در تهيه تومار امضا در آمريکا بسيار هستند. آغاز کنندگان اين ابتکارات معمولا ناشناس می مانند، زيرا معمولانه تجربه سياسی دارند و نه ثروت شخصی، ولی موفقيت آنها نشانگر آن است که در آمريکا افراد معمولی اغلب مسير سياست گذاری عمومی را تغيير می دهند.
۱- انتخابات مقدماتی، که در آن رای دهندگان به نامزدهای حزبی رای می دهند.
۲- انتخابات عمومی، که نامزدهای انتخاباتی احزاب رقيب در آن با يکديگر به مبارزه می پردازند.
۳- انتخابات درباره يک يا چند «مورد خاص سياسی» که در آن رای دهندگان به تصحيح و يا تصويب لوايح بخصوصی رای می دهند.
انتخابات تعيين کننده «مورد خاص سياسی» و رقابت در آنها در سال های اخير در بسياری از ايالات آمريکا اهميت بسياری پيدا کرده است.
اگرچه قانون اساسی آمريکا راه حلی برای رد يا تصويب برخی پرسش های مشخص سياسی پيش بينی نکرده است، اما تحقق چنين امری در قرن بيست و يکم امکان پذير شده است، همانگونه که مثلا در دمکراسی های اروپايی راهی برای به همه پرسی گذاشتن موضوعات مهمی چون واحد پولی اتحاديه اروپا (يورو) پيدا کرده اند.
سالهاست که مراجعه مستقيم به آرای عمومی در بسياری از ايالات آمريکايی راهی برای تعيين تکليف پاره ای مصوبات ايالتی است. برای اين کار دو راه وجود دارد: رفراندوم و تهيه تومار Initiative Petition، که شامل جمع آوری امضا دستکم به تعداد ده درصد شرکت کنندگان در آخرين انتخابات ايالتی است. يعنی اگر مثلا در آخرين انتخابات يک ايالت يک ميليون نفر شرکت کرده بودند، برای اينکه توماری درباره تصويب يا اصلاح ماده ای به رای گذاشته شود، بايد صد هزار امضا (ده درصد يک ميليون) پای تومار را امضا کنند تا آن مورد در انتخابات آينده ايالتی به رای عمومی و مستقيم مردم گذاشته شود.
ابتکار تهيه و به امضا رساندن تومار، قانون گذاری از پائين به بالا تعبير می شود، زيرا مردم دستور کار سياسی را تعيين و تحت کنترل خود می گيرند. يعنی شهروندان می توانند تصميم گيری درباره موضوعی که قانون گذاران ايالتی درباره آن کوتاهی کرده اند را به سياستمداران تحميل کنند. در حال حاضر، بيست و چهار ايالت، عمدتا در غرب آمريکا، رای دهندگان را از اين طريق توانمند ساخته اند. معروفترين نمونه پيشنهاد ۱۳ (Proposition 13) کاليفرنياست، که در سال ۱۹۷۸ميلادی تکليف مساله ماليات بر زمين در کاليفرنيا را روشن ساخت و برای آن سقف تعيين کرد.
در سال ۲۰۰۸ ميلادی در سراسر آمريکا مردم ابتکار های بسياری در موارد گوناگون بکار بستند. رای دهندگان در کاليفرنيا، فلوريدا، و آريزونا قوانينی عليه ازدواج همجنس گرايان به تصويب رساندند. در آرکانزاس، رای دهندگان قانونی را به تصويب رساندند که به موجب آن زوج های ازدواج نکرده نمی توانند کودکی به فرزندی بپذيرند.
تومارهای ديگری در داکوتای جنوبی و کلرادو محدوديت شديد سقط جنين بر زنان باردار را شکست داد. ميشيگان در مورد اجازه دادن به استفاده از ماری جوانا برای مصارف درمانی به دوازده ايالت ديگر پيوست. ايالت واشنگتن راه را برای کمک به مرگ خود خواسته افراد مبتلا به بيماری های کشنده هموار نمود. و در ماساچوست، فعالين حقوق حيوانات موفق به اعمال ممنوعيت مسابقات سگ دوانی شدند.
با وجود اينکه چنين ابتکارهايی نياز به اکثريت آرا دارد، برخی محققين استدلال کرده اند که اين موفقيت ها بيش از هر چيز مديون فداکاری تمام وقت فعالين سياسی متعهد است. مثلا يک زن خانه دار بنام باربارا آندرسون، بدون هيچگونه تجربه سياسی، توماری را در ماساچوست آغاز کرد که در صورت کسب رای اکثريت مردم به عنوان يکی از راديکال ترين لوايح در زمينه کم کردن ماليات در تمام آمريکا محسوب خواهد شد.
نمونه هايی از اين دست ابتکارات در تهيه تومار امضا در آمريکا بسيار هستند. آغاز کنندگان اين ابتکارات معمولا ناشناس می مانند، زيرا معمولانه تجربه سياسی دارند و نه ثروت شخصی، ولی موفقيت آنها نشانگر آن است که در آمريکا افراد معمولی اغلب مسير سياست گذاری عمومی را تغيير می دهند.