کارگردان: ژان-ژاک بِنه
بازيگران: بئاتريس دال
فرانسه، ۱۹۸۶، رنگی، ۱۲۰ دقيقه
اين فيلم شوک کننده و گزافه گو و شديدا احساسی به يکی از تمايلات انسانی، يعنی زياده روی، و همچنين به فی البداهه گری تقديم شده است. يک نويسنده تن پرور بنام زورگ Zorg وارد رابطه عشقی پرتلاطمی با کاراکتر اصلی، که فيلم نام او را حمل می کند، می شود. بتی زن جوان و زيبايی است با لبهای هوس انگيز و بدنی مثل مجسمه های رنوآر که از انرژی زندگی مالامال است. او زنی است از خود گذشته و بی غل و غش که براحتی از خودش مايه می گذارد. برای مدت کوتاهی بيننده چاره ای ندارد جز اينکه به سعادت زورگ غبطه بخورد، اما بزودی معلوم می شود که بتی دچار بيماری دوقطبی bi-polar است که از روزی تا روز ديگر باعث بالا و پائين رفتن حالش می شود. افرادی که به اين حالت دچار می شوند، معمولا از ضريب هوشی بالايی برخوردارند، اما اين حالت بالا و پائين رفتن دست خودشان نيست و نمی توانند حرکت از يک انتهای افراطی غم به انتهای افراطی شادی و بالعکس را کنترل کنند.
شاهکار کارگردان در اينجاست که بخوبی توانسته بين بيننده و بئاترس دال زيبا چنان رابطه ای برقرار کند که بيننده بتواند بوضوح زجر و دردی که کاراکتر فيلم متحمل می شود را احساس کند. بتی گاهی چنان افسرده و غمگين است که تمام دنيای زورگ را تباه می کند، اما وقتی که خوشحال است از چنان انرژی زندگی لبريز می شود که رگه هايی از نبوغ فی البداهه را در او می توان ديد، و همراه با نشاط او زورگ (و در نتيجه بيننده) نيز خود را به افق لذت نزديک احساس می کند.
هرچه بطرف فرجام فيلم پيش می رويم، سنگينی يک تراژدی بزرگ نزديک شونده را بيشتر احساس می کنيم. بيماری بتی تشديد می شود و لبه مخربش متوجه خود بتی است. در موقع خروج از سالن سينما، بيننده کاملا تحت تاثير سرنوشت اين دو جوان قرار گرفته، و بخوبی واقف است که از ديدن يک تراژدی بزرگ بيرون می آيد.
