در گاردین لندن گزارشی به رفراندوم اخیر اصلاحات قانون اساسی مصر اختصاص یافته تحت این عنوان که مصری ها اصلاحات را تایید کردند اما نارضایی در جهان عرب ادامه دارد. به نوشته گاردین حدود سه چهارم از ۱۴ میلیون مصری شرکت کننده در همه پرسی طرح برگزاری انتخابات آینده ریاست جمهوری را مورد تایید قرار دادند؛ اما در سوریه و عربستان سعودی خواست های مردم برای اصلاحات با قدرت نمایی حکومت های این دو کشور روبرو شده است. گاردین در عین حال به تفاوت حملات غرب به هدف هایی در لیبی با حمله نیروهای آمریکا و بریتانیا به عراق در سال ۲۰۰۳ اشاره می کند و می نویسد تفاوت اصلی در این است که برخلاف حملات به عراق که مورد انتقاد برخی کشورها قرار گرفت عملیات نظامی علیه هدف های نظامی در لیبی با هیچ مخالفتی از جانب کشورهای مختلف روبرو نشده است که دلیل اصلی آن این نیت اعلام شده غرب است که قصد براندازی قذافی را ندارد.
خبرنگار نیویورک تایمز در گزارشی از منامه پایتخت بحرین می نویسد که اقلیت سنی این کشور سرکوب معترضینی را که خواهان اصلاحات سیاسی بودند، تنها گزینه ای می داند که برای دولت بحرین باقی مانده است. برای دنیای خارج شاید اتفاقات هفته گذشته که با ورود ۲ هزار سرباز عربستان سعودی و برخی دیگر همسایگان شروع شد و با سرکوب در میدان لؤلؤ خاتمه یافت حاکی از سبعیت یک استبداد درمانده باشد ولی برای اقلیت سنی ای که یک سوم جامعه بحرین را تشکیل می دهد و تمام اهرم های قدرت را در دست دارد سرکوب این اغتشاشات که آینده و معیشت بحرین را به مخاطره انداخته بود تنها راه برای خروج از این بحران بوده است.
خبرنگار لس آنجلس تایمز از قاهره درباره نگرانی رهبران دنیای عرب از دخالت نظامی غرب در لیبی می نویسد که با وجود پشتیبانی اتحادیه عرب از ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فرازلیبی، این دولت ها نمی خواهند که بمباران یک کشور عرب به تمایلات رادیکال اسلامی در کشورشان دامن بزند، تمایلاتی که در اعتراضات اخیر در دنیای عرب که بیشتر رنگ سکولار به خود داشته، طنین چندانی نداشته است. برای بسیاری این سؤال مطرح می شود که چطور شورای همکاری خلیج فارس می تواند برای سرکوب معترضین در بحرین به آنجا قشون اعزام دارد و در عین حال تلاش معمر قذافی را برای از میان برداشتن مخالفین تقبیح کند.
