ويليام جيمز فيلسوف آمريکايی در سخنراني هاي ١۹۰۷ خود تحت عنوان «يک عالم پلوراليستی» در توضيحی بسيار گويا از پلوراليسم می گويد: با تفسير پراگماتيک وارانه، پلوراليسم يا دکترين آنکه کثرت وجود دارد، به اين معنی است که قطعات گوناگون واقعيت «ممکن است در بيرون» مرتبط باشند. هر آنچه شما ميتوانيد به انديشه بياوريد، هر چقدر بزرگ و فراگير، از نقطه نظر پلوراليستی به نوعی، يا تا اندازه ای، از يک وضعيت حقيقی «بيرونی» برخوردار است. يعنی همه چيز به طرق گوناکون «با» يکديگر هستند، اما هيچ چيز، همه چيز را در بر نميگيرد يا که بر همه چيز غلبه ندارد. لغت «و» در دنباله هر جمله ای ميايد. و چيزی هميشه از قلم ميافتد. «نه کاملأ» بيان بهترين کوشش ها، در هر جای گيتی، جهت دستيابی به جهانشمولی بايستی در نظر گرفته شود. مونيسم، از سوی ديگر، تکيه دارد که وقتي ما به واقعيت توجه ميکنيم، در واقعيتِ واقعيات، همه چيز نسبت به «همه چيز» ديگر متجلی است، در يک همزمانب بزرگ و کمال، که هيچ چيز به هيچ معنی تبعی يا اساسی، نميتواند از بقيه جدا باشد، و همه چيز درهم، در يک تلاقی بزرگ، با يکديگر ادغام ميشوند.
ممکن است تصور شود پلوراليسم و جمع آوری ميلياردها داده، عملاً تصميم گيری و انديشيدن را غيرممکن می کند اما اگر در قرون وسطی متدهايی نظير تيغ اوخام که می گفت آنچه با تعداد کمتر قابل تبيين است نيازی به کاربرد تعداد بيشتر ندارد، در دنيای اينترنت هم آلگاريتم هايی نظير آنگونه که هوش مصنوعی در جستجوگر گوگل تعبيه شده است، قادرند ميلياردها داده را در محورهای های مختلف رتبه بندی کنند و به کاربران در هضم اطلاعات ياری رسانند بدون آنکه دنيای پلوراليستی اينترنت را به جهانی منجمد و مونيستی تقليل دهند. مونيسم مانند جوامع بسته قرون هجده و نوزده و بيست شورش را در بطن خود پروراند و بالاخره هم اين ديوار برلن ها بودند که در پايان قرن بيستم به پايين کشيده شدند.
دولت های ديکتاتوری به بهانه های مختلف از قبيل صرفه جويی و يا امنيت، مانع از حرکت آزاد اطلاعات در سطح جهانی می شوند، و سعی می کنند اين دنيای پلوراليستی سايبر را نيز به دنيای خفقان آلودی نظير آنچه در زندگی بيرون از دنيای سايبر برای مردم خود آفريده اند، تبديل کنند و بدينگونه بازهم ثابت می کنند که مونيسم به انجماد ذهن و بينش سازندگانش ميانجامد - کسانی که حتی از ديدن سقوط خود تا آخرين لحظه عاجزند. قطع کردن اينترنت در مصر توسط حسنی مبارک در آخرين روزهای سقوط دولت او دقيقا چنين تلاشی را از سوی يک ديکتاتور به وضوح نشان داد.
باز هم در این باره خواهم نوشت.
ممکن است تصور شود پلوراليسم و جمع آوری ميلياردها داده، عملاً تصميم گيری و انديشيدن را غيرممکن می کند اما اگر در قرون وسطی متدهايی نظير تيغ اوخام که می گفت آنچه با تعداد کمتر قابل تبيين است نيازی به کاربرد تعداد بيشتر ندارد، در دنيای اينترنت هم آلگاريتم هايی نظير آنگونه که هوش مصنوعی در جستجوگر گوگل تعبيه شده است، قادرند ميلياردها داده را در محورهای های مختلف رتبه بندی کنند و به کاربران در هضم اطلاعات ياری رسانند بدون آنکه دنيای پلوراليستی اينترنت را به جهانی منجمد و مونيستی تقليل دهند. مونيسم مانند جوامع بسته قرون هجده و نوزده و بيست شورش را در بطن خود پروراند و بالاخره هم اين ديوار برلن ها بودند که در پايان قرن بيستم به پايين کشيده شدند.
دولت های ديکتاتوری به بهانه های مختلف از قبيل صرفه جويی و يا امنيت، مانع از حرکت آزاد اطلاعات در سطح جهانی می شوند، و سعی می کنند اين دنيای پلوراليستی سايبر را نيز به دنيای خفقان آلودی نظير آنچه در زندگی بيرون از دنيای سايبر برای مردم خود آفريده اند، تبديل کنند و بدينگونه بازهم ثابت می کنند که مونيسم به انجماد ذهن و بينش سازندگانش ميانجامد - کسانی که حتی از ديدن سقوط خود تا آخرين لحظه عاجزند. قطع کردن اينترنت در مصر توسط حسنی مبارک در آخرين روزهای سقوط دولت او دقيقا چنين تلاشی را از سوی يک ديکتاتور به وضوح نشان داد.
باز هم در این باره خواهم نوشت.