دهم سپتامبر یا بیستم شهریورماه امسال ، دهمین سالروز جهانی "پیشگیری از خودکشی" است. به همین مناسبت، انجمن بین المللی پیشگیری از خودکشی و سازمان جهانی بهداشت تحلیل جامعی از پژوهش ها، تجربه ها و تبادل اطلاعات این ده ساله انجام داده و نتیجه آن را در یک جمله ساده خلاصه کرده اند. کارشناسان این دو نهاد با قاطعیت می گویند، خودکشی سرنوشت هیچکس نیست و ادامه می دهند که خودکشی، با آموزش نشانه های هشدار، همزبانی، همدلی و شکستن سکوت قربانیان قابل پیشگیری است.
طبق برآوردها، تلفات ناشی از خودکشی در جهان، برابر با رقم باورنکردنیِ یک تا یک و نیم میلیون نفر در سال است و این بدان معنی است که تا شما خواندن این گزارش را به پایان برسانید، حداقل 5 نفر در جهان خود را کشته اند، یعنی هر 40 ثانیه یک نفر دفتر عمرشان برای همیشه بسته اند. به گزارش سازمان جهانی بهداشت، این رقم بیشتر از مجموع تعداد کسانی است که در مدت زمان مشابه، در اثر نزاع، قتل، تصادف و یا حتی جنگ جانشان را از دست می دهند.
انجمن بین المللی پیشگیری از خودکشی بالا بودن میزان مرگ و میر ناشی از خودکشی را حاصل یک غفلت عمومی نسبت به سرنوشت قربانیان این پدیده دردناک و عواقب سؤ روانی، اجتماعی و اقتصادی آن برای بازماندگان می داند. متخصصین علوم روانی و اجتماعی نیز دلایل این غفلت را، باورهای غلط فرهنگی نسبت به بیماری های روانی، ننگ شمردن خودکشی و پایین بودن آگاهی عمومی از علائم خودکشی و قابل پیشگیری بودن آن می داند.
انیستیتوی ملی بهداشت روانی در آمریکا یکی از معتبرترین نهادهای علمی جهان در زمینه تحقیقات خودکشی و سایر بیماری های روانی است. دکتر جین پیرسون پژوهشگر ارشد پیشگیری از خودکشی این انیستیتو در مصاحبه اختصاصی با بخش فارسی صدای آمریکا به مناسبت روز جهانی پیشگیری از خودکشی گفت: "جهان در سال 2000، یک ملیون نفر و در سال 2005 یک میلیون و دویست هزار نفر رو با خود کشی از دست داد و اگر به همین ترتیب پیش برویم؛ در سال های پیش رو،هر سال یک و نیم میلیون قربانی بی توجهی مردم و جامعه علمی به نتیجه پژوهش هایی میشوند که خودکشی را قابل پیشگیری می دانند" و ادامه داد که اومعتقد است تمام خودکشی ها قابل پیشگیری هستند، گرچه در بعضی موارد پیشگیری مشکل تر به نظر می رسد.
اما به گفته دکتر پیرسون در موارد سخت نیز، پژوهش ها بر روی شناخت ساز و کار بیو شیمیایی مغز و ژنتیک بیماری نتایج امیدوار کننده ای به بار آورده است. با این وجود، او بیشتر تحقیقات موسسه را بر روی شناخت علایم هشدار دهنده خودکشی متمرکز می داند و می گوید نتایج تحقیقاتی آنها نشان داده است که کسانی که خودکشی می کنند، علائم مشابهی دارند و حرف های مشابهی می زنند.
روانپزشکان می گویند، فرد در معرض خودكشی غالبأ كم حرف، گوشه‌گير، مايوس و ناامید است. بعضی از این افراد مبتلا به افسردگی یا سایر اختلالات روانی اند. گفته می شود، گروه نسبتأ زیادی از آنها که خودکشی می کنند، به سؤمصرف مواد مخدر یا روانگردان معتادند و میزان قابل توجهی از این افراد سابقه قبلی یا فامیلی خود کشی دارند. علاوه بر این، در متون روانپزشکی آمده است که تقریبأ همه اطرافیان یک قربانی خودکشی به خاطر می آورند که در روزهای پیش از اقدام به خودکشی از او چنین جملاتی شنیده اند که؛ "كاش می‌مردم" ، " هیچ راهی پیش پایم نیست" يا "آخرش كه چی؟". این شرایط ممکن است در نظر آنها که به بیمار نزدیک هستند، تکراری یا کم اهمیت جلوه کند، اما به گفته روانپزشکان، نشانه یک خطر بسیار جدی برای اقدام به خودکشی فرد است.
دکتر جین پیرسون می گوید پژوهشهای آنها در انیستیتوی ملی بهداشت آمریکا نیز نشانگر آن است که در ناامیدترین افراد هم ایجاد شبکه ای از ارتباطات اجتماعی، ظرفیت و مقاومت روانی آنها را در مقابل ناملایمات بالا می برد و توصیه می کند که در چنین شرایطی نزدیک ترین فرد به بیمار باید به سرعت مداخله کرده و با او درباره خطری که زندگی اش را تهدید می کند و عواقبی را که بر بازماندگان می گذارد صحبت کنند و همزمان از افراد با تجربه و متخصصین در مراکز بهداشت روانی کمک بخواهند.
او در ادامه می گوید؛ بسیار اسف بار است که خودکشی جان اغلب قربانیان را در زمانی می گیرد که هنوز وقت زیادی برای زندگی کردن دارند و اشاره می کند که از هر چهار نوجوان دبیرستانی یکی به خودکشی فکر می کند و خودکشی چهارمین علت مرگ نوجوانان 10 تا 14 ساله آمریکایی است. مرگی که به گفته وی، زودرس و دردناک اما قابل پیشگیری است. او و سایر همکارانش در انیستیتوی ملی بهداشت آمریکا، ساخت مدل های ذهنی مثبت را در پیشگیری از خودکشی نوجوانان بسیار مهم می دانند و می گویند برای درمان این گروه سنی بهتر است، افراد سرشناس یا دیگرانی که مثل آنها تمایل به خودکشی داشتند و بهبود یافته اند نقش مشاور یا راهنمای جوانان در معرض خطر را به عهده بگیرند.
دکتر پیرسون در آخر تاکید می کند که در مواجهه با هیچکس خصوصأ در مواجهه با نوجوانان در معرض خودکشی نبايد زبان نصيحت و توصیه های عالمانه به کار گرفت و می گوید؛ مشاوره و مراجعه به روانپزشک، درمان دارویی، آموزش خانواده درباره علائم خودکشی و پیوستن به گروه های حمایتی موثرترین شیوه های پیشگیری از خودکشی است.
رسم ده ساله این روز افروختن شمعی، هنگام غروب خورشید، در کنار پنجره خانه هاست. دوشنبه 20 شهریور، ساعت 8 شب به وقت محلی هر شهر و هر کشور، می توانیم با نور لرزان هر شمع ها یاد آنها که صحنه زندگی را از میانه ترک کردند، گرامی بداریم.
طبق برآوردها، تلفات ناشی از خودکشی در جهان، برابر با رقم باورنکردنیِ یک تا یک و نیم میلیون نفر در سال است و این بدان معنی است که تا شما خواندن این گزارش را به پایان برسانید، حداقل 5 نفر در جهان خود را کشته اند، یعنی هر 40 ثانیه یک نفر دفتر عمرشان برای همیشه بسته اند. به گزارش سازمان جهانی بهداشت، این رقم بیشتر از مجموع تعداد کسانی است که در مدت زمان مشابه، در اثر نزاع، قتل، تصادف و یا حتی جنگ جانشان را از دست می دهند.
انجمن بین المللی پیشگیری از خودکشی بالا بودن میزان مرگ و میر ناشی از خودکشی را حاصل یک غفلت عمومی نسبت به سرنوشت قربانیان این پدیده دردناک و عواقب سؤ روانی، اجتماعی و اقتصادی آن برای بازماندگان می داند. متخصصین علوم روانی و اجتماعی نیز دلایل این غفلت را، باورهای غلط فرهنگی نسبت به بیماری های روانی، ننگ شمردن خودکشی و پایین بودن آگاهی عمومی از علائم خودکشی و قابل پیشگیری بودن آن می داند.
انیستیتوی ملی بهداشت روانی در آمریکا یکی از معتبرترین نهادهای علمی جهان در زمینه تحقیقات خودکشی و سایر بیماری های روانی است. دکتر جین پیرسون پژوهشگر ارشد پیشگیری از خودکشی این انیستیتو در مصاحبه اختصاصی با بخش فارسی صدای آمریکا به مناسبت روز جهانی پیشگیری از خودکشی گفت: "جهان در سال 2000، یک ملیون نفر و در سال 2005 یک میلیون و دویست هزار نفر رو با خود کشی از دست داد و اگر به همین ترتیب پیش برویم؛ در سال های پیش رو،هر سال یک و نیم میلیون قربانی بی توجهی مردم و جامعه علمی به نتیجه پژوهش هایی میشوند که خودکشی را قابل پیشگیری می دانند" و ادامه داد که اومعتقد است تمام خودکشی ها قابل پیشگیری هستند، گرچه در بعضی موارد پیشگیری مشکل تر به نظر می رسد.
اما به گفته دکتر پیرسون در موارد سخت نیز، پژوهش ها بر روی شناخت ساز و کار بیو شیمیایی مغز و ژنتیک بیماری نتایج امیدوار کننده ای به بار آورده است. با این وجود، او بیشتر تحقیقات موسسه را بر روی شناخت علایم هشدار دهنده خودکشی متمرکز می داند و می گوید نتایج تحقیقاتی آنها نشان داده است که کسانی که خودکشی می کنند، علائم مشابهی دارند و حرف های مشابهی می زنند.
روانپزشکان می گویند، فرد در معرض خودكشی غالبأ كم حرف، گوشه‌گير، مايوس و ناامید است. بعضی از این افراد مبتلا به افسردگی یا سایر اختلالات روانی اند. گفته می شود، گروه نسبتأ زیادی از آنها که خودکشی می کنند، به سؤمصرف مواد مخدر یا روانگردان معتادند و میزان قابل توجهی از این افراد سابقه قبلی یا فامیلی خود کشی دارند. علاوه بر این، در متون روانپزشکی آمده است که تقریبأ همه اطرافیان یک قربانی خودکشی به خاطر می آورند که در روزهای پیش از اقدام به خودکشی از او چنین جملاتی شنیده اند که؛ "كاش می‌مردم" ، " هیچ راهی پیش پایم نیست" يا "آخرش كه چی؟". این شرایط ممکن است در نظر آنها که به بیمار نزدیک هستند، تکراری یا کم اهمیت جلوه کند، اما به گفته روانپزشکان، نشانه یک خطر بسیار جدی برای اقدام به خودکشی فرد است.
دکتر جین پیرسون می گوید پژوهشهای آنها در انیستیتوی ملی بهداشت آمریکا نیز نشانگر آن است که در ناامیدترین افراد هم ایجاد شبکه ای از ارتباطات اجتماعی، ظرفیت و مقاومت روانی آنها را در مقابل ناملایمات بالا می برد و توصیه می کند که در چنین شرایطی نزدیک ترین فرد به بیمار باید به سرعت مداخله کرده و با او درباره خطری که زندگی اش را تهدید می کند و عواقبی را که بر بازماندگان می گذارد صحبت کنند و همزمان از افراد با تجربه و متخصصین در مراکز بهداشت روانی کمک بخواهند.
او در ادامه می گوید؛ بسیار اسف بار است که خودکشی جان اغلب قربانیان را در زمانی می گیرد که هنوز وقت زیادی برای زندگی کردن دارند و اشاره می کند که از هر چهار نوجوان دبیرستانی یکی به خودکشی فکر می کند و خودکشی چهارمین علت مرگ نوجوانان 10 تا 14 ساله آمریکایی است. مرگی که به گفته وی، زودرس و دردناک اما قابل پیشگیری است. او و سایر همکارانش در انیستیتوی ملی بهداشت آمریکا، ساخت مدل های ذهنی مثبت را در پیشگیری از خودکشی نوجوانان بسیار مهم می دانند و می گویند برای درمان این گروه سنی بهتر است، افراد سرشناس یا دیگرانی که مثل آنها تمایل به خودکشی داشتند و بهبود یافته اند نقش مشاور یا راهنمای جوانان در معرض خطر را به عهده بگیرند.
دکتر پیرسون در آخر تاکید می کند که در مواجهه با هیچکس خصوصأ در مواجهه با نوجوانان در معرض خودکشی نبايد زبان نصيحت و توصیه های عالمانه به کار گرفت و می گوید؛ مشاوره و مراجعه به روانپزشک، درمان دارویی، آموزش خانواده درباره علائم خودکشی و پیوستن به گروه های حمایتی موثرترین شیوه های پیشگیری از خودکشی است.
رسم ده ساله این روز افروختن شمعی، هنگام غروب خورشید، در کنار پنجره خانه هاست. دوشنبه 20 شهریور، ساعت 8 شب به وقت محلی هر شهر و هر کشور، می توانیم با نور لرزان هر شمع ها یاد آنها که صحنه زندگی را از میانه ترک کردند، گرامی بداریم.